Marcowe sierotki

Miała być wiosna, 20 stopni i słońce, a tymczasem zima nadal dogorywa. O nie! Marzec zdecydowanie nie spełnił moich oczekiwań, więc kwietnia wypatrywałam z utęsknieniem, bo a nuż lada dzień wiosna się zjawi? 

Niewielu z Was wie, że od niemalże tygodnia żyję na tym świecie już ćwierć wieku, co nie napawa mnie optymizmem, bo jak to mówią: po 25-tce do 30-stki już z górki. I coś chyba w tym jest, bo przeważnie w tym wieku zaczyna się na stałe pracować, no a jak się pracuję to czas leci tak, że jednego dnia wita się Nowy Rok, a następnego święci jajka… Ta rutyna mnie zabija i m.in. dlatego czekam na ocieplenie, bo może będzie mi się chciało gdzieś wyjść, coś ze sobą zrobić, a nie tylko po pracy do domu, i czytanie, oglądanie, spanie…

No to teraz będzie pozytywnie, bo urodziny wiążą się z prezentami, a tych w tym roku nie zabrakło. Jako, że wszystkie wybrałam sobie sama, to jestem bardzo zadowolona i tak w ostatnim czasie stałam się posiadaczką dwóch ślicznych sukienek, obłędnie czerwonych butów i stylowej dżinsowej kamizelki, a także nowego aparatu fotograficznego. Miały być jeszcze książki, tradycyjnie, jak co roku, ale stwierdziłam, że przecież mogę je wypożyczyć z biblioteki, a odświeżenie stylu na wiosnę jest mi o wiele bardziej potrzebne. No to do pełni szczęścia potrzebuję jeszcze torebki:)

Po tych krótkich marcowych wspominkach pora na sierotki:

książkowe:

„Prestiż” Christopher Priest: ciekawa jestem, ilu z Was sięgnęło po tę książkę, mając w pamięci rewelacyjny film z Christanem Balem i Hugh Jackmanem? Być może przed lekturą zniechęca Was fakt, że już znacie tę historię? Nic bardziej mylnego. Pierwowzór literacki to coś zupełnie nowego i przede wszystkim o wiele dokładniej, przedstawiającego historię konfliktu Bordena i Angiera. Ekranizacja przedstawia tylko główny wątek, pomijając wpływ, jaki zdarzenia w niej przedstawione miały na przyszłość rodzin głównych bohaterów. Całość przypomina pokaz iluzjonistyczny, w którym prawdy możemy się jedynie domyślać, ale nigdy nie uda się nam dowiedzieć, co tak naprawdę się wydarzyło. Narracja pierwszoosobowa odbiera historii dreszczyk, ale też umożliwia poznanie sekretów Wielkiego Dantona i Profesora Magii. „Prestiż” w wersji książkowej nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia. To chyba jeden z tych przypadków, gdy ekranizacja przerosła pierwowzór. Nie mniej jednak warto przeczytać, bo to naprawdę świetna historia i dobre uzupełnienie do filmu. Ocena: 6,5/10.

„Podróże i inne podróże” Antonio Tabucchi: impresje, migawki z podróży po świecie, napisane przez człowieka, który podróż uważał za najważniejszą część ludzkiej egzystencji. Tabucchi pisze o swojej fascynacji literaturą i sztuką. Kolejne miejsca przybliża czytelnikowi poprzez pryzmat kultury i tak np. w Barcelonie opisuje Diamentowy plac, nawiązując tym samym do książki Merce Rodoredy o tym samym tytule, w Paryżu podziwia obrazy Delacroix, a we Florencji Uffizi. Nie brakuje tu też rozważań o pięknie i wpływie, jaki wywiera na patrzącego. Są więc historie ludzi, cierpiących na syndrom Stendhala, który po zwiedzeniu Florencji przez kilka dni leżał w łóżku z gorączką, nie mogąc otrząsnąć się z wrażenia, jakie miasto na nim zrobiło. Książka inteligentna i ciekawa, choć nie wybitna. Ocena: 7/10.

i filmowe:

„Ława przysięgłych”: dramat sądowy to jeden z moich ulubionych gatunków filmowych, równie chętnie sięgam po seriale prawnicze. Nie muszę więc chyba mówić, że moje oczekiwania wobec „Ławy przysięgłych” były wysokie. Może nie spodziewałam się czegoś na miarę „12 gniewnych ludzi”(o których już niedługo), ale i tak poprzeczkę ustawiłam wysoko. Od razu więc powiem, że ekranizacja powieści Johna Grishama nie zbliżyła się nawet do poprzeczki i trochę mnie zawiodła. „Ława przysięgłych” to film przeciętny, opowiadający jednocześnie ciekawą i godną uwagi historię. Brak tu jednak należytej psychologii postaci i przedstawienia dylematów moralnych ławników. Podobało mi się za to przedstawienie technik dobierania przysięgłych przez przeciwne strony. Gra aktorska dobra, choć bez rewelacji. Ani Hoffman, ani Hackman nie błyszczą. Ocena: 7/10.

