Przypadek Stephanie Daley/Stephanie Daley

Sprawa 16-letniej matki, która podczas szkolnej wycieczki zamordowała swoje nowo narodzone dziecko, staje się sensacją w lokalnych mediach. Stephanie Daley twierdzi, że nie wiedziała o ciąży, a niemowlę urodziło się martwe. Ocenić jej prawdomówność ma psycholog sądowy – Lydie Crane, która, jako, że sama spodziewa się dziecka, czyni sprawę osobistą.

Jak można nie wiedzieć, że jest się w ciąży, pozostaje dla mnie zagadką... Chociaż w mojej miejscowości była taka sprawa kilka lat temu, do dziś jednak trudno mi w nią uwierzyć. No ale zostawmy te dywagacje i przenieśmy się do sprawy Stephanie.

Akcja filmu toczy się w dwóch przestrzeniach czasowych: w teraźniejszości, a więc wydarzeniach po porodzie i w przeszłości, w którą przenoszą widza liczne retrospekcje. Stopniowo, kawałek po kawałeczku poznajemy historię Stephanie i ją samą. Trudno uwierzyć, by ta cicha i nieśmiała dziewczyna mogła zabić własne dziecko. Wątpliwości ma także pani psycholog, która dotknięta traumatycznymi przeżyciami, sama nie wygląda na osobę w pełni zdrową psychicznie.

W „Przypadku Stephanie Daley” poruszono ważne problemy, takie jak: edukacja seksualna w szkołach, nastoletnie ciąże, napiętnowanie przez społeczeństwo. Ciekawie pokazana została lekcja wychowania seksualnego: nauczycielka pyta się zebranych uczniów, jak nie zajść w ciążę, na co jeden z nich odpowiada: stosować prezerwatywy. Niestety nie jest to poprawna odpowiedź. Szkoła promuje celibat, życie w czystości, aż do ślubu i straszy nastolatków konsekwencjami, dając im do domu płaczące lalki. Czy w tym można upatrywać przyczyny, że Stephanie nie zabezpieczyła się podczas pierwszego razu? Pewnie tak, bo gdyby młodzież wiedziała więcej o antykoncepcji, ciąże zdarzałyby się rzadziej. 

Postać Stephanie jest dla mnie zagadką. Dziewczyna wydaje się być miła, spokojna, w pewnym momencie coś jednak w niej pęka. Czy wiedziała, że jest w ciąży do momentu porodu? Nie wiem. Pozostaje mi jednak po raz kolejny wyrazić zdziwienie, jak to jest możliwe. Także Lydie Crane, początkowo krystalicznie czysta, okazuje się mieć skazy na charakterze. Ewidentnie psychicznie nie radzi sobie z ciążą, być może nawet nie chce mieć dziecka.

Ujęcia są bardzo naturalistyczne, bez sztucznych upiększeń. Film jest bardzo cichy, nie ma w nim zbędnego hałasu, ani zbędnych słów. Świetnie sprawdziły się obie odtwórczynie głównych ról, tworząc przekonujący duet. Tilda Swinton po raz kolejny pokazała, jak znakomitą i wiarygodną aktorką jest, a Amber Tamblyn nieco odcięła się od wizerunku Tibby ze „Stowarzyszenia wędrujących dżinsów”. Polecam.

Ocena: 7,5/10.