Przeczytane na leżaku: „Nieznośna lekkość maślanych bułeczek”, „Mieć siedem lat" Alexander McCall Smith

Są takie książki, które dobrze czyta się bez względu na pogodę, nastrój czy miejsce. Może padać deszcz lub świecić słońce, możemy mieć doła lub wręcz przeciwnie: czuć się wspaniale, możemy jechać tramwajem, lecieć samolotem lub zakopać się w łóżku pod kocem. Są książki, które smakują równie dobrze bez względu na okoliczności. 

Alexander McCall Smith jest czarodziejem. Z humorem i nutką ironii opisuje relacje międzyludzkie w jednym z najpiękniejszych miast świata – Edyndburgu. 

O tym, że to wyjątkowe miejsce autor przekonał mnie już w pierwszym tomie, a z każdym kolejnym rozbudza tylko moją wyobraźnię i sprawia, że zaczynam snuć plany o wyprawie do tego magicznego miasta. I tak wyobrażam sobie, że odnajduję galerię Matthew, a w niej być może jakąś perełkę nierozpoznaną przez właściciela, na ulicy mijam Bruce’a, przekonanego, że patrzę na niego, bo mi się podoba, zmęczona zwiedzaniem wstępuję na kawę do Dużej Lou, gdzie wdaję się w dyskusję z właścicielką na temat miasta, a na koniec kroki kieruję na Scotland Street, gdzie nieśmiało przekraczam próg kamienicy numer 44 i rozglądam się ciekawie, zastanawiając się, co nowego u Pollocków.

„Nieznośna lekkość maślanych bułeczek” i „Mieć siedem lat" aż kipią szkocką mentalnością, sztuką i historią. Czy wspominałam już, że to dzięki tej serii odkryłam obrazy genialnego Jacka Vettriano? Jeden z ich jest nawet częścią mego blogowego avatara. Chciałabym, by jakiś polski autor tak potrafił opisać polską kulturę i swoje ukochane miasto, by zasiać w sercach czytelników niepokój i podróżniczą gorączkę. Bo na to właśnie cierpię po odłożeniu na półkę każdego z tomów „44 Scotland Street”. 

Z bohaterami serii zżyłam się już do tego stopnia, że z każdą kolejną wizytą w Edynburgu, mam wrażenie, że przyjechałam sprawdzić, co nowego słychać u moich starych znajomych. Z ciekawością słucham opowieści Irene o postępach w psychoterapii Bertiego, współczuję Domenice straty ulubionej filiżanki, gratuluję Matthew ślubu i z politowaniem patrzę na Bruce’a, jednym uchem słuchając tego, co mówi. Wszystkie postaci autor wziął z życia i być może dlatego tak łatwo jest zżyć się z nimi. Czyż każdy z nas nie zna jakiejś nadambitnej matki, nażelowanego megalomana czy studentki, szukającej swojego miejsca na świecie? Odpowiedniki tych osób znajdziecie na kartach serii „44 Scotland Street” i być może, dzięki celnym spostrzeżeniom autora, trochę więcej dowiecie się o motywach ludzkiego postępowania i lepiej zrozumiecie kogoś znajomego.

Są to jednak przede wszystkim książki, w czasie których lektury ciepło się robi na sercu, zmartwienia znikają, a na twarzy gości uśmiech. 

Czy ta seria sprawdziła się jako lekka czytanka na leżak? Jak najbardziej! 

Na chandrę,  na szczęście, na pogodę i nie, na zawsze – „44 Scotland Street”!

Ocena: 8/10.