Październikowe sierotki

Oj, nie chce mi się ostatnio, nie chce… Na krótko przed drugimi urodzinami bloga dopadło mnie zwątpienie, czy warto dalej prowadzić to miejsce. Nadal dużo czasu spędzam przeglądając Wasze blogi, ale do własnego nie mam już serca. Czasem zastanawiam się, jaki sens ma marnowanie czasu na pisanie recenzji? Dodatkowo wpadłam w coś, o czym pisała kiedyś Bigosowa, tzn. podczas czytania książki myślę, co by o niej napisać i denerwuję się, gdy w głowie mam pustkę. Nie wiem, może to jesień?

Pomimo licznych wątpliwości jednak, zmobilizowałam się i przygotowałam przynajmniej sierotki sumiennie. 

Książkowe:

„Agnes Grey” Anne Bronte: naprawdę chciałam napisać recenzję tej książki, ale nijak mi ona nie szła… Mam wrażenie, że o „Agnes Grey” polscy blogerzy napisali już chyba wszystko, a że ani mnie ta powieść nie powaliła, ani zbytnio mnie nie wciągnęła, dałam sobie spokój z pisaniem na jej temat. Książka napisana jest przystępnym językiem, na pewno jest ważna pod względem obrazu pracy guwernantki i życia ziemiaństwa, i momentami była nawet interesująca. Niestety tylko „nawet” i do tego rzadko. Ocena: 6/10.

„Brzoskwinie dla księdza proboszcza” Joanne Harris: kolejne po „Czekoladzie” i „Rubinowych czółenkach” spotkanie z Vianne Rocher i czarodziejską mocą czekolady. Po 8 latach Vianne wraca do Lansquenet, małej mieściny, której mieszkańcy nadal odczuwają zmiany, jakie nasza bohaterka wprowadziła w ich życie.  Lansquenet nie jest już jednak tym samym miejscem, co kiedyś. Za rzeką założyli osadę  muzułmanie, którzy nijak nie potrafią porozumieć się z miejscowymi. Do tego wszyscy szeptają o tajemniczej Kobiecie w Czerni, której twarzy nigdy nikt nie widział i której tożsamość owiana jest tajemnicą. W „Brzoskwiniach dla księdza proboszcza” Joanne Harris przywołała niepowtarzalny klimat „Czekolady” i stworzyła ciepłe, wlewające się prosto do serca czytadło, do którego zawsze miło będzie mi wrócić. Autorka poruszyła także problem fanatyzmu religijnego, braku porozumienia pomiędzy kulturami Wschodu i Zachodu, i ciekawie opisała konflikty, z jakimi zmagają się mieszkańcy niewielkich miast. Nie zabrakło też ducha nowoczesności w kościele, czemu oczywiście sprzeciwia się stary Reynaud, który jak dobrze pamiętacie, nie potrafił zaakceptować Vianne i jej Chocolaterie. Bardzo udana kontynuacja, czekam na więcej! Ocena: 8/10.

„Kafka nad morzem” Haruki Murakami: bardzo żałuję, że nie napisałam o tej książce osobnego posta, no ale jakoś tak wyszło, że w tygodniu, w którym ją czytałam nie miałam czasu na nic, a potem słowa mi uciekły i wrócić nie chcą. Wiedzcie jednak, że dla mnie to książka genialna, taka, której przenigdy nie zapomnę, która wryła się w moją duszę i do której na pewno jeszcze wrócę! A jest dlatego, bo „Kafka nad morzem” to nie tylko ciekawa, niebanalna fabuła, ale też wędrówka przez życie, do wnętrza siebie i własnych wspomnień. Do tego surrealizm, który wielbię. No musicie przeczytać! Panie Murakami, gdzie Pan do tej pory był, no gdzie? Ocena: 10!/10.

 

Książka i film:

„Atlas chmur”: będzie krótko, bo się wkurzyłam strasznie. Miało być genialnie, a nie było, miałam się zachwycać, a się nie zachwycałam i to ani książką, ani jej ekranizacją. Ja się pytam, o co chodzi z „Atlasem chmur”, bo ja nie wiem? Kawał dobrej historii, owszem, ale nic poza tym… Jakoś nie zostałam wgnieciona w fotel i nie miałam poważnych egzystencjonalnych refleksji… Ocena: 8/10.

Filmowe:

„Słaby punkt”: czyli Hopkins vs. Gosling. Ten pierwszy z premedytacją zabija żonę, a drugi jest cwaniakowatym prokuratorem, który obsesyjnie stara się wsadzić go za kratki. Gra aktorska na najwyższym poziomie, czy po tych aktorach zresztą można się spodziewać czegoś innego? Reżyser delikatnie wodzi widza za nos, dzięki czemu napięcie trzyma od początku do końca. Kilka zarzutów jednak mam (np. spłycenie fabuły), stąd ocena jaka jest, taka jest. Ocena: 7/10. 

