Ray

Frank Sinatra określił go mianem „jedynego prawdziwego geniusza w biznesie muzycznym”. Zajął 2. miejsce na liście wykonawców wszech czasów i sam Jimi Hendrix tworzył pod wpływem jego twórczości. Kim był Ray Charles Robinson i jak to się stało, że odniósł tak ogromny sukces? Odpowiedź na te pytania możecie poznać, oglądając „Raya”, dramat biograficzny o życiu tego piekielnie zdolnego artysty. 

Film skupia się na najważniejszych wydarzeniach z życia muzyka, a więc utracie wzroku, narkotykach, licznych romansach i tym, co najważniejsze: początkach kariery. Niepowtarzalny klimat nadaje produkcji ścieżka dźwiękowa, wykorzystująca najlepsze utwory Raya Charlesa. Nie zabrakło takich hitów jak „Georgia On My Mind”, „Hit the Road Jack”, „I Can’t Stop Lovin’ You” czy What’d I Say”. Można także poznać kulisy powstania niektórych utworów, w tym przebojowego „Mess Around”, dzięki któremu Ray znalazł się na ustach wszystkich.

Ważną kwestią poruszoną w filmie jest uzależnienie artysty od narkotyków. W latach 50. i 60, a więc kiedy Ray zaczął odnosić pierwsze sukcesy, był to powszechny problem wśród muzyków. Dominowało hasło „Sex, Drugs and Rock’N’Roll”, które, choć spopularyzowali muzycy rockowi, stało się mottem wielu młodych ludzi. Co ciekawe, Ray miał 12 dzieci z 9 różnymi kobietami! Film przedstawia kilka, spośród licznych związków muzyka, skupiając się także na ukazaniu jego relacji z żoną i dziećmi. 

„Ray” porusza także problem rasizmu. W jednej ze scen wokalista odmawia dania koncertu, po tym jak dowiaduje się, że wskutek segregacji rasowej czarnoskórzy nie mogą zajmować równie dobrych miejsc jak biali. Po tych wydarzeniach dostaje dożywotni zakaz koncertowania w Georgii. Dopiero wiele lat później „Georgia On My Mind” została uznana za oficjalny hymn stanu, a Ray otrzymał przeprosiny.

Największym atutem filmu nie jest jednak scenariusz, ale gra aktorska. Jamie Foxz otrzymał za „Raya” Oscara, pokonując m.in. Leonardo Di Caprio, Clinta Eastwooda i Johnny’ego Deepa. Może pamiętacie, jak pomstowałam na Akademię, że Leo nie dostał statuetki za „Aviatora”. Po obejrzeniu „Raya” muszę stwierdzić, że Jamie Foxx był po prostu genialny. On nie tyle grał, co był Rayem Charlsem. Aktor zresztą bardzo długo i starannie przygotowywał się do roli, m.in. nosił soczewki kontaktowe symulujące ślepotę i sporo schudł. Foxxowi udało się oddać charakterystyczne ruchy muzyka, a także grać na pianinie w jego stylu. Jeśli obejrzycie jakikolwiek filmik z koncertu Raya i porównacie go z grą Jamiego, będziecie pod ogromnym wrażeniem jego umiejętności aktorskich. Oscar za najlepszą rolę pierwszoplanową był więc jak najbardziej zasłużony. 

pomnik w ogrodzie hotelu Montreux Palace (źródło)

W „Rayu” pojawia się też kilku innych znanych muzyków tamtych czasów (m.in. Quincy Jones). Film jest także ciekawy pod względem przedstawienia drogi do sukcesu Raya. Można poobserwować, jak w latach 50. robiło się gwiazdę, nagrywało piosenki i co ścigała cenzura. 

Z filmu nie wyłania się krystalicznie czysty portret Raya Charlesa. Twórcy przedstawili artystę takim, jakim był naprawdę, a więć geniuszem, uciekającym w łatwy seks i narkotyki. „Ray” będzie interesujący nie tylko dla fanów muzyka, ale też dla miłośników kina, spragnionych ciekawej i dobrze opowiedzianej historii.

Ocena: 9/10.

Ray Charles jest powszechnie uważany za artystę, który ukształtował R’n’B (rhythm and blues) – styl muzyczny, wywodzący się z jazzu i bluesa. Chętnie śpiewał też gospel i country. Mam dwie ulubione piosenki w wykonaniu Raya: „Georgia On My Mind” i „Hit The Road Jack”. Poniżej możecie ich posłuchać: