Kobieta w czerni/The Woman in Black

Recenzję zacznę od informacji, że na blogu giffin można wygrać książkę Agnieszki Stelmaszyk "Klątwa złotego smoka". Konkurs trwa do 15 czerwca, więc macie jeszcze prawie 2 tygodnie, by się zgłosić! A teraz już właściwa część posta:

Daniel Radcliffe, który 23 lipca skończy 23 lata, wcielił się w postać młodego notariusza w filmie Jamesa Watkinsa – „Kobieta w czerni”. Aktor, znany powszechnie jako Harry Potter, otrzymał rolę, która wymagała dojrzałości. Jak tu bowiem, będąc głównie znanym z biegania z różdżką w dłoni, przekonać publiczność, że jest się gotowym na poważniejsze projekty niż „Harry Potter”? Radcliffe pokazuje jednak, że jest dobry,w tym, co robi i że ma szansę zostać gwiazdą więcej niż jednej roli.

            Pomimo młodego wieku Arthur Kipps jest już wdowcem, który samotnie wychowuje syna. Naciskany przez pracodawców, opuszcza Londyn, by udać się do małego miasteczka w celu uporządkowania spraw spadkowych zmarłej klientki. Na miejscu bohater spotyka się z podejrzliwością mieszkańców, którzy ewidentnie chcą, by jak najszybciej wyjechał. Wbrew ich woli notariusz udaje się do domu na Węgorzowych Moczarach, gdzie przez okno dostrzega kobietę w czerni. Wkrótce umiera dziecko, a mieszkańcy miasteczka obwiniają Arthura za jego śmierć. Nie rozumiejąc, co się dzieje, bohater wraca do mrocznej posiadłości, by poznać prawdę.

            James Watkins zabiera nas do mglistego, ponurego, angielskiego miasteczka, gdzie wciąż żywa jest legenda tajemniczej kobiety w czerni. W filmie nie ma wielu strasznych scen, a na ekranie przez większość czasu panuje cisza. Pomimo tego „Kobieta w czerni” potrafi skutecznie przestraszyć, a widz wciągnięty jest w historię już od pierwszych minut. Nie potrzeba morza krwi, by stworzyć mroczną i intrygującą opowieść - wystarczy byle szmer, dobrze dobrana muzyka i gra światłem. 

            Film porusza też tematy straty ukochanej żony, dziecka... Arthur Kipps będzie musiał na nowo pogodzić się z utratą zmarłej żony, gdy znajdzie się w miejscu, gdzie śmierć i ból są wszechobecne. Daniel Radcliffe dość dobrze wywiązał się z powierzonego zadania. Nie mniej jednak największym minusem filmu jest właśnie on. Nie chodzi bynajmniej o jego grę aktorską, ale o wygląd. Wiem, że brzmi to dość trywialnie, ale patrząc nań nie widziałam wdowca i ojca, ale chłopca, który wciąż potrzebuje ojcowskiej rady. W jednej z pierwszych scen Arthur ściska rączkę swojego czteroletniego synka - oglądając to nie sposób nie zauważyć, że Daniel sam ma wciąż dziecinne i mało męskie dłonie. Radcliffe ma szansę na zostanie naprawdę dobrym aktorem, tyle, że może na początek powinien wybierać role bardziej odpowiednie dla jego wieku i wyglądu. 

            Reasumując: ciekawy, dobrze zrobiony film, momentami naprawdę straszny. Szkoda tylko, że głównej roli nie dostał ktoś inny. Chociaż czytałam gdzieś, że twórcy celowo wybrali Radciliffe’a ze względów komercyjnych. I się nie pomylili – fani Harry’ego Pottera na pewno chętnie zobaczą swojego ulubieńca w nowej odsłonie.

Ocena: 7/10.