„Płatki na wietrze” Virginia Cleo Andrews, czyli dalsze losy Dollangangerów i małe rozczarowanie

Pamiętacie moje zachwyty nad „Kwiatami na poddaszu”? Jeśli nie, zapraszam tutaj. Druga część sagi o Dollangangerach rozpoczyna się w chwili ucieczki z Foxworth Hall. Bohaterowie trafiają do domu doktora Sheffielda, który nie tylko udziela im niezbędnej pomocy, ale też zapewnia dach nad głową i poczucie bezpieczeństwa. Wydawać, by się mogło, że rodzeństwo wreszcie zazna szczęścia, niestety przeszłość nie pozwoli o sobie zapomnieć.

Książka, podobnie jak jej poprzedniczka, wciąga od pierwszej strony. Od lektury nie sposób się oderwać. Z ciekawością i coraz większym zdumieniem śledziłam dalsze losy Cathy, Chrisa i Carrie. „Płatki na wietrze” to jednak nie pozycja bez wad. Przede wszystkim wiele do życzenia pozostawia styl autorki. O tyle o ile w poprzedniej części narratorką była dwunastoletnia Cathy, to tu mamy już do czynienia z dziewczyną niemalże dwudziestoletnią. Nie wiem, czy opowiadanie historii w tak naiwny i banalny sposób, było celowym zamysłem pisarki, czy też po prostu tak pisze? Mam nadzieję, że wyklaruje się to w kolejnych częściach sagi. Z tego, co czytałam „A jeśli ciernie” będą pisane z perspektywy dwóch chłopców, książka powinna więc być zgoła inna niż „Kwiaty na poddaszu” i „Płatki na wietrze”.

Książka zawiera także błędy logiczne. Przykładowo: w jednej chwili Cathy pisze „mam już 27 lat, Chris 30, a Carrie 20”, kilka stron dalej: „jestem taka młoda, mam 24 lata”. Zastanawiam się, czy wynika to z pomyłki tłumacza czy autorki. Dopatrzyłam się także błędu ortograficznego, który pewnie związany jest z nienależytą korektą pierwszego wydania powieści na rynku polskim. Wszak, wtedy obowiązywały inne zasady ortografii niż dziś.

Co mi się jeszcze nie podobało, to to, że pani Andrews buduje napięcie tylko po to, by w kulminacyjnym momencie przeskoczyć do opisu czegoś innego. Kluczowe, końcowe sceny powieści są bardzo źle napisane. Można było zrobić z tego coś bardzo emocjonującego i niezwykłego, tymczasem czytelnik otrzymał tylko poprawnie napisane czytadło, które niczym się nie wyróżnia.

Kolejne zarzuty dotyczą już samej fabuły, która stała się tak absurdalna, że przypomina trochę „Modę na sukces”. Historia skupia się wokół Cathy, która żądna zemsty na matce popełnia coraz większe głupstwa. Książka przesycona jest także erotyzmem, który bynajmniej nie wywołuje wypieków na twarzy, ale coraz większe zniesmaczenie. Bardzo zastanawia zachowanie doktora czy Chrisa, ludzi przecież inteligentnych, a jednak zachowujących się zgoła inaczej. Nie ma w „Płatkach na wietrze” postaci, która budziłaby sympatię, a bohaterowie są tak pokręceni, że aż nierealni. Absurd goni absurd.

Pani Adrews przesadziła i to mocno, a mimo to, książkę czyta się szybko i trudno się od niej oderwać. Wniosek nasuwa mi się jeden: autorka ma duży talent i wyobraźnię, która płata jej figlę. Pewnie zastanawiacie się, czy po takiej recenzji sięgnę po kolejne części cyklu. Odpowiedź brzmi: tak, bo jestem ciekawa, co jeszcze może się wydarzyć.

Ocena: 4/10.