Czytam Jeżycjadę: „Szósta klepka”, część pierwsza

„Los puka do drzwi na różne sposoby. Niekiedy odbywa się to rozgłośnie,        w pełni dramatycznie - niekiedy zaś cicho i podstępnie.”

Nie czytałam Jeżycjady jako dziecko czy nastolatka i szczerze mówiąc nie byłam zbyt przekonana, czy dobrze brać się za ten cykl teraz, „na stare lata”… Mając jednak w pamięci poruszenie, jakie w blogosferze wywołała premiera „McDusi”, pomyślałam „a co mi tam” i zapytałam znajomą panią bibliotekarkę o „Szóstą klepkę”. Nie ukrywam, że przed lekturą byłam sceptycznie nastawiona, a później? Później było już tylko lepiej!

Wraz z Małgorzatą Musierowicz wybieramy się z wizytą na ulicę Słowackiego w Poznaniu, gdzie stoi dom z wieżyczką, a w nim mieszka m.in. rodzina Żaków. Na kilkudziesięciu metrach kwadratowych musi pomieścić się aż 7 osób: dziadek, rodzice, ciocia Wiesia, kuzynek Bobek i dwie siostry: Julka i Celestyna. Jak każda rodzina, tak i Żakowie mają swoje zwyczajne problemy: a to, że Bobek rozrabia, Julka nie pomaga w domu, a matka-artystka nie ma czasu gotować obiadów. 

W tym codziennym rozgardiaszu próbuje odnaleźć się 16-letnia Cesia, cierpiąca na kompleksy z powodu starszej i ładniejszej siostry. „Jestem gruba, brzydka, będę starą panną” – Cesia jest zwyczajną nastolatką, nieśmiało wkraczającą w świat miłości i do końca niewiedzącą jeszcze, kim jest i czego chce.

Czytając przemyślenia Cesi, nie mogłam się nie uśmiechnąć do samej siebie, bo przecież 10 lat temu, myślałam bardzo podobnie! Zadziwiające, jak „Szósta klepka” jest nadal aktualna i być może dlatego cieszy się niesłabnącą popularnością wśród polskich czytelników, i to już od 36 lat! Napisana przez Małgorzatę Musierowicz w czasach, gdy w Polsce kwitł komunizm, świetnie wpisuje się także w moje pokolenie, które wiek nastoletni przeżywało na przełomie lat 90. i 2000 rokiem. Cóż mogę powiedzieć, poza tym, że żałuję, że nie znałam Jeżycjady kilkanaście lat temu…

 

dom Żaków przy ulicy Słowackiego

Czytać o Żakach, to tak jakby czytać o przeciętnej polskiej rodzinie końcówki ubiegłego wieku. Dzięki prostemu, acz ciepłemu, stylowi autorki, nie tylko przyjemnie się czyta „Szóstą klepkę”, ale można też myślami wrócić do dzieciństwa, kiedy to kręciło się mak na święta, a młodszy braciszek nieustannie coś psocił. Czy polecam więc tę książkę? Tak, choć mam wrażenie, że spodobałaby mi się bardziej kilkanaście lat temu.

Ocena: 7,5/10.

Źródło zdjęcia: http://musierowicz.blox.pl/2007/04/ulica-Slowackiego-dom-Zakow.html