„Dziewczyny w podróży” Jennifer Bagget, Holly C. Corbett, Amanda Pressner, czyli o tym, jak odbyłam podróż dookoła świata, nie wychodząc z domu

Tytułowe „dziewczyny w podróży” zrobiły coś na co ja pewnie nigdy się nie odważę: rzuciły pracę, chłopaków, bezpieczne życie w Nowym Jorku, spakowały plecaki i ruszyły w roczną podróż dookoła świata. Na chwilę przed 30-stką poczuły, że to jest odpowiedni i być może ostatni moment, by zmienić coś w swoim życiu i zacząć wszystko od nowa, odkurzyć zapomniane marzenia, zrealizować wyznaczone cele i nader wszystko – dogadać się ze sobą. Tak rozpoczyna się pełna przygód, radości i zabawy, ale także smutku i tęsknoty,  podróż dookoła świata.

Jennifer i Amanda zaprzyjaźniły się na studiach i udały w podróż po Europie, w czasie której równie dużo zwiedzały, jak i imprezowały. Po uzyskaniu dyplomu Jen dostała pracę w telewizji, a Amanda w jednym z kobiecych pism, gdzie poznała Holly. Dziewczyny zaczęły spędzać czas we trójkę i tak odkryły, że łączy ich pasja do podróżowania. Chyba Holly pierwszy rzuciła pomysł wyprawy dookoła świata, co zgrało się w czasie z problemami Jen z chłopakiem i pomysłem Amandy na pisanie reportaży z podróży. I tak dwa lata później wsiadły w samolot do Limy i rozpoczęły przygodę swojego życia.

Nie zawsze było im łatwo: początkowa ekscytacja szybko zamieniła się w przemęczenie i tęsknotę za rodziną i ukochanymi. Adaptacji nie ułatwiały także karaluchy w hostelach, dziura w ziemi, służąca za toaletę w Kenii, agresywny taksówkarz i wszechobecni złodzieje. Była świetna zabawa, imprezy do rana i poznawanie nowych ludzi, ale nie zabrakło też kłótni i zgrzytów. Podróż umocniła przyjaźń Jen, Amandy i Holly, ale była też dla niej ogromną próbą. Dziewczyny miały inne oczekiwania wobec wyprawy, inne rzeczy chciały przeżyć i osiągnąć: podczas, gdy Jen i Amanda lubują się w imprezach do białego rana, Holly nie widzi sensu w ciągłej zabawie, zamiast doświadczaniu nowego. Jen chce odbyć wolontariat w Kenii, Amanda pisać, a Holly zrobić kurs nurkowania i jogi. Jakoś w tym całym rozgardiaszu udało im się jednak odnaleźć siebie i własną drogę w życiu, pogodzić się z tym kim są i kim nigdy nie będą, i w końcu nauczyć się żyć w zgodzie ze sobą.

 

dziewczyny w Peru

„Dziewczyny w podróży” okazały się być ujmującą, zabawną i pouczającą opowieścią o życiu, podróży i akceptacji. Opisy odwiedzanych miejsc i przygód przeplatają się z przemyśleniami autorek, ich marzeniami i tęsknotami. Podobało mi się, że nie jest to jedna ciągła opowieść, ale trzy odrębne, acz łączące się ze sobą, historie. Czytając miałam wrażenie, że każdą z dziewczyn trochę poznałam i chyba najbardziej polubiłam Holly, która wydaje się mi być ciepłą i dobrą osobą, myślącą przede wszystkim o innych. Szczególnie zaciekawił mnie wolontariat, jaki autorki odbyły w Kenii. Nie zabrakło też wędrówek śladami Inków, rowerowej wycieczki wokół Angkor Wat w Kambodży, leniuchowania na plażach w Indonezji, zabawy w Brazylii, objazdówki po Australii i Nowej Zelandii… 

Holly, Amandy i Jennifer nie nazwałabym jednak prawdziwymi podróżniczkami. Dość wspomnieć, że dziewczyny dwukrotnie wracały do Stanów w czasie wyprawy, wynajmowały lokalnych przewodników i sporadycznie sypiały w eleganckich hotelach. Powiedziałabym raczej, że „Dziewczyny w podróży” to relacja z wyprawy trzech turystek, może trochę nietypowych, ale jednak turystek. Czy to źle? Bynajmniej – dzięki szczerej relacji i sposobie bycia autorek czytelnikowi łatwiej się z nimi utożsamić i snuć plany o własnej podróży dookoła świata. Szkoda tylko, że publikacji brakuje zdjęć, które są dla mnie niezbędnym dodatkiem do książek podróżniczych.

 

Nowa Zelandia, Emerald Lake

Można je za to pooglądać na ich stronie internetowej.

Ocena: 8,5/10.