Przed północą/Before Midnight

Ostatnia scena „Przed zachodem słońca” zostawiła nas w stanie niepewności: to będą, czy nie będą razem? Czy Jesse wróci do Stanów, czy zostanie z Celine? Po 9 latach poznaliśmy odpowiedź na to pytanie. Richard Linklater w wielkim stylu powraca z ostatnią częścią trylogii, która w ciągu 20 lat zyskała nie tyle wielu widzów, co przede wszystkim ludzi, którzy z Celine i Jessem dorastali, i przeżywali własne wzloty,  rozczarowania miłością, i życiem.

Płomień, który ich połączył pomału wygasa. Narastają za to wzajemne pretensje, zaczyna przeszkadzać różnica charakterów. Ona nie zrealizowała marzeń, bo cały wolny czas poświęca wychowywaniu dwóch ślicznych bliźniaczek. On ma poczucie winy, że porzucił małego syna, by być z Celine. Nie ma w nich nic z ludzi, którzy zakochali się w sobie 18 lat temu w Wiedniu. Zmienili się. Są sfrustrowaną życiem i sobą parą po 40-stce, która w czasie wakacji w Grecji staje do ostatecznej konfrontacji. Już nie zadajemy sobie pytanie, czy będą razem, teraz zastanawiamy się, czy dadzą sobie drugą szansę i zostaną ze sobą?

<Nie chcę za 20 lat mieć pretensji do męża, że nie spełniłam marzeń, bo poświęciłam się wychowywaniu dzieci.>

„Przed północą” to kolejne dwie cudownie przegadane godziny z jedną z moich ulubionych par w historii kina. Dużo tu rutyny, zwyczajnej codzienności, wielu znaczących słów. Są pretensje, ale jest też silne przywiązanie i chyba jednak miłości.

Będzie kolejne spotkanie za 9 lat? Reżyser mówi, że nie, ale aktorzy widzą koniec rodem z „Miłości” Hanekego.

Ocena: 8/10.

Czytaj też recenzje: 
„Przed wschodem słońca" i  „Przed zachodem słońca".