„Moje francuskie życie” Vicki Archer, czyli niezwykła codzienność

„Gdy myślę o powodach, dla których nie mogę się oprzeć temu francuskiemu życiu, ciągle zdaję sobie sprawę, że przyczyna leży w tym, co nieoczekiwane, nieprzewidziane i w ekscytacji, płynącej z nieznanej rzeczywistości. Każdy dzień staje się nową przygodą – przygodą językową, kulturową, przygodą wśród tradycji”.

Francuskie życie Vicki Archer to spełnienie moich marzeń. Dom w Prowansji z widokiem na Alpy, weekendy w Paryżu lub na Lazurowym Wybrzeżu, zapach lawendy i tymianku, celebrowanie posiłków, brak pośpiechu, po prostu carpe diem…

Z „Moim francuskim życiem” spędziłam tylko dwie godziny, które jednak wystarczyły bym zakochała się w Prowansji. Każda strona książki, przesycona jest miłością autorki do Francji, jej pasją, przyjaciółmi i radością życia. Tekst uzupełniają piękne i niezwykle nostalgiczne fotografie Carli Coulson, od których nie sposób oderwać oczu. O dziwo nie tyle Paryż przyciąga uwagę, co ujęcia Mas de Berard (domu Vicki) i jego okolicy. Piękne wydanie wydawnictwa Pascal to klasa sama w sobie. Warto choćby na chwilę wziąć tę książkę do ręki i przejrzeć zdjęcia, nie musicie nawet czytać – obrazy opowiedzą Wam tę bajkową historię.

Z bajkami jest jednak taki problem, że rzadko mają miejsce w prawdziwym świecie. No właśnie… Pomimo całego mojego zachwytu nad życiem Vicki, muszę przyznać, że nie jest to bajka, na którą stać każdego.

Vicki Archer, rodowita Australijka, w 1999 roku wraz z mężem i trójką dzieci spędzała wakacje w Prowansji. Rodzina szybko pokochała kolory i zapachy, piękną okolicę i francuskie jedzenie. I wtedy zobaczyli Mas de Berard, stare gospodarstwo, otoczone dwudziestoma hektarami ziemi, z którego widać Małe Alpy. Oczywiście spełnili swoje marzenie i posiadłość kupili. Nie jest to jednak historia, którą możecie przeważnie przeczytać w książkach z kategorii: „chcę odmienić swoje życie, więc kupię dom we Francji/Włoszech/Hiszpanii”. Od początku do końca widać, że Archerowie są obrzydliwie bogaci. Zdjęcia wnętrza posiadłości zapierają dech w piersiach, a opisy weekendów w Paryżu spowodowały u mnie to okropne uczucie zazdrości. Vicki nie jest bowiem typową turystką, o nie. Ona chodzi do najdroższych restauracji i kawiarni, kupuje najlepsze perfumy, a na urodziny dostaje tak elegancką torebkę, że aż ochrona na lotnisku zwraca na nią uwagę. Nie chodzi o to, że zazdroszczę jej tego, co ma, ale tego, co dzięki temu może przeżyć. Chciałabym kiedyś móc pojechać do Paryża „na bogato” i pójść do tych wszystkich stylowych kawiarni i cukierni, które widziałam. Bo dla mnie picie kawy to jedna z najważniejszych czynności w ciągu dnia, od której zależy niemalże wszystko. Chociaż może, gdybym miała wszystko na wyciągnięcie ręki, nie doceniałabym tego?

źródło zdjęcia  

Pamiętam pewien upalny wieczór w Rzymie. Akurat był zachód słońca, a Koloseum wyglądało tak pięknie, że nie mogłam się na nie napatrzeć. Zbliżała się pora kolacji, a w okolicy były same drogie restauracje, na które nie było nas stać. Mój M. jednak, widząc moje rozmarzone spojrzenie, wyszukał taki lokal, w którym ceny były jeszcze znośne, choć i tak nie dla nas, i zjedliśmy tam romantyczną kolację, wypiliśmy winko, a w tle stało pełne majestatu Koloseum. Następnego dnia musieliśmy zadowolić się bardzo skromną przekąską w ramach obiadu, ale warto było. Dla tej jednej jedynej chwili.

„Tęsknię za zapachem świeżo upieczonej bagietki i rytuałem lunchu. Urywaniem piętki wciąż ciepłego chleba na śniadanie i przeżuwaniem go w zaraźliwy francuski sposób”.

Ocena: 7,5/10.