„Prorok”: nominacje do Oscara i Złotego Globu, nagroda Grand Prix festiwalu w Cannes, a także kilkanaście innych wyróżnień, czynią z „Proroka” obowiązkową pozycję dla każdego kinomana. Fabuła przedstawia losy Malika, młodego Araba, który po trafieniu do więzienia, zostaje chłopcem na posyłki korsykańskich przestępców. Film łączy w sobie cechy dramatu więziennego i kryminału, akcja trzyma w napięciu i ciekawi, choć całość jest nieco zbyt długa i zdecydowanie można by „Proroka” okroić o kilka elementów. Reżyserowi udało się bardzo realistycznie przedstawić układy i zależności, panujące w więzieniu. Malik nie miał praktycznie szans przeżycia w rzeczywistości więziennej, dopiero wejście w układy z Lucianim pozwoliło mu przetrwać. Każdy kij ma jednak dwa końca: z drobnego przestępcy, bohater przeistoczył się w mściwego i bezlitosnego oprawcę, który nie zawaha się przed niczym, by dopiąć swego. Naturalistyczne zdjęcia świetnie wpisują się w klimat filmu. Ocena: 7,5/10.

„Eden Lake”: kino dla ludzi o naprawdę mocnych nerwach (do których ja zdecydowanie nie należę, dlatego oglądałam ten film na bezdechu). Po obejrzeniu „Eden Lake”, aż chciałoby się powiedzieć: a miało być tak pięknie… Jenny i Steve wyjeżdżają na weekend nad jezioro. W planach mają słoneczne kąpiele i odpoczynek z dala od zgiełku miasta. Niestety sielankę przerywa pojawienie się grupy szkolnych łobuzów. Tak, wiem – fabuła nie brzmi jakoś specjalnie strasznie, ale musicie mi wierzyć, gdy piszę, że nigdy żaden film tak mnie nie przeraził jak ten. Napięcie stopniowo narasta, akcja to zwalnia, to przyśpiesza, a otumaniony widz nie może wzroku od ekranu oderwać, choć bardzo, oj bardzo, by chciał. Zakończenie jest wstrząsające i nie pozwala o sobie zapomnieć. Czuję, że ten film jeszcze nie raz przyśni mi się w nocy. Na nielogiczne zachowania głównej bohaterki jestem skłonna przymknąć oko. W rolach głównych: Kelly Reilly i Michael Fassbender. Ocena: 7/10.

„Zmierzch: Przed świtem. Część 2”: nie rozumiem fenomenu „Zmierzchu” zarówno książkowego, jak i filmowego. Pierwszą część porzuciłam po kilku stronach, bo myślałam, że infantylizm Meyer mnie zabije. Z kolei filmy oglądałam wszystkie i żaden mi się nie podobał. „Zmierzch” potraktowałam jako komedię, taki poprawiacz humoru, na którym śmieje się do łez, a potem niewiele pamięta. I tak jak poprzednich trzech części, tak i mój seans ostatniej wyglądał podobnie: ataki śmiechu, przerywane pukaniem się w głowę i słowami „what the f***?!”. Obejrzałam i z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że saga „Zmierzch” to według mnie dno i pięć metrów mułu. Fabularnie i aktorsko. Aha i bardzo cieszę się ze wszystkich Złotych Malin, jakimi chojnie obsypano ten film. Ocena: 2/10.

„Like Crazy”: piękna, delikatna, niebanalna opowieść o miłości dwojga ludzi, których dzieli ocean. Ona jest Brytyjką, on Amerykaninem – poznają się w czasie studiów w Los Angeles, zakochują i deklarują, że to miłość na całe życie. Pierwsze kłopoty pojawiają się jednak, gdy Annie nie zostaje wiza przedłużona, a wskutek złamania zasad, otrzymuje zakaz przekroczenia granicy Stanów Zjednoczonych. Czy miłość na odległość ma szansę przetrwać? „Like crazy” to film, nakręcony w taki sposób, że widz ma wrażenie, jakoby podglądał uczucie Anny i Jacoba. Nie ma tu zbędnego hollywoodzkiego lukru, jest za to dużo ciepła i prawdy o miłości i życiu. Zakończenie niepokoi i nie pozwala zapomnieć o tej historii. Co będzie dalej? Na to pytanie odpowiedzieć musimy już sobie sami. Ocena:8,5/10.

