Deszczowa piosenka/Singin’ in the Rain

„Deszczowa piosenka” uważana jest za najlepszy musical wszech czasów.       I słusznie, bo to jeden z nielicznych przedstawicieli gatunku, przy którym nogi same rwą się do tańca, a piosenki nuci się z przyjemnością i radością. Bo czy nie to powinna czynić muzyka? Wywoływać uśmiech na twarzy i być wielką pochwałą życia?

Rok 1927, schyłek ery kina niemego. Prym w Hollywood wiodą Don Lockwood i Lina Lamont, których każdy kolejny film jest witany z ogromnym entuzjazmem. W czasie kręcenia kolejnej produkcji z ich udziałem, na ekrany kin trafia pierwszy film dźwiękowy – „Śpiewak Jazzbandu”. Szefowie Monumental Pictures postanawiają przygotować nową, dźwiękową wersję filmu, a także dodać kilka piosenek. Pojawia się jednak problem: Lina ma okropnie skrzekliwy i nieprzyjemny głos, i w ogóle nie radzi sobie z lekcjami dykcji.

Scena, w której Gene Kelly tańczy na ulicy i śpiewa „Singin’ in the Rain” przeszła na zawsze do historii kina, i bezwiednie żyje w świadomości ludzi, którzy nawet nie widzieli filmu. Po prostu każdy kojarzy ten utwór i tę czystą radość, jaka towarzyszy jego wykonaniu. To jedna z tych chwil, kiedy patrzysz na ekran i czujesz się szczęśliwy, widząc, że można tak cieszyć się życiem. Na temat Gene’a Kelly’ego można wyśpiewywać peany pochwalne, a to i tak nie oddałoby tego, co zrobił w „Deszczowej piosence”. Jego gra aktorska, taniec, ruchy sceniczne – wszystko jest dopracowane w każdym calu i niezapomniane. Jestem oczarowana jego aktorskim geniuszem, a także przyjemną powierzchownością. Rewelacyjnie wypadł też uhonorowany Złotym Globem Donald O’Connor, którego każde pojawienie się na ekranie wprowadzało dużo pozytywnej energii.

„Deszczowa piosenka” pod płaszczykiem prostej fabuły przemyca celne uwagi na temat Hollywood i jedno z najważniejszych okresów w historii kina. Udźwiękowienie filmu było przełomem równie ważnym jak wynalezienie kinematografu. W „Deszczowej piosence” można zaobserwować sceptycyzm właścicieli wytwórni Monumental Pictures, niewierzących, by „Śpiewak Jazzbandu” faktycznie mógł odnieść sukces. Ukazano też problemy, towarzyszące kręceniu pierwszych dźwiękowych filmów: gdzie umieścić mikrofon, jak mówić, by głos było wyraźnie słychać na taśmie? Niejedna gwiazda kina niemego z pewnością miała z tym problem, co w „Deszczowej piosence” obrazuje postać Liny Lamont.

Zachwyca, bawi, pozytywnie nastraja, czaruje…

Musical wszech czasów - nie wiem, czy najlepszy, ale na pewno wyjątkowy i jedyny. 

Ocena: 9/10.