„Błękitny zamek” Lucy Maud Montgomery - miejce utkane z marzeń i snów

Joanna Stirling właśnie skończyła 29 lat i do tej pory nie wyszła za mąż, co w jej czasach było uznawane za staropanieństwo. Tak więc Joanna, pieszczotliwie nazywana Bubą, na każdym kroku musi znosić złośliwe uwagi rodziny, która wprost uwielbia ją krytykować. Dziewczyna pokornie wypełnia polecenia matki i ciotki, nie śmiąc się im przeciwstawić. Ponieważ zabraniają jej czytać powieści, może jedynie zająć się lekturą książek przyrodniczych Johna Fostera, w których znajduje jednak ukojenie. Oczywiście matka i ciotka Tekla o tym nie wiedzą.

 

„Dopuszczalną, a nawet chwalebną rzeczą było czytać książki budujące, krzepiące umysł i wiarę, ale lektura, która sprawia uciechę, musiała być wysoce niebezpieczna”.

Dziewczyna pewnie wpadłaby w niemałą depresję, gdyby nie marzenie o Błękitnym Zamku, towarzyszące jej przez całe niemalże życie. Choć fizycznie tkwiła na Elm Street, duszą zawsze mieszkała w Błękitnym Zamku ze snów. Joanna więc bardziej egzystuje niż żyje. Wszystko jednak zmienia się w dniu, w którym udaje się do lekarza, który stwierdza u niej poważną chorobę serca i przepowiada rychłą śmierć.

„Dokonała zdumiewającego odkrycia: ona, która w życiu bała się niemal wszystkiego – śmierci nie bała się wcale. Śmierć nie wydawała się jej ani trochę straszna”.

I wtedy Joanna uświadamia sobie, że umrze, nie przeżywszy niczego, co warto by było pamiętać. Postanawia więc zacząć zadowalać siebie zamiast innych. Rodzina Stirlingów nie poznaje starej, dobrej Buby i rychło uznaje ją za wariatkę.

„Płomień buntu coraz silniej wzmagał się w jej duszy, nie dlatego, że nie miała przed sobą przyszłości, lecz dlatego, że nie miała za sobą przeszłości”.

„Błękitny zamek” to jedyna książka Lucy Maud Montgomery, napisana z myślą o dorosłych czytelnikach. Co nie znaczy jednak, że byłaby to nieodpowiednia lektura dla dziewczynek, wręcz przeciwnie. Książka napisana jest prostym językiem, przepiękne opisy przeplatają się w niej z bardzo ironicznymi fragmentami, dotyczącymi rodziny Stirlingów. Uśmiałam się do łez, czytając, co poniektóre wypowiedzi Stirlingów. Autorka doskonale oddała ich przywary i uprzedzenia, nie czyniąc z nich jednak niesympatycznych postaci, a po prostu bezmyślnych ludzi, którzy wszystko wiedzą najlepiej.

Na kartach książki przewija się wiele ciekawych osób, takich jak ryczący Abel, Cesia czy Edward. Wraz z nimi i Joanną udacie się w podróż do Błękitnego Zamku. Wystarczy odrobina wyobraźni.

Książka napawa optymizmem, a malownicze opisy czyta się z czystą przyjemnością. Aż zachciało mi się wrócić jeszcze raz na Zielone Wzgórze wraz z Anią.

Ulubiony cytat:

"Jeśli potrafisz spędzić z kimś pół godziny w zupełnym milczeniu i nie czuć przy tym wcale skrępowania, ty i osoba ta możecie zostać przyjaciółmi. Jeśli zaś milczenie będzie wam ciążyło, jesteście sobie obcy i nie warto nawet starać się o zadzierzgnięcie przyjaźni".

Ocena: 8/10.