 

„Wesele w Sorrento”: duński, lekkostrawny film o miłości z słoneczną Italią w tle. Zdjęcia uwodzą, a i fabuła jest ciekawsza od hollywoodzkich produkcji. Reżyser porusza temat zdrady, życia po mastektomii i oczywiście miłości. Mam jedno, ale za to duże ale, które jest całkowicie subiektywne: nie mogłam patrzeć na odtwórczynię głównej roli, która mnie troszkę przerażała i wyglądała jak kosmitka. Ocena: 6/10.

„Dziewczyna z marzeniami”: całkiem udany debiut reżyserki Drew Barrymore. Podobać może się gra aktorska, zwłaszcza, występującej w głównej roli Ellen Page i samej reżyserki, grającej jedną z postaci drugoplanowych. Historia sympatyczna, choć daleko jej do oryginalności. Taki film na niedzielę, co się go przyjemnie ogląda, ale równie szybko się o nim zapomina. Ocena: 6,5/10.

„Straszny dom”: bardzo sympatyczna animacja z 2006 roku. Straszna, ale bez scen przemocy i z nienachlanym morałem. Fajnie wypadają też efekty specjalne, a fabuła nie nudziła mnie ani przez moment. Sympatyczna bajeczka. Ocena: 7/10.

Jako, że pogoda nie dopisywała marzec był całkiem dobry pod względem książkowym  i filmowym (no i oczywiście serialowym). Przeczytałam 8 książek, wśród których nie było ani jednej, którą mogłabym nazwać kiepską. Po głębszym zastanowieniu zdecydowałam jednak, że tytuł książki miesiąca powędruje do „Chłopca z latawcem”, bo to jedyna lektura, która nie tylko mi się podobała, ale porusza też ważną problematykę. Zachęcam jednak także do sięgnięcia po znakomite „Podróże z Herodotem” Ryszarda Kapuścińskiego i „Delikatność” Davida Foenkinosa.

Filmów obejrzałam zaś 14 i tu niestety zdarzyła się jedna ogromna pomyłka, a mianowicie seans ostatniej części „Zmierzchu”(szczegóły powyżej). Filmem miesiąca zostaje genialny „Ray” z nagrodzonym Oscarem Jamiem Foxem. Szczególnie zwracam też Waszą uwagę na „Deszczową piosenkę”, „Chaplina”, „Przed wschodem słońca” i „Like Crazy”.

W marcu polecałam Wam „Homeland” i „The Paradise”. Już dziś mogę jednak powiedzieć, że wyczaiłam dwa nowe, świetne seriale, o których na pewno będziecie mogli niedługo przeczytać. Nadal zachęcam też do oglądania „Mad Men”, bo niedługo wraca 6. sezon, a to tak znakomita produkcja, że nie można przejść wobec niej obojętnie.

Statystyki prezentują się więc identycznie jak w lutym, z czego bardzo się cieszę i pozostaje mi mieć nadzieję, że kwiecień będzie równie owocny, choć po cichu liczę na to, że jednak wiosna zaburzy mój plan dnia :P 

---

Ostatnio spotkały mnie także dwie bardzo miłe niespodzianki, a mianowicie wyróżnienie Creative Blog Award od Viv z bloga Krakowskie Czytanie, która w uzasadnieniu napisała: „bo dzięki Beatriz odkryłam Alexandra McCall Smitha, a i kilka filmów i seriali zaczęłam dzięki jej recenzjom oglądać”. Co bardzo mnie cieszy, bo przecież każdy z nas po cichu liczy, że zachęci kogoś do sięgnięcia po film czy książkę, które się nam podobały. Drugim wyróżnieniem jest już trzecie Liebster Blog Award, tym razem od Adriana z bloga AdrianM-inny punkt widzenia. Adrian wyróżnionym zadał aż 11 pytań, z których pozwoliłam wybrać sobie 3 i odpowiedzieć na nie poniżej.

• W jakim miejscu widzisz siebie za 15 lat?

Widzę siebie jako szczęśliwą kobietę, spełnioną podróżniczkę i kierowniczkę działu kadr i płac (a co mi tam) :P

• Dzień zaczynasz od porannej kawy i przejrzenia gazety, czy twojego ulubionego bloga?

Dzień zaczynam od pędzenia w popłochu do łazienki, bo jestem już taka spóźniona… No chyba, że jest weekend, to wtedy a) robię kawę b) czytam książkę lub oglądam „Przyjaciół”.

• Twoja ulubiona książka?

Jest ich wiele, ale takie najulubieńsze są cztery: „100 lat samotności” Gabriela Garcii Marqueza,  „Nieznośna lekkość bytu” Milana Kundery, „Cień wiatru" Carlosa Ruiza Zafona  i cykl o „Harry Potterze” J. K. Rowling (no to może 10:)

---

Na zakończenie tego zbyt długiego postu życzę Wam wszystkim radosnych, rodzinnych, pełnych ciepła i miłości, Świąt, pyszności na stole i lekkości na sercu.