„Śpiąc w płomieniu” Jonathan Carroll - kolejna dobra powieść

„Przeżyłem wiele lat, myślę, że niemal połowę z tego, co mi dano, nim zrozumiałem, że jednym z nielicznych pewników jest żal. Wcześniej czy później żałujemy wszystkiego, na przekór naiwnej i bezsensownej nadziei, że „tym razem” zimny dotyk żalu będzie nam oszczędzony.”

Jonathan Carroll to jeden z tych pisarzy, których książki mogę kupować w ciemno i i tak wiem, że mi się spodobają. Po rewelacyjnych „Krainie Chichów” i „Białych jabłkach”, dobrej „Szklanej zupie”, przyszła pora na „Śpiąc w płomieniu”, powieść, uważaną za najbardziej błyskotliwą w dotychczasowym dorobku pisarza.

Głównego bohatera – Walkera Easterlinga, poznajemy w przełomowym momencie życia: akurat się rozwiódł i spotkał miłość swego życia: zjawiskowo piękną Maris York. I wszystko byłoby dobrze, gdyby nie dziwne zdarzenia, które coraz częściej przydarzają się Walkerowi, m.in. zaczyna widzieć przyszłość i odkrywa grób z fotografią mężczyzny, wyglądającego identycznie jak on… 

Twórczość Carrolla charakteryzuje magiczność, która niepostrzeżenie wkracza do życia bohaterów. Także w „Śpiąc w płomieniu” odgrywa ona ważną rolę – pomaga Walkerowi odkryć kim jest. Ciekawym zagadnieniem poruszonym w książce jest reinkarnacja. Pisarz trafnie przedstawił, co mogłoby się zdarzyć, gdybyśmy byli świadomi naszych poprzednich wcieleń. Co mi się szczególnie podobało, to wplecenie w fabułę jednej z baśni braci Grimm, dzięki czemu książka nabrała nowego wymiaru. Poza tym można też wyczytać trochę ciekawostek, związanych z ich powstaniem.

„W życiu zdarzają się pewne doświadczenia, które trzeba gromadzić i pielęgnować z taką pieczołowitością, jakbyśmy już nigdy nie mieli okazji ich przeżyć.”

Akcja powieści toczy się we współczesnym Wiedniu. Joathan Carroll od wielu lat mieszka w tym pięknym europejskim mieście i większość jego książek jest mniej lub bardziej związana ze stolicą Austrii. Jego miłość do Wiednia czuć na kartach „Śpiąc w płomieniu”, aż chciałoby się tam pojechać i pozwiedzać śladami bohaterów, wypić kawę w Aidzie czy zjeść Sachertorte w jednej z kawiarni na Graben. Opisy miasta są malownicze i inspirujące, i zupełnie inne niż reszta książki. Najbardziej zdumiewające jest samo zakończenie: kilka napisanych jakby od niechcenia zdań, które jednak skłaniają do refleksji nad tym, co mogłoby się jeszcze zdarzyć.

Pomimo tego, że książka mnie urzekła, nie zgadzam się ze stwierdzeniem, że to najbardziej błyskotliwa powieść w twórczości Carrolla. Jest to na pewno bardzo ciekawa i intrygująca historia, opowiedziana w niebanalny sposób, ale do "Krainy Chichów" jej trochę brakuje.

Pałac Schönbrunn - letnia rezydencja Habsburgów

Ocena:  8/10.

Czytaj też recenzje:

"Białych jabłek" i "Szklanej zupy".