„Blondynka w zaginionych światach” Beata Pawlikowska, czyli śladami czterech wielkich cywilizacji

W kolejną podróż Blondynka zabrała mnie do czterech zaginionych światów, a więc do inkaskiego Machu Picchu, azteckiego Miasta Bogów, polinezyjskich posągów Moai i kambodżańskiej świątyni Angkor Wat. Wszystkie opisywane miejsca są majestatyczne i tajemnicze. Do dziś nie wiadomo, jak powstawały słynne kamienne posągi na Wyspie Wielkanocnej i skąd przypłynęli tam pierwsi ludzie. Naukowcy spierają się także, jakie było pierwotne przeznaczenie słynnego Machu Picchu w Peru. Jedna z hipotez mówi, że było to centrum naukowe, inna, że było to miasto, przeznaczone dla Dziewic Słońca. Te, jak i wiele innych tajemnic, związanych z czterema wielkimi cywilizacjami, może nigdy nie zostać rozwiązanych. Starając się jednak przybliżyć czytelnikom te miejsca, Beata Pawlikowska przywołuje legendy, wierzenia, historię, zapisy z dzienników podróżników, nie stroniąc także od opisów, jak wygląda życie współczesnych mieszkańców. 

Autorka wiele miejsca poświęciła także najróżniejszym potrawom i ich zdjęciom. I tak można dowiedzieć się, jak złagodzić wewnętrzny ogień po papryczce habanero i jak smakuje pieczona świnka morska. Blondynka często podkreśla, że chętnie próbuje egzotycznych potraw, bo dzięki temu może lepiej wsiąknąć w kulturę danego kraju. Jakkolwiek by nie było, jedzenie pieczonego świerszcza w Meksyku to co innego niż włoskie lody czy pizza. Nie wiem, jak Wy, ale ja chyba bym się nie odważyła…

Blondynka w Machu Picchu

„Blondynka w zaginionych światach” to książka napisana barwnym i przystępnym językiem. Treść wzbogacają przepiękne zdjęcia i rysunki autorki, które są świetnym uzupełnieniem całości. Co prawda, Blondynce zdarzyło się parę razy odpłynąć, ale nie mam jej tego za złe. Odniosłam wrażenie, że pani Beata wierzy w magię i pewnie dlatego czasami widzi więcej niż inni. Poza tym jest tak wrażliwą i pogodną osobą, że aż jej zazdroszczę. Chciałabym potrafić tak cieszyć się życiem i zawsze widzieć dobrą stronę wszystkiego.

Odkąd pamiętam chciałam zobaczyć Machu Picchu, więc też część jemu poświęcona zainteresowała mnie najbardziej. Bardzo ciekawe były także opisy wypraw do Meksyku i na Wyspę Wielkanocną (czy wiedzieliście, że w Chile grozi 200 dolarów mandatu za przemycenie choćby jednego jabłka?), natomiast podróż do Kambodży trochę mnie wynudziła, może dlatego, że niespecjalnie mnie interesuje ten kraj. Jedynie fragmenty, poświęcone Czerwonym Khmerom mnie zaciekawiły, przypomniały mi bowiem o rewolucji kulturalnej w Chinach. Nie wiedziałam, że w Kambodży także takie wydarzenia miały miejsce i to w jeszcze okrutniejszej postaci. Nie próbowano bowiem „wykształciuchów” nawet reformować, ale od razu wszystkich zabito.

„Na wszelki wypadek zabijano też ludzi noszących okulary, ponieważ najprawdopodobniej zepsuli sobie wzrok, ślęcząc nad książkami, czyli marnując sobie czas i zatruwając sobie myśli wynalazkami Zachodu.”

Dzięki „Blondynce w zaginionych światach” przeniosłam się na chwilę w nieznane mi zakątki świata i rozbudziłam swój apetyt na podróże. Jedyne, co mogę książce zarzucić to to, że się skończyła. Już nie mogę się doczekać kolejnej wyprawy z Blondynką.

Moai, Wyspa Wielkanocna, fot. scorbs (źródło)

Ocena: 8/10.