Enid

W Polsce Enid Blyton jest chyba głównie znana z serii książek o Noodym. I ja rozpoczynając seans, nie miałam bladego pojęcia kim była. Dlaczego więc zdecydowałam się obejrzeć „Enid”? Odpowiedź jest prosta: Helena Bonham Carter.

Enid Blyton była bardzo płodną pisarką, w ciągu 40 lat napisała ponad 600 książek. Film rozpoczyna się sceną, gdy podstarzała już Enid tłumaczy światu, że nie ma armii robotników, piszących za nią i że ona, i tylko ona jest autorką wszystkich powieści. Kolejność poznawanych wydarzeń jest więc achronologiczna. Teraźniejszość przeplata się ze wspomnieniami z przeszłości.

                     Enid poznajemy w chwili, gdy jej ojciec porzuca rodzinę i odchodzi do innej kobiety. Dziewczynka o wszystko obwinia matkę, zaczyna żyć w świecie fantazji, opowiadać młodszym braciom wymyślone historie. Jej szczęśliwe dzieciństwo skończyło się w chwili, gdy ojciec zamknął za sobą drzwi i odszedł na zawsze, nie kontaktując się już z dziećmi. Mijają lata. Enid jest już młodą kobietą, która, na przekór matce, opuszcza rodzinny dom z zamiarem zostania pisarką. Jak sama mówi, tylko ona wie, czego dzieci potrzebują, by poczuć się bezpiecznie; dzięki jej opowieściom znajdą schronienie w świecie marzeń. Jej książki szybko zyskały na popularności, kochali ją mali czytelnicy na całym świecie. Pisarka doczekała się dwóch córek i dwóch mężów. Zmarła w 1968 roku, przez ostatnie lata cierpiała na demencję.

                    

                     Enid Blyton, kobieta o macicy trzynastolatki, niedojrzała egoistka, wieczne dziecko – takie myśli nasuwają się po obejrzeniu filmu. Przez całe życie Enid próbowała powrócić do dzieciństwa, do chwil, spędzonych z ojcem. Chciała się bawić i uciekała od problemów, dlatego odcinała się od wszystkiego, co przypominało jej o codzienności i przyziemnych sprawach. Nieczuła dla własnych dzieci, kochała swoich czytelników i urządzała im „herbatki sławnej piątki”. Szczęśliwa czuła się jedynie, czytając listy od fanów i oczywiście pisząc. Nie obchodziło jej wiele poza nią samą, była zagubioną duszą, która nigdy nie wyszła do końca z dzieciństwa.

                     Helena Bonham Carter odwaliła kawał naprawdę dobrej roboty, zagrała z wdziękiem i klasą. Film bardzo ciekawy. Osobiście nie znam książek pani Blyton i z uwagi na wieki raczej ich już nie poznam, nie mniej jednak warto poświęcić te 1,5 godziny i poznać kolejną intrygującą kobiecą sylwetkę.

Ocena: 8/10.