Witaj w „The Paradise”

Przenieśmy się na chwilę w czasie do XIX-wiecznej Anglii. Wyobraźmy sobie, że chcemy kupić sobie nową suknię, a do niej buty i kapelusz. Wsiadamy do powozu i jedziemy na zakupy. Chodzimy od sklepu do sklepu i w końcu udaje nam się kupić idealny materiał. Nie jesteśmy jednak zadowolone, bo aby dobrać odpowiednie dodatki musimy udać się w inne miejsca i nie mamy gwarancji, że wszystko będzie do siebie pasować. I pewnego dnia nasz problem zostaje rozwiązany: powstaje pierwszy dom towarowy, gdzie możemy znaleźć najlepsze gatunkowo towary, fachową obsługę, intymną atmosferę, piękne wnętrza i kuszące rabaty. I to wszystko w jednym miejscu, bez konieczności przemierzania wielu ulic, by kupić niezbędne rzeczy! 

A teraz wyobraźcie sobie, że Emil Zola w swojej książce „Wszystko dla pań” (moja recenzja tutaj) przewidział zasady współczesnego handlu i bolączki współczesnego społeczeństwa: pogoń za pieniądzem, pęd życia i rosnącą potrzebę posiadania. W 150 lat później brytyjska stacja telewizyjna BBC popełniła luźną adaptację klasycznej powieści Zoli i dała nam „The Paradise”: piękny, cieszący oko serial, który ma jednak tyle wspólnego z literackim pierwowzorem, co ja z fizyką. Poza głównym zamysłem książki i imionami kilku bohaterów trudno szukać podobieństw pomiędzy „Wszystko dla pań” i „The Paradise”. Nie można jednak powiedzieć, że serial jest przez to zły, bo to nieprawda. Jest po prostu odrębną opowieścią, którą ogląda się bardzo przyjemnie, ale jest też pozbawiony celnych spostrzeżeń Zoli i jego znakomitej wiwisekcji społeczeństwa konsumpcyjnego.

Pierwszą różnicą, jaka rzuca się w oczy to przeniesienie miejsca akcji z Paryża do Londynu i co za tym idzie dostosowanie fabuły i bohaterów do rzeczywistości zastanej, m.in. zanglicyzowano imiona postaci (z Oktawa Moureta zrobiono Johna Moraya). Zmieniono także istotne dla książki wątki, np. Denise jest jedynaczką, a jej wuj starym kawalerem. Tymczasem w powieści bardzo ważne były problemy dziewczyny z braćmi, a także wątek choroby córki pana Baudu (serialowego Edmunda Lovetta), co miało symbolizować powolne umieranie drobnego handlu. Wydaje mi się, że scenarzyści uczynili Lovetta starym kawalerem, by stworzyć atmosferę tajemniczej przeszłości jego i panny Audrey, która notabene w książce była zamężna. Te zmiany jestem skłonna wybaczyć, ale trudno mi pogodzić się z faktem, że z podstępnego, kpiącego z kobiet i ich słabości Moureta uczyniono poczciwego i służącego pomocą Moray. Myślę, że serial skorzystałby na tym, gdyby w miejsce wszechobecnego lukru dodać trochę pieprzu i pikanterii. 

Pomimo tego przesłodzenia, bardzo „The Paradise” lubię i czekam z niecierpliwością na drugi sezon. Scenarzyści zrobili, co mogli, by serial był ciekawy i by się go dobrze oglądało. W książce dużo miejsca poświęcone jest spostrzeżeniom autora, na co adaptacja, skierowana do szerokiego grona odbiorców nie mogłaby sobie pozwolić. Trochę szkoda, że jedynie poprzez postać wuja Denise poruszony jest problem upadku małych sklepów, ale są za to inne ciekawe wątki i charakterne postaci. 

Nie ukrywam, że bardzo podoba mi się oprawa serialu, co zresztą świetnie oddaje wypowiedziane przez jedną z bohaterek zdanie: „This isn't a shop, it's a kind of heaven". Nad zdolnościami aktorskimi grających, trudno się zachwycać, ale nie można też im nic zarzucić. 

„The Paradise” wzięło z powieści Zoli to, co najlepsze i stało się całkowicie odrębną, żyjącą własnym życiem historią. Trochę żałuję, że nie jest to ambitniejsza produkcja, ale wtedy nie byłaby to tak świetna rozrywka, a szczerze mówiąc, wracając z pracy, jakoś nie mam ochoty na „ulissesy”, ale na coś, co mnie rozbawi i pozwoli się odprężyć.  „The Paradise” to moje guilty pleasure i pod tym względem spełnia swoje zadanie znakomicie.