Czytam Jeżycjadę: „Kłamczucha”, część druga

Wraz z drugą częścią Jeżycjady udajemy się na chwilę do Łeby, gdzie poznajemy Anielę Kowalik, przeżywamy wraz z nią pierwszą miłość i udrękę rozstania, by ostatecznie przenieść się do Poznania, na Jeżyce, gdzie zawitamy w gości u chirurga Mamerta i jego wesołej gromadki. Będzie ciekawie, wesoło i miejscami dramatycznie! Bo czym byłoby życie nastolatki bez wyolbrzymiania problemów i przejmowania się byle czym?

Głównej bohaterki nie sposób nie lubić: jest rezolutna, wygadana, trochę zarozumiała, ma skłonności do dramatyzowania i popadania w przesadę. Przede wszystkim jednak Anielka jest kłamczuchą, przez co zresztą, co chwila wpada w jakieś tarapaty, a to nakłamie wujostwu, a to ojcu, a to wymyśli historię, jakiej nie powstydziliby się twórcy „Mody na sukces”…

To nie wiesz, Anielko, że kłamstwo ma krótkie nogi? 

„Kłamczuchę” czyta się błyskawicznie. Książka jest tak lekko napisana, że jej lektura mija szybciej niż, by się chciało. Do tego ten ciepły, niepowtarzalny klimat, stworzony przez Małgorzatę Musierowicz… Trochę pachnie peerelem i kartkami na żywność, trochę kręceniem maku przed Gwiazdką, trochę zabawą w piaskownicy i oranżadą z butelki…

Nie zabrakło też spotkań ze starymi znajomymi z „Szóstej klepki”: Cesią, Danuśką, Pawełkiem i Hajdukiem. Podoba mi się bardzo, że losy bohaterów poszczególnych części Jeżycjady łączą się ze sobą i nie mogę się doczekać, co też z tego wszystkiego wyniknie w kolejnych częściach.

Uwaga! Lojalnie uprzedzam: czytanie grozi spazmatycznym śmiechem! 

Nie ma bata, byście nie zaczęli się brechtać, czytając o perypetiach miłosnych Anielki i przygodach Marmeciątek: Romci i Tomcia. Dziękuję, pani Małgorzato, przednio się bawiłam! Było cudnie!

Ocena: 8,5/10. 

Czytaj też recenzje pozostałych części cyklu:

„Szósta klepka”