„Miłość Peonii” Lisa See - o życiu kobiet w XVII-wiecznych Chinach

„Rozmawiałyśmy o Yu Niang, która zakochała się w operze, mając trzynaście lat, a umarła cztery lata później, nie wypuszczając z ręki wydrukowanej wersji Pawilonu. Wielki Tang Xianzu przyjął wieść o śmierci dziewczyny z głębokim smutkiem i napisał kilka wierszy na jej cześć. Niedługo po odejściu Yu Niang wiele innych dziewcząt przeczytało historię, rozchorowało się z miłości i także umarło z nadzieją, że prawdziwa miłość odnajdzie je na tamtym świecie i przywróci im życie.”

Tak jak przez Europę przeszła fala samobójstw po ukazaniu się „Cierpień młodego Wertera” Goethego, tak w XVII-wiecznych Chinach wraz z ukazaniem się „Pawilonu Peonii” Tanga Xianzu pojawiło się zjawisko chorych z miłości panien, które najczęściej zagładzały się na śmierć. Lisa See, zafascynowana twórczością chińskich kobiet tamtych czasów i ich obsesjami, postanowiła napisać książkę – i tak powstała jedyna w swoim rodzaju powieść – „Miłość Peonii”.

Książka przedstawia losy młodej dziewczyny imieniem Peonia. Bohaterkę poznajemy w przeddzień jej 16. urodzin, a także mającego się wkrótce odbyć ślubu. Ponieważ Peonia należy do wyższych sfer, nie wolno jej opuszczać domu. Świat poznaje więc poprzez lekturę książek, w tym jej ukochanego dzieła – „Pawilonu Peonii”. Dziewczyna niczego nie pragnie równie mocno jak poznać smak prawdziwej miłości, takiej jaka stała się udziałem Du Liniang, bohaterki „Pawilonu”. Szybko popada w obsesję, nie dostrzegając czegoś bardzo istotnego…

„Miłość Peonii” to moje pierwsze i zarazem bardzo udane spotkanie z twórczością Lisy See. Autorka stworzyła powieść wielowymiarową, przesiąkniętą kulturą XVII-wiecznych Chin. Wraz z młodziutką Peonią poznajemy zasady, jakimi powinna w życiu kierować się kobieta i uczestniczymy w rytuale krępowania stóp. Nie wiem, czy bardziej przerażające były aranżowane małżeństwa czy tradycja łamania kości stóp, by osiągnąć „idealne lilie”, które nie mogły mieć więcej niż 7 cm! Sporo można się także dowiedzieć o świętach, obchodzonych w tamtych czasach, zwłaszcza tych, związanych z duchami. 

Jest to także, a może przede wszystkim historia kobiet, piszących piękne utwory, które jednak najczęściej ulegały zniszczeniu. Płeć piękna uważana była za gorszą i miała jedynie prawo służyć, najpierw swemu ojcu, później mężowi. Niezamężne dziewczęta wynoszono przed bramę domu, by tam umarły. Nie było dla nich miejsca w zmaskulinizowanym świecie. Jeszcze gorsza sytuacja spotykała przedstawicielki niższych stanów, które traktowane były jak niepotrzebne śmieci. Wierzba, służąca rodziny Chen, marzy, by zostać konkubiną, wierzy, że wtedy jej los się odmieni na lepsze…

„Dlaczego myśli tylu kobiet są jak kwiaty na wietrze? Dlaczego odpływają z prądem i znikają bez śladu?”

Czytając nie wiedziałam, że Lisa See, oparła swoją powieść poniekąd na prawdziwej historii. Pisarka wszystko wyjaśnia w komentarzu, znajdującym się na końcu. Choć mnie korci, nie zdradzę więcej ani słowa.

Powieść, napisana jest pięknym językiem, przywodzącym na myśl najpiękniejsze utwory miłosne. Czyta się szybko i z lekkim niedowierzaniem, że podobne rzeczy miały miejsce. A może nadal mają?

Ocena: 9/10.