Serial obsypany nagrodami, czyli „Homeland”

Tym serialem zainteresowałam się, bo przerwał zwycięski pochód „Mad Men” po piątą statuetkę Emmy z kolei. 5 Złotych Globów, 6 Emmy i 13 innych nagród – „Homeland” to prawdziwa sensacja, od chwili, gdy 2 września 2011 roku na antenie Showtime został wyemitowany pilot. W czym tkwi sukces tej produkcji? Odpowiedź może być tylko jedna: we wszystkim.

Po pierwsze ciekawa fabuła… Akcja rozpoczyna się w chwili, gdy po 8-letniej niewoli zostaje wypuszczony amerykański jeniec wojenny. Nicholas Brody wraca do kraju jako bohater i natychmiast zostaje ulubieńcem opinii publicznej. W tym cudownym wyzwoleniu przez Al-Kaidę coś nie podoba się agentce CIA – Carrie Mathison. No bo jak to możliwe, że przetrzymywany przez tak długi czas marine wraca żywy? Carrie przekonana, że Brody przeszedł na stronę wroga i planuje zamach terrorystyczny, zaczyna obserwować go dzień i noc. Zakładając monitoring i podsłuch w domu Brody’ego, agentka Mathison łamie prawo i naraża się przełożonym, niedopuszczającym do siebie myśli, że ich pupilek może być zbrodniarzem wojennym…

Po drugie trzymająca w napięciu akcja… „Homeland” to thriller psychologiczny na najwyższym poziomie. Scenarzyści stopniowo budują napięcie, podsuwają tropy, wskazówki, a widz wraz z Carrie próbuje domyślić się prawdy. Jaką tajemnicę skrywa Brody? A Carrie? Na pierwszy rzut oka widać, że i ona ma coś na sumieniu. Jeśli do tego dodamy widmo ataku terrorystycznego, wszechobecne szpiegowanie i dziwne układy CIA z rządem, otrzymamy serial, który wgniata w fotel i nie pozwala o sobie zapomnieć.

Po trzecie absorbujący drugi plan… To niby tylko tło dla właściwej fabuły, ale to właśnie dzięki niemu „Homeland” to produkcja tak wyjątkowa. Na drugim planie obserwujemy życie prywatne dwójki głównych bohaterów. Widzimy więc dziwne zachowania Carrie, maniakalnie łykającej jakieś prochy, słuchającej Milesa Davisa i ogarniętej niebezpieczną obsesją na punkcie Brody’ego. Jedyną osobą, do której może się zwrócić jest jej mentor i przyjaciel Saul, szef bliskowschodniego wydziału CIA. Z kolei Brody zostaje ukazany głównie poprzez swoje relacje z żoną, dziećmi i przyjaciółmi. Powrót na łono rodziny po 8 latach nie mógł być łatwy i to dla obu stron. Pierwsze ujęcia Jessici Brody nie pozostawiają nam cienia wątpliwości, że powrót męża wywróci jej życie do góry nogami. Najciekawsza jest jednak relacja pomiędzy Carrie i Brodym. Z ich spotkań, początkowo służbowych, potem prywatnych, wyłania się obraz dwójki zagubionych ludzi, obdarzonych słabościami i problemami.

Po czwarte świetnie zarysowane postaci i rewelacyjna gra aktorska… Połączenie thrilleru z rozbudowaną psychologią postaci wypada w „Homeland” ponadprzeciętnie. I tutaj też odzywa się fenomenalna gra Claire Danes i Damiana Lewisa. Szczególnie Danes miała wysoko ustawioną poprzeczkę, bo wiarygodne zagranie Carrie, cierpiącej na zaburzenia afektywne dwubiegunowe (Pat Solitano, bohater „Poradnika pozytywnego myślenia” również się z tym zmagał), nie było łatwym zadaniem. Aktorka zagrała jednak na tyle dobrze, że została dwukrotnie uhonorowana Złotym Globem w kategorii najlepsza aktorka w serialu dramatycznym i nagrodą Emmy. Aktorski kunszt Danes widać zwłaszcza w finałowych odcinkach pierwszego sezonu, kiedy to akcja nabiera tempa i ważą się losy Ameryki. Damian Lewis jako Nicholas Brody to twardy przeciwnik: opanowany, błyskotliwy i spostrzegawczy. Trudno mi rozgryźć tę postać - tak wiele różnych postaw i emocji sobą reprezentuje. W starciu z Danes, Lewis wypada ociupinkę gorzej, ale to pewnie spowodowane jest jedynie tym, że ma pod wieloma względami łatwiejszą rolę do zagrania. Także na drugim planie pojawią się znakomici aktorzy tacy jak: Morena Baccarin, Mandy Patinkin, Diego Klattenhof i David Harewood.

Po piąte „Homeland” i ja… Pierwszy odcinek włączyłam od niechcenia. Akurat nie miałam, co obejrzeć i pomyślałam, że może warto w końcu sięgnąć po „Homeland”. Oczekiwań nie miałam właściwie żadnych, mój wybór raczej podyktowany był ciekawością, co to za serial, który pokonał mój najukochańszy „Mad Men”. No i tak zaczęłam oglądać, i po 15-20 minutach już byłam kupiona. Pierwszy sezon obejrzałam w niecały tydzień, a ostatnie 5 odcinków w sobotni wieczór, jeden za drugim. Nie mogłam się oderwać od tej historii, za każdym razem, gdy próbowałam przerwać seans, byłam niespokojna i dziwnie pobudzona. Finałowy odcinek musiałam w połowie wyłączyć, bo myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi. Myślę, że nie skłamię pisząc, że ostatnio w takim napięciu oczekiwałam na to, co się zdarzy, oglądając „Chłopca w pasiastej piżamie”. A teraz cóż…trzeba brać za sezon drugi.

Wybaczam „Homeland” te nagrody, które sprzątnął sprzed nosa „Mad Men” i z radością wpisuję na listy moich ulubionych seriali. Powiedzieć, że oglądanie „Homeland” to czysta przyjemność, to o wiele za mało. Te emocje, wątpliwości i ciekawość, jakie rodzi we mnie każdy odcinek, są po prostu powalające. Nieco oszołomiona… POLECAM!