„Rok w Poziomce” Katarzyna Michalak - najgorsza książka roku 2012

Nie dałam się zaczarować Kasi Michalak. Po „Rok w poziomce” sięgałam pełna nadziei na dobrą powieść obyczajową, a tymczasem otrzymałam nic niewarte czytadło, które jest tak oderwane od rzeczywistości, że aż irytujące. 

Główna bohaterka książki, Ewa, jest typem marzycielki, która jednak nie ośmiela się realizować swoich marzeń przez wrodzoną nieśmiałość. Ostatnio jednak postanowiła odmienić swoje życie i kupić wreszcie wymarzony „biały, bez łap” domek. Z powodu braku środków na kredyt postanawia pożyczyć pieniądze od bogatego i przystojnego Andrzeja, który zgadza się jej pomóc, ale pod jednym warunkiem: Ewa musi znaleźć i wypromować bestseller. 

„Rok w Poziomce” to powieść bardzo naiwna i całkowicie oderwana od rzeczywistości. Zresztą jaka fabuła, tacy bohaterowie. Ewa mówi i myśli w sposób tak infantylny, że miałam ochotę jej, przepraszam za wyrażenie, przyłożyć. Z kolei Andrzeja autorka chyba wytrzasnęła z jednej z disnejowskich bajek, podobnie rzecz się ma z Witoldem. Jedyną postacią, którą polubiłam jest babcia Ewy, jej jednak też trochę brakuje do bycia bohaterką z krwi i kości.

Nie bajkowa fabuła mnie jednak najbardziej zirytowała, ale wszechobecna autopromocja. W powieści, obok postaci fikcyjnych, pojawia się Katarzyna Michalak, która niczym dobra wróżka czuwa nad losem Ewy. Daje nawet jej do przeczytania „Poczekajkę”, która ma ją podnieść na duchu i przynieść spokój. Poza tym owym znalezionym przez bohaterkę bestsellerem jest „Lato w Jagódce”. Powieść oczywiście od razu odnosi spektakularny sukces, podobnie jak jej autorka. Zastanawiam się, czy pani Michalak marzy się taka promocja książki, jak ta opisana w „Roku w Poziomce” (baner na Pałacu Kultury)? Zgadzam się, że dla debiutującego pisarza ważna jest nie tylko treść, ale także i oprawa. Trzeba przyznać, że utwory pani Michalak mają wyjątkowo klimatyczne, przykuwające uwagę okładki.

Autorka nie zostawiła suchej nitki na krytykach literackich i innych osobach, śmiących krytykować jej „dzieła”:

„A jak myślisz, kto pisze recenzje? Czy pisarz, prawdziwy, wydawany pisarz, ma czas i chęci obrzucać błotem innego pisarza? Odpowiadam: nie ma. Bo pisze następny bestseller albo ma spotkanie z czytelnikami w Empiku, albo akurat skończył pracę nad książką i ledwo zipie. I nie może patrzeć na Worda. Grafoman natomiast ma czas na wszystko. Na pseudoliteracki bełkot, który rozumie tylko on sam, i na wylewanie pomyj na tych, którym się udało (...). Stąd właśnie biorą się twoi prześladowcy. To niedoszli pisarze, którzy nienawidzą książek i ich autorów, szczególnie tych, którym się udało.”

Skoro już ktoś się decyduje na napisanie i wydanie książki, to musi się liczyć z tym, że może się spotkać z krytyką. Nigdy nie miałam literackich aspiracji, choć lubię pisać, ale dla siebie, podobnie jak wielu blogerów i dlatego nie rozumiem, jak można tak bardzo nie potrafić zrozumieć, że komuś zwyczajnie „Rok w Poziomce” czy jakakolwiek inna książka, może się nie podobać. Każdy z nas jest inny i co za tym idzie mamy różne gusta i upodobania, jedni kochają fantastykę, podczas gdy drudzy chętnie czytają romanse, itd. Można krytykować daną powieść, jeśli nam się nie spodoba, ale nie powinno robić się tego w stosunku do osób, które mają odmienne od naszego zdanie. Uważam, że pani Michalak popełniła literackie samobójstwo i ja na pewno nie sięgnę już po jej książki.

Inna kwestia jest taka, że autorka nie pisze, a produkuje kolejne powieści, których ukazało się aż 15 w ciągu minionych 5 lat…

Ocena: 1/10.

Jak tam u Was po świętach? Ja ledwo się ruszam i mam problemy żołądkowe, bo połączenie: karp, ciasto, alkohol okazało się być zabójcze :P