Pająk/Spider

Po obejrzeniu drugiego filmu w reżyserii Davida Cronenberga, widzę, że będę musiała bliżej się przyjrzeć twórczości tego pana. „Pająk” to niezwykły obraz, stanowiący zapis umysłu człowieka, zmagającego się ze schizofrenią. W roli głównej błyszczy Ralph Fiennes, znany m.in. z „Angielskiego pacjenta”, „Wiernego ogrodnika” i „Księżnej”.

Tytułowy pająk to Dennis Cleg, cierpiący na schizofrenię od 20 lat. Bohatera poznajemy w momencie przybycia do pensjonatu pani Wilkinson, gdzie mieszkają głównie ludzie z problemami psychicznymi. Dennis wspomnieniami wraca do dzieciństwa, by odtworzyć na nowo wydarzenia, które zadecydowały o jego losie. Świat rzeczywisty przecina się z świadomością bohatera, tworząc nierozerwalną całość. 

Chociaż film jest niebanalny pod każdym względem, największe wrażenie zrobił na mnie sposób, w jaki Cronenberg opowiada tę historię. Pająk wspomina bowiem sytuacje, których świadkiem być nie mógł. Są to sceny, dotyczące jego rodziców, w których nigdy nie uczestniczył, więc nie ma prawa wiedzieć, co się wydarzyło. A jednak: widzimy bohatera, przyglądającego się przeszłości, najczęściej stoi w kącie i jest niemym świadkiem. I już od tego momentu widz zaczyna zadawać sobie pytania typu: czy to wszystko prawda, czy może wymysł chorego umysłu? Czy już jako dziecko Dennis był chory? Odpowiedzi przynosi dopiero zakończenie, które jest zatrważające i zaskakujące.

„Pająk” to także majstersztyk od strony wizualnej. Kadry są na ogół przyciemnione, a do pomieszczeń wpada jedynie delikatne światło. Scen „słonecznych” jest bardzo niewiele i przyznam, że raziły mnie w oczy, gdy już przyzwyczaiłam się do półmroku.

 Ralph Fiennes zagrał fenomenalnie! Stworzył bardzo przekonujący portret człowieka, całkowicie oderwanego od rzeczywistości. Dennis Cleg porusza się niczym pająk po świecie, w którym zabrakło pajęczyny. Najczęściej stoi przygarbiony i mamrocze coś do siebie albo notuje pilnie w swoim notesie, przywołując kolejne wspomnienia. To trzeba zobaczyć.

Ocena: 8/10.