Wspaniały rok 1939/Glorious 39

Lato ’39 roku było wyjątkowo piękne jak na angielski klimat. Słoneczne i suche dni służyły spacerom, zabawom na świeżym powietrzu i piknikom. W tej sielankowej atmosferze rozpoczyna się nostalgiczny film w reżyserii Stephena Poliakoffa z plejadą brytyjskich gwiazd w obsadzie. 

Historia rozpoczyna się w przededniu wybuchu II Wojny Światowej i skupia się na przedstawieniu losów rodziny Keysów, i ich udziału w rokowaniach wojennych. Akcja toczy się przede wszystkim wokół najstarszej, adoptowanej córki sir Alexandra Keysa – Anny, jedynej spośród rodziny, która odrzuca politykę i posadę w ministerstwie, wybierając aktorstwo. Dziewczyna przez przypadek znajduje jednak tajemnicze płyty, które zawierają nagrania rozmów osób z ministerstwa na temat, zbliżającej się wojny z Niemcami. Podążając kolejnymi śladami, odkrywa straszną prawdę o swojej rodzinie i znajduje się w śmiertelnym niebezpieczeństwie.

Reżyser w historię rodu umiejętnie wplata ważne wątki historyczne, poruszając ważne także dla Polaków kwestie. Widzimy kilku facetów w smokingach, którzy siedząc przy stole, zastanawiają się, czy warto narazić bezpieczeństwo Brytyjczyków, po to, by dotrzymać złożonej Polsce obietnicy i tym samym znaleźć się w stanie wojny z Niemcami. Śmiejąc się, żartują, że cały kontynent może walczyć i zabijać się, byleby tylko Anglicy nadal mogli ucztować i się bawić! We „Wspaniałym roku 1939” uświadczymy także elementów thrilleru, dzięki czemu całość wypada nader ciekawie i intrygująco. Do samego końca nie byłam pewna, jak skończy się historia Anny i jej relacji z rodziną Keysów. Z napięciem śledziłam kolejne sceny, momentami nie wierząc w to, co widzę i słyszę.

„Wspaniały rok 1939” nie zawodzi także pod względem aktorskim: Ramola Garai („Pokuta”, „Nicholas Nickleby”) zagrała bardzo przekonująco, subtelnie i pociągająco, bardzo dobrze wypadli też odtwórcy pozostałych członków rodziny Keysów: Bill Nighy („Notatki o skandalu”, „To właśnie miłość”), Juno Temple („Mr Nobody”, „