Życie jest piękne/La Vita e Bella

„To zwyczajna historia, ale trudna do opowiedzenia.

Jak bajka - jest trochę smutna, ale jest w niej też dużo radości”

Chwyta za serce, zapada w pamięć, bawi, uczy i wzrusza… 

Życie jest piękne, jeśli zawsze dostrzegamy jego jasną stronę („always look on the bride side of life”), jeśli nawet w najtragiczniejszym wydarzeniu potrafimy znaleźć coś, co nas pocieszy. Najbardziej kultowym optymistą w historii kina dla mnie chyba na zawsze pozostanie Guido Orefice, główny bohater przepięknego filmu w reżyserii Roberta Benigni (Roberto zagrał także główną rolę i zgarnął zresztą za nią Oscara).

„Życie jest piękne” to opowieść o miłości, poświęceniu i szczęściu, a także o Holokauście i tych wszystkich okrutnych rzeczach, związanych z II Wojną Światową. Pierwsza połowa filmu utrzymana jest w konwencji sielankowej, a jej akcja toczy się w jednym z uroczych toskańskich miasteczek – Arezzo, gdzie przybywa właśnie nasz bohater. Guido otrzymuje posadę kelnera i zakochuje się w dziewczynie imieniem Dora, którą zawsze nazywa księżniczką. Z ekranu bije frenetyczna wręcz radość, widz siedzi uśmiechnięty od ucha do ucha i podgląda pomysłowe zaloty biednego, acz sprytnego Guida. By zdobyć ukochaną zrobi parasol z poduszki, wjedzie na koniu na bankiet i będzie udawał ministra. Sielankową atmosferę podkreśla także znakomita muzyka Nicola Piovaniego, idealnie wkomponowująca się w poszczególne sekwencje filmu.

Mija kilka lat i rozpoczyna się właściwa akcja: Guido, Dora i ich syn Giosue trafiają do obozu koncentracyjnego i zostają rozdzieleni. Dzień aresztowania przypada w urodziny chłopca, co skrzętnie wykorzystuje pomysłowy Guido, wmawiając synkowi, że biorą udział w osobliwej grze, w której główną nagrodą jest czołg, a żołnierze są tymi złymi przed, którymi trzeba się chować, inaczej stracą wszystkie punkty i przegrają. Aby uchronić dziecko przed obozową traumą, Guido wysila wyobraźnię i z pewnością w głosie, ale wyraźnym bólem w sercu, tłumaczy, dlaczego znikają kolejni współgracze i dlaczego nie mogą wrócić do domu… Muzyka staje się poważna i przejmująca, widz ukradkiem ociera łzy i z niedowierzaniem, i jakimś takim ciepłem na sercu, obserwuje i podziwia poświęcenie i optymizm Guida.

Cóż mogę powiedzieć? Że mi się podobało? To tak jakbym nie powiedziała niczego… Ten film powalił mnie na kolana, zamknął mi usta i zamglił oczy. Arcydzieło, perełka, cudo… To bez wątpienia najlepszy film o Holokauście, jaki widziałam. Przepraszam, panie Polański, ale „Pianista” mnie tak nie poruszył jak „Życie jest piękne”… „Chłopiec w pasiastej piżamie”? Wyciskacz łez i nic poza tym. A tu mamy dzieło kompletne, idealne, znakomite! Panie Benigni, jest pan fenomenalny! Dziękuję panu za ten film i za pana cudowną grę aktorską! Dałabym panu i 10 Oscarów, a to i tak nie odda tego, co pan zrobił dla kinematografii tym filmem!

Wspaniały, po prostu wspaniały…

Ocena: 10!!!/10.