Baby są jakieś inne

Przed seansem oczekiwania miałam duże, w końcu to nowy film Koterskiego, twórcy „Dnia świra”! Tym bardziej byłam rozczarowana, widząc, że jeden z najlepszych polskich reżyserów jest w nie najlepszej formie.

„Baby są jakieś inne” to film przegadany, pozbawiony zasadniczo dynamizmu. Całość opiera się na rozmowie dwóch mężczyzn, jadących samochodem w bliżej nieokreślonym celu. Pucio i Miauczyński przez niemalże półtorej godziny rozmawiają na jeden jedyny temat: kobiety. 

„Noc. Jedzie dwóch facetów samochodem i gada o babach. O babach – jak je dziś widzą – w domu, rodzinie, łóżku, kiblu, w pracy, sporcie, sądzie, polityce, na ulicy. We wszystkich sferach życia; w sprawach dużych i małostkach... Tylko dwóch facetów jedzie nocą i gada na baby, że – choć przyszło nam być z nimi – nie da się z nimi żyć, że jest z nimi jak w ringu, że baby nas nienawidzą, my ich nienawidzimy; są silniejsze, są mądrzejsze i się mądrzą, a poza tym – co najgorsze – grają bez zasad. Że przez nie same kłopoty” – Marek Koterski.

Fajnie czasem obejrzeć taki „gadany” film i nie na tym polega główny problem nowego dziecka Koterskiego. Rozmowa Miauczyńskiego i tego Drugiego bawi, i to jak, przez pierwsze dwadzieścia minut. Potem widz już wie, czego może się spodziewać. Film przestaje zaskakiwać i to jest jego największą porażką. Obserwacje i anegdoty o kobietach są oklepane i mało odkrywcze. Żadna nowość, że płeć żeńska ma problem z parkowaniem. Wielka szkoda, że tak zdolny artysta i prześmiewca naszych obsesji i fobii nie pokusił się o rzucenie nowego światła na sprawy damsko-męskie. To mógł być wybitny film, mógł, ale nie jest.

Żeby nie być niesprawiedliwą dodam, że podobało mi się ośmieszanie mężczyzn poprzez mówienie o kobietach. 

Osobiście film mi się średnio podobał i trochę się wynudziłam. Mój M. zasnął mniej więcej w połowie, potem się obudził i mówi: „ale słaby ten film”. I niech to będzie meritum tej krótkiej recenzji.

Ocena: 6/10.