Wakacji część pierwsza: Barcelona

„To miasto ma czarodziejską moc. Zanim się człowiek obejrzy, wejdzie mu pod skórę i skradnie duszę.”

Niedziela, 6 rano. Zaspani jedziemy na lotnisko. Zdajemy bagaż, przechodzimy przez kontrolę bezpieczeństwa, pijemy w pośpiechu kawę, a właściwie ja piję, bo On niepijący. Lada moment wsiadamy do samolotu, i już czuję tę radosną ekscytację, która towarzyszy mi zawsze, gdy gdzieś jadę – obojętnie gdzie – blisko czy daleko. A teraz to będzie taka wspaniała wyprawa – na całe 11 dni, do wymarzonej Hiszpanii! Cofam się wstecz pamięcią do czasów, gdy przeglądając kolorowe pisma czytałam o Barcelonie i Costa Brava, oglądając kolorowe zdjęcia pięknego miasta i wody, w której chciałam się zanurzyć. A teraz mogę naprawdę tam pojechać! Cieszę się jak dziecko przed Gwiazdką.  

Lecimy, krajobraz zmienia się co chwila. Najpierw są pola, potem trochę chmur, a im dalej lecimy tym niebo jest czystsze i błękitniejsze. Próbuję czytać, ale za nic mi to nie wychodzi. Jak mogę się skupić na lekturze, skoro za oknem tyle się dzieje! Przeklinam, że siedzimy koło skrzydła i nie mogę robić pięknych zdjęć, bo pod nami piękne śnieżne szczyty, pilot mówi, że to Mont Blanc. Jestem zachwycona, patrzę, zamykam oczy, staram się zapamiętać ten widok na zawsze. 

Girona, południe. Żar bucha nam w twarz, tak – jesteśmy w Hiszpanii. No to teraz szybko do autobusu, który dowiezie nas do Barcelony. 

Wysiadamy na Estacio Nord, hotel mamy w pobliżu idziemy więc chwilę na piechotę. Szybki prysznic i wyruszamy na spotkanie Barcelony.

Na początek rozczarowanie: Sagrada Familia nie zachwyca nas ani trochę. Za dnia wygląda jeszcze jako tako, ale w nocy wygląda jak potwór, czyhający na okolicę, aż zaśnie.

Nie zamieszczam zdjęć plaży i morza w Barcelonie, bo były brudne i zatłoczone. Jednym słowem nie ma na co patrzeć. Poniżej kilka zdjęć nabrzeża i portu.

Trochę Rambli, najbardziej zatłoczonej części miasta.

A teraz moja ulubiona dzielnica miasta – przepiękna, przemagiczna Barri Gothic. Ach, gdyby móc znowu zanurzyć się w tych uliczkach i zaułkach…

I serce dzielnicy - Katedra:

Na la Boqueria kupujemy orzeźwiające napoje i owoce. Obiad? Jest za gorąco. Wieczorem jemy późną obiadokolację, za dnia żywiąc się owocami i przepysznymi lodami.

W Passeig de Gracia odkrywamy trochę zapomniany, znajdujący się na uboczu pierwszy budynek Antonio Gaudiego w Barcelonie - Casa Vicens.

 

Spacerujemy główną ulicą dzielnicy, od czasu do czasu zbaczając z wyznaczonej trasy. Jest pięknie! 

 Mogłabym zamieszkać w jednym z tych budynków!

Nie pomijamy oczywiście dwóch najsłynniejszych obiektów okolicy: 

Casa Batllo

i Casa Mila

W środku udało mi się zwiedzić tylko pierwszy z budynków, bo wstępy do budynków Gaudiego są bardzo drogie, a ja niestety nie mam już zniżki studenckiej... 

Oaza zieleni i spokoju w centrum miasta, czyli Parc de la Ciutadella. Grota w centrum fontanny jest autorstwa Gaudiego.

