Nietykalni/Intouchables

Film powstał na podstawie historii francuskiego milionera Philippe’a Pozzo di Borgo, sparaliżowanego wskutek wypadku, i Abdela, czarnoskórego chłopaka, który został jego pielęgniarzem i opiekunem. „Nietykalni” oczarowali Francuzów już we wrześniu ubiegłego roku, otrzymując 8 nominacji do Cezarów i bijąc rekordy popularności. Na ekranach polskich kin film zadebiutował dopiero w kwietniu bieżącego roku i również zdobył uznanie krytyków i uwielbienie widzów. W rankingu filmwebu „Nietykalni” znajdują się obecnie na 5. miejscu z oceną 8,7, spychając na dalszą pozycję m.in. „Lot nad kukułczym gniazdem”. Byłam bardzo ciekawa, o co tyle szumu. Powiem tak: film jest bardzo dobry, wzruszający zabawny, zapadający w pamięć, ale...mianem arcydzieła bym go nie nazwała.

Zabawne sytuacje w „Nietykalnych” oparte są na kontraście pomiędzy dwoma warstwami społecznymi. Dwaj główni bohaterowie diametralnie się od siebie różnią, o czym się przekonujemy już z ich pierwszej rozmowy, dotyczącej muzyki. Milioner uważa się za konesera, słucha Chopina, Berlioza i Schuberta, podczas gdy Abdel lubi „Cool & the Gang” i „Earth, Wind & Fire”. Ta, jedna z pierwszych scen, rozśmiesza widza i uświadamia mu, o czym będzie ten film. Abdel i Philippe nigdy nie powinni się zaprzyjaźnić, a udało im się to pomimo dzielącej ich przepaści kulturowej. 

Film opowiada o rzeczach znanych, wnosząc jednak powiew świeżości. Wszyscy przecież już słyszeliśmy podobne historie, czytaliśmy o nich, oglądaliśmy filmy, a mimo to, a może przede wszystkim dlatego, „Nietykalni” cieszą się ogromnym powodzeniem, w każdym kraju, w jakim się pojawią. Widz śmieje się wraz z Philippem, widząc reakcję Abdela na operę; wzrusza się, słysząc opowieść o zmarłej żonie milionera; uczy się radości życia od Abdela, a przez większość filmu przeciera oczy ze zdumienia, by na koniec pomyśleć, że dawno czegoś takiego nie widział i pewnie nieprędko zobaczy ponownie.

„Nietykalni” to film świetnie zrobiony, scenariusz, muzyka, gra aktorska – wszystko stoi na najwyższym poziomie. Przede wszystkim jednak jest to zabawna i krzepiąca historia, z którą spędzimy miłe chwile. Warto obejrzeć, pośmiać się, zapamiętać.

Ocena: 8,5/10.