Aviator/The Aviator

Film o człowieku, dla którego nie było rzeczy niemożliwych; o milionerze, który nie cofnął się przed niczym, by zdobyć to, czego chce; o chłopcu, który nigdy nie wyzwolił się z obsesji, jaką zaszczepiła w nim matka. Kim był Howard Hughes? Reżyserem, wizjonerem, awiatorem – i w każdej z tych ról był nieprzeciętny, osiągając to, o czym inni mogą tylko marzyć.

Martin Scorsese po raz kolejny udowodnił, że potrafi nie tylko kręcić filmy, ale też opowiadać historie. Jego „Aviator” to dzieło kompletne, w którym brak jakichkolwiek zgrzytów. Niemalże 3 godziny filmu przemijają szybko i pozostawiają po sobie to dziwne uczucie smutku, gdy coś nam się tak bardzo podobało, że koniec jest niemile widziany. Mam ochotę rozszarpać na strzępy członków Akademii, którzy nie tylko nie nagrodzili „Aviatora” Oscarem, ale też do tej pory nie dali go DiCaprio, który, bądźmy szczerzy, jest najlepszym aktorem swojego pokolenia. Ba, za „J. Edgara” aktor nie dostał nawet nominacji, choć ta należała mu się bezsprzecznie. Był o niebo lepszy niż Clooney w „Spadkobiercach” czy Pitt w „Moneyball”. Czuję się oszukana, a wybory szanownej komisji w ostatnich latach pozostawiają wiele do życzenia. 

„Aviator” uwiódł mnie od samego początku. Kiedy w pierwszej scenie zobaczyłam małego chłopca, któremu matka wciąż wmawiała, że jest zagrożony, panującym tyfusem i cholerą i uczyła wymowy słowa „kwarantanna”, pomyślałam: „będzie ciekawie”, a było nawet lepiej! Nie jest tajemnicą, że najbardziej na naszą psychikę wpływają wydarzenia z dzieciństwa. To, co sobie dziecko zapamięta, co zobaczy, może zaciążyć na całym jego dorosłym życiu. I tak się stało w przypadku Howarda Hughesa. On nigdy nie pokonał swojego lęku przed dotknięciem czegoś, co już ktoś inny dotknął. W jednej z bardziej przejmujących scen Howard boi się dotknąć klamki, w skutek czego nie może wyjść z toalety w restauracji. Obsesja zdominowała jego życie, przez co zachowywał się jak chory psychicznie.

Film Martina Scorsese nijako gloryfikuje postać Hughesa, który przedstawiany jest jako as przestworzy, wizjoner kina, człowiek, który walczy o prawo do nieba z szefem Pan Am. Jego proces to najciekawszy wątek „Aviatora”, obrazujący, jak wiele dają kontakty z politykami i jak zwykły człowiek jest bezradny w obliczu władzy. Hughes jednak zwykłym człowiekiem nie był i w momencie, gdy inni pokornie by słuchali zarzutów, zrobił coś niebywałego. Więcej nie zdradzę.

Ciekawie przedstawione zostały także romanse awiatora, który notorycznie zdradzał swoje partnerki. Był blisko związany m.in. z takimi aktorkami jak: Katharine Hepburn, Jean Harlow i Avą Gardner, w które wcieliły się Cate Blanchett (nagrodzona Oscarem za najlepszą rolę drugoplanową), Gwen Stefani i Kate Beckinsale. Związki awiatora zostały jednak przedstawione trochę byt pobieżnie, można było trochę bardziej się w nie zagłębić, w końcu nic nie jest czarno-białe.

Na szczególną uwagę zasługują scenografia i kostiumy, znakomicie oddające klimat lat. 30 i 40. W pamięć nie zapadła mi muzyka, co oznacza, że albo musiała być kiepska, albo tak stopiła się z obrazem, że nawet jej nie zauważyłam. W obu przypadkach przemawia to na niekorzyść twórców ścieżki dźwiękowej.

„Aviator” to film precyzyjny, dynamiczny, poruszający i długo niedający o sobie zapomnieć. Scorsese i DiCaprio odwalili kawał dobrej roboty. Panowie spotkali się na planie filmowym już 4 razy i 4 razy powstały dzieła wybitne. Mam nadzieję, że „Sinatra” faktycznie powstanie, wtedy być może będziemy świadkami piątego filmowego cudu.

Ocena: 9,5/10 (z wielkim żalem, ale musiałam obciąć za muzykę, która jest dla mnie bardzo ważną częścią każdego filmu).