Można było nawet wypożyczyć łódkę za 6 euro i popływać po stawie. 

A to już Łuk Triumfalny w stylu mauretańskim. Bez wątpienia najciekawszy, jaki dotąd widziałam.

 Tylu turystów, co w Parcu Guell nie było nigdzie indziej (oczywiście poza Ramblą). I wcale się nie dziwię, bo to jedyny obiekt, zrobiony przez czarodzieja Gaudiego, do którego jeszcze wstęp jest bezpłatny (od października ma się to zmienić). 

Nawet nie próbowałam zrobić sobie zdjęcia z kameleonem, w życiu bym się nie dopchała.

Na Camp Nou w oryginalnym sklepie Barcelony jest chyba wszystko  z chlubą Katalonii, nawet miski dla psów i śpioszki dla dzieci.

 

Spacerując po okolicy trafiliśmy do Pałacu królewskiego w Pedrables 

 i mauretańskich pawilonów Finca Guell, zaprojektowanych oczywiście przez Gaudiego. Niestety do środka nijak nie można było się dostać :(

 

Monumentalny Plac Hiszpański, strzeżony przez dwie weneckie wieże z czerwonej cegły, z fontanną, która w nocy „ożywa” i zapierającym dech Pałacem Narodowym.

Kolejne ulubione miejsce: Zamek na wzgórzu Montjuic, gdzie naprawdę można poczuć historię. To tu przetrzymywano więźniów politycznych i dokonywano licznych egzekucji. Pomimo smutnej historii, związanej z zamkiem, z miejsca zakochałam się w jego murach.

I na koniec wielkie zaskoczenie: zachwycający Park Labirynt, oddalony znacznie od centrum i niesłusznie niedoceniony. Choć może to i dobrze? Przynajmniej można było chwilę odetchnąć od gwaru miasta.

W międzyczasie byliśmy też w oceanarium, gdzie jednak nie robiłam zdjęć, a kręciłam filmiki, co wydało mi się o wiele lepszym pomysłem, zważywszy na to, że miałam do czynienia z żywym i ciągle ruszającym się materiałem. Największe wrażenie robi szklany tunel, gdzie nad nami pływały rekiny, płaszczki i inne dziwne stworzenia.

I jeszcze wycieczkowe sierotki, czyli ładne miejsca, których nazw nie znam:

 Los Pitufos :>

No to teraz kilka spostrzeżeń: 

- w Barcelonie jest bardzo sprawna komunikacja, choć nie tak doskonale zorganizowana, jak ta w Wiedniu;

- co kawałek powiewają dumnie flagi Katalonii, która stara się odłączyć od Hiszpanii i stać odrębnym państwem;

- Hiszpanie potrafią zarobić chyba na wszystkim, skąd u nich ten kryzys?!;

- Hiszpanki są przepiękne, o wiele ładniejsze od Włoszek;

- Ramblą nie idzie przejść, o każdej porze… Jeśli już jednak już postanowicie wejść w ten tłum, możecie zobaczyć kilka ciekawych żywych rzeźb i zjeść smaczną kolację w San Remo, gdzie są bardzo dobre lokalne potrawy i jedyne dobre kalmary, jakie jedliśmy;

- w restauracjach sami sobie nie doliczają napiwku, co za ulga!;

- Gaudi to geniusz.

Wspaniałe miasto, mili ludzie i bardzo dużo do zwiedzania. Choć nie tak piękna jak Rzym, Barcelona ma w sobie ogromny urok i czar. Tak, chcę tam wrócić, choć bez pośpiechu… Może najpierw niech skończą Sagradę?

Kolejne kroki kierujemy w kierunku Estacio Nord, skąd odjeżdża nasz autobus na Costa Brava, ale o tym następnym razem. Obiecuję, że już nie będzie tak długo. Ciężko było wybrać coś sensownego spośród 3 tysięcy zdjęć, z których większość jest co najmniej ładna.