„Delikatność” – książka i film

„Istnieją wspaniali ludzie, których spotykamy w niewłaściwym momencie. Istnieją także ludzie, którzy są wspaniali, bo spotykamy ich we właściwej chwili.”

Przypadek czy przeznaczenie? To pytanie pewnie zadawali sobie Nathalie i Francois, gdy wpadli na siebie na ulicy. Zakochali się, pobrali, byli szczęśliwi. I wtedy znowu namieszał ślepy na nasze pragnienia los lub bezlitosny zbieg okoliczności – jak kto woli. Czy gdyby Francois nie miał słuchawek na uszach, usłyszałby nadjeżdżający samochód? Czy gdyby pojazdem kierował ktoś inny Francois przeżyłby? Czy gdyby Nathalie, pożegnała się z nim, jej ból byłby mniejszy? Na te pytania próżno szukać odpowiedzi. Fakt jest jeden: stało się. On zginął, a ona została sama. Jak można normalnie żyć, gdy nasze szczęście zostało zbyt wcześnie przerwane, gdy część nas samych odeszła na zawsze? Nathalie snuła się jak cień, dopóki nagły impuls nie zmusił jej do pocałowania Markusa. I tu zaczyna się delikatna jak motyl historia miłosna. Pełna czułości, ciepła i szeptania.

Książka… Foenkinos nie pisze, a szepcze piękne słowa, prosto do ucha. Subtelnie i czule jak nikt inny. Język powieści jest poetycki i sugestywny. Styl Foenkinosa skradł moje serce od pierwszych stron, nie mogę odżałować, że „Delikatność” to taka krótka książka. Mam ogromny niedosyt i potrzebę sięgnięcia po inne utwory Francuza. Nie czytałam jeszcze niczego podobnego i może dlatego jestem tak zachwycona. Uzupełnieniem właściwej fabuły są króciutkie ciekawostki w formie osobnych rozdziałów. Te przerywniki świetnie komponują się z tekstem, tworząc intrygującą całość. 

Przykład:

„Różne zdania jakie mógł powiedzieć Francois, nim wyszedł, by pobiegać:

Kocham Cię.

Uwielbiam Cię.

Zaraz do Ciebie wracam.

Czytaj sobie, kochana. (…)”.

Chyba najwięcej powstaje książek o miłości, ale nie było jeszcze powieści napisanej w taki sposób. Nie wiem, czy sama fabuła obroniłaby się, gdyby nie delikatność słów Foenkinosa i ich kojący wpływ.

Film… Rzuciłam się na niego w godzinę po przeczytaniu pierwowzoru literackiego. Właściwie nie mogę mu nic zarzucić. Jest to wierna ekranizacja, dobrze oddająca ducha powieści. Reżyserem i scenarzystą jest zresztą sam autor. Co prawda kilka ważnych wątków, a może raczej epizodów, pominięto, bez szkody jednak dla całości. Filmowa „Delikatność” jest nieśpieszna, spokojna i ma balsamiczne właściwości. 

Ale… Pomimo całej mojej sympatii do Audrey Tatou nie pasowała mi ona jako Nathalie. Od pierwszej sceny coś mi nie grało i tak pozostało już do końca. Jej fizyczność nie oddała w pełni charakteru bohaterki, tego blasku, splendoru, który ją otaczał. Nathalie w wykonaniu Audrey jest jedną z wielu, a nie jedyną. W powieści wielokrotnie Foenkinos podkreślał, jak bardzo wyjątkowa i kobieca jest główna bohaterka, jak wszyscy jej zazdroszczą. Oczywiście Audrey jest piękna, ale jako Nathalie była zbyt zwyczajna.

Dla mnie gwiazdą filmu jest Francois Damiens, wcielający się w rolę Markusa. Aktorowi udało się idealnie oddać charakter postaci. Markus w wykonaniu Francoisa jest cudownie nieporadny, pocieszny, życzliwy, czuły i na wskroś dobry. 

„Delikatność” to opowieść o powolnym powracaniu do życia po niewyobrażalnej stracie, godzeniu się z losem i ze sobą, a także o miłości, czułej i tkliwej jak słowa, wyszeptane prosto do ucha. Nie można nie poznać tej historii.

Ocena książki: 9/10. Ocena filmu: 7,5/10.