Zakochani w Rzymie/To Rome with Love

Po Londynie, Barcelonie i Paryżu przyszła pora na Rzym, wyjątkowe miejsce w historii Europy. Po Oscarze dla „O północy w Paryżu” poprzeczka była ustawiona wysoko. Czy Allen podołał? I tak, i nie. Dlaczego? Już wyjaśniam.

Na „Zakochanych w Rzymie” składa się kilka niepowiązanych ze sobą historii. Są to opowieści o mniej i bardziej zwyczajnych ludziach, których łączy jedno: właśnie mieszkają lub spędzają wakacje w Wiecznym Mieście. Nie ma więc jednej, przewodniej fabuły, która byłaby osią filmu. Czy to źle? Absolutnie nie! Większość opowiadanych przez Allena historii jest zabawna i ma w sobie coś z dawnych, najlepszych dokonań artysty.

Dużym atutem filmu jest bez wątpienia to, że sam autor wcielił się w jedną z głównych ról. Zagrał emerytowanego reżysera operowego, który za nic w świecie nie chce porzucić pracy. Ma obsesję na punkcie śmierci i jest neurotykiem, w dodatku żonatym z psychiatrą. W postaci Jerry’ego trudno nie dopatrywać się samego Allena. Odniosłam wrażenie, że reżyser chce nam przekazać, iż jeszcze długo będzie kręcił filmy, choćby miały być najbardziej absurdalne, a krytyka bezlitosna.

Rzymskie opowieści Woody’ego Allena są dość nierówne. Niektóre ogląda się z niekłamaną przyjemnością, z innych można się pośmiać, ale są też takie, które drażnią i denerwują wtórnością. Brak w nich charakterystycznej allenowskiej ironii czy celnych uwag o związkach damsko-męskich. To tylko kolejne miłosne historie, które w ogóle nie zaskakują.

Bardzo podobała mi się gra aktorska Ellen Page, trudno było oderwać wzrok od jej żywej gestykulacji. Poza tym kawał dobrej roboty odwalił Roberto Benigni, chociaż jego wątek szybko zaczął mnie drażnić. W roli call girl wystąpiła boska Penelope Cruz, a podstarzałego architekta zagrał Alec Baldwin. Byłam dość ciekawa roli Jessego Eisenberga i niestety się rozczarowałam. Patrząc na jego bohatera wciąż widziałam Marka Zuckerberga, a to nie jest dobrze, zwłaszcza dla aktora, którego kariera dopiero się zaczyna.

Oczywiście i w „Zakochanych w Rzymie” nie zabrakło klimatycznej muzyki i przepięknych zdjęć. Z nieukrywaną przyjemnością patrzyłam na Rzym oczami Allena. Reżyser przedstawił miasto z punktu widzenia turysty, który dopiero, co przyjechał i nie wie jeszcze, czego się może spodziewać. Z uśmiechem na twarzy śledziłam wątek zagubionej Milly, przypomniało mi się bowiem, jak zgubiliśmy się z M. już pierwszego dnia w Rzymie. Bo o to w Wiecznym Mieście naprawdę nietrudno. My szliśmy zgodnie z mapą i strzałkami, w pewnym momencie okazało się jednak, że ulica nie ma nazwy, jest ciemno, późno, a my nie wiemy, gdzie jesteśmy. Rzymianie tłumaczyli nam drogę dokładnie tak jak jest to przedstawione w filmie. Całe szczęście w końcu wróciliśmy do hotelu, ale ile przy tym kółek narobiliśmy i jak nas potem nogi bolały, nie zapomnimy nigdy.

„Zakochani w Rzymie” to film dobry, choć nie jest to najlepsze dokonanie Woody’ego Allena. Mimo wszystko, polecam i oddaję hołd mistrzowi. Nie wyobrażam sobie współczesnego kina bez wytworów fantazji tego, jednego z najbardziej charakterystycznych reżyserów naszych czasów. Zakochajcie się w Rzymie, tak jak zrobiłam to ja.

Ocena: 7,5/10.