„Radio na fali”: jeśli lubicie angielskie poczucie humoru, klimat lat 60. i na dźwięki rock’n’rolla nogi wam się same rwą do tańca, musicie obejrzeć ten film! Fabuła kręci się wokół niepoprawnego politycznie radia, które nadaje nielegalnie z łodzi. Oczywiście bardzo nie podoba się to brytyjskiemu rządowi, który próbuje wykosić konkurencję BBC. Za kamerą stanął Richard Curtis, twórca takich hitów jak „Dziennik Bridget Jones”, „To właśnie miłość” i „Notting Hill”. I tak świetny scenariusz ubarwiła plejada gwiazd, wśród których m.in. Bill Nighy, Philip Seymour Hoffman i Kenneth Branagh. Ocena: 8/10.

„Żona na niby”: kolejna komedia romantyczna, z którą bardzo miło spędziłam czas. Tematyka oklepana, ale w wykonaniu uroczej Jennifer Aniston i nawet zabawnego Adama Sandlera (piszę nawet, bo nie lubię dziada) wyszło bardzo sympatycznie. Do tego piękne zdjęcia Hawajów, słowne przepychanki i morał na koniec. Dużym plusem produkcji są młodzi aktorzy Bailee Madison  i Griffin Gluck. Ocena: 7/10.

„Krudowie”: no ja nie wiem, czy w stosunku do animacji mam klapki na oczach, czy faktycznie tak fajne ostatnio powstają, bo znowu mi się podobało, i to bardzo! Twórcy całkowicie oczarowali mnie pod względem wizualnym, bo nagle zamarzyłam, by przenieść się w czasy prehistoryczne i zobaczyć tak piękną, nieskażoną ludzkim działaniem krainę. Krudowie to sympatyczna rodzinka, która przetrwała dzięki przestrzeganiu zasady: wszystko, co nowe, oznacza śmierć! Podczas gdy wszyscy sąsiedzi zginęli, nasi bohaterowie spokojnie siedzieli w jaskini i powtarzali codziennie te same czynności, aż do znudzenia…no właśnie! W końcu Eep, czyli córka, zbuntowała się i wyszła nocą z jaskini, by popatrzeć na gwiazdy. Ta niepozorna spowodowało oczywiście szereg nieprzewidzianych zdarzeń :) „Krudów” bez cienia wątpliwości polecam wszystkim, dynamiczna i ciekawa fabuła, przesympatyczni bohaterowie, śliczne zdjęcia, no po prostu trzeba obejrzeć! Ocena; 8,5/10.

„Ruchomy zamek Hauru”: kiedyś byłam wielką fanką anime i oglądałam je nałogowo, tak jak teraz seriale. Ostatnio po wpływem sentymentu włączyłam zachwalany film wybitnego twórcy japońskich filmów animowanych – Hayao Miyazakiego. „Ruchomy zamek Hauru” ma wszystko to, co w anime uwielbiam: magię, niepowtarzalność, realizm magiczny, nietuzinkowych bohaterów i niesamowite przyciąganie, od którego nie sposób się wyzwolić. Poprzez historię 18-letniej Sophie, która zostaje zmieniona przez wiedźmę w staruszkę, Miyazaki opowiada niezwykle mądrą historię o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi, miłości, odwadze i przyjaźni. Miejsce akcji bardzo przypominało mi Austrię lub Szwajcarię, które w wersji animowanej wyglądały zresztą bardzo nęcąco. Cudownie u Miyazakiego rzeczywistość miesza się z magicznością. Niezwykły film. Ocena: 9/10.

Podsumowanie:

Książka miesiąca: „Kafka nad morzem” Harukiego Murakamiego

Polecam też: „Siedem minut po północy” Patricka Nessa, „Wyspę skazańców” Dennisa Lehane’a, „Bękarta ze Stambułu” Elif Safak i „Brzoskwinie dla księdza proboszcza" Joanne Harris

Przeczytane ponownie: „Złodziejka książek” Markusa Zusaka

Ilość przeczytanych książek: 10.

Film miesiąca: „Koneser”

Polecam też: „Vere Drake”, „Polowanie”, „Ruchomy Zamek Hauru”, „Krudów”, „Radio na fali” i „Atlas chmur"

Obejrzane ponownie: „Pożyczony narzeczony”, „Złap mnie, jeśli potrafisz”

Ilość obejrzanych filmów: 11.

Serialowo: obejrzałam znakomity mini serial „Political Animals”, który powinniście obejrzeć, jeśli fascynują Was kulisy amerykańskiej gry o władze; poza tym cieszę oko nowymi sezonami „The Good Wife” i „The Paradise”. Reszta miesiąca upłynęła mi pod znakiem nowości, o których już Wam zresztą pisałam :)

No i tak dobiegliśmy do końca, zapraszam w niedzielę na urodzinowy post i rozwiązanie konkursu.