Chaplin

,,Dzień bez śmiechu jest dniem straconym."

Sukces, jaki osiągnął Charlie Chaplin to typowy american dream. Biedny angielski komik przybywa do Ameryki, gdzie szybko zostaje dostrzeżony przez producenta filmowego i staje się milionerem. Tę część historii znają wszyscy, a jeśli jesteście ciekawi, kto ukrywał się za postacią Włóczęgi, obejrzyjcie film.

„Chaplin” jest zrobiony na zasadzie retrospekcji: 80-letni aktor opowiada historię swojego życia biografowi. Opowieść rozpoczyna się w mglistym Londynie, gdzie Charlie urodził się i wychowywał. Dzieciństwo z szaloną matką, pierwsze sukcesy estradowe, wreszcie wyprawa do Ameyki, liczne romanse, konflikt z szefem FBI i wygnanie – film przedstawia wszystkie najważniejsze wydarzenia z życia słynnego komika. „Chaplin” to dzieło kompletne: świetnie napisane, zagrane i zrobione. Jeden z najlepszych filmów biograficznych, jakie powstały do tej pory.

Chociaż sukces nosi twarz Roberta Downey’a Jr., to nawet jego fenomenalna gra aktorska nie pomogłaby, gdyby scenariusz był nijaki. To, co mi się w filmie szczególnie podoba to to, że nie jest przekłamany. Scenarzysta wziął do ręki autobiografię Chaplina i wyjął z niej najważniejsze wątki, nie pomijając jednak rzeczy, które mogłyby postawić komika w złym świetle. I tak wyłania się portret wielkiego artysty, świadomego swojej wartości i śmiało głoszącego swoje poglądy. Pamiętajmy, że nie były to czasy łatwe: w Niemczech do władzy doszedł właśnie Adolf Hitler, a wojna wisiała w powietrzu. Znamienna jest scena, w której Chaplin nie podaje ręki naziście, co spotyka się z wyraźną dezaprobatą towarzystwa. Gdy wszyscy udawali, że jest w porządku, on jeden postanowił powiedzieć prawdę: nakręcił „Dyktatora” i został oskarżony o podżeganie do wojny. Z takim samym rozmachem, z jakim przedstawiona została kariera Charliego, pokazano jego związki z kobietami, które często były nieletnie. Richard Attenborough, reżyser, nie pominął nawet najbardziej niewygodnych wątków, dzięki czemu widz może sam wyrobić sobie zdanie o Chaplinie.

Dużo miejsca poświęcono także stosunkowi gwiazdy kina niemego do dźwięku (poniżej autentyczne wypowiedzi):

„Filmy mówione? Możecie napisać, że ich nie cierpię. One zniweczą najstarszą sztukę świata, sztukę pantomimy. One unicestwią wielkie piękno milczenia.”

„Żal mi czasów niemego filmu. Cóż to była za radość widzieć, jak kobiecie otwierają się usta, a głosu nie słychać.”

Co mnie jednak szczególnie w „Chaplinie” zainteresowało to jego konflikt z Johnem Edgarem Hooverem, dyrektorem FBI w latach 1924-1972 i człowiekiem, który doprowadził do wygania Chaplina z Ameryki, oskarżając go o komunizm. A dlaczego mnie to zaciekawiło? Może pamiętacie moją recenzję „J.Edgara” z Leonardo DiCaprio w roli głównej, jeśli nie, nie szkodzi, już wszystko wyjaśniam. Otóż Hoover miał obsesję na punkcie komunistów, wskutek czego oskarżył wielu niewinnych ludzi. Akta komika, jakie zgromadził liczyły niemalże 1900 stron! Poświęcił wiele lat, by znaleźć haka, który doprowadziłby do wydalenia Chaplina ze Stanów. Jego szaleńcza obsesja to jeden z ciekawszych wątków „J.Edgara”, jak i „Chaplina”.

Film Richarda Attenborougha to pozycja obowiązkowa zarówno dla fanów Chaplina, jak i miłośników kina. Nie zawiodą się także osoby lubiące od czasu do czasu obejrzeć dobrą biografię. Przede wszystkim trzeba jednak zwrócić uwagę na odtwórcę głównej roli – Roberta Downey’a Jr., który zagrał rolę swojego życia. Filmowy Sherlock przy Charliem wypada dość blado.

„Kto nigdy nie był dzieckiem, nie może stać się dorosłym.”

Ocena: 8,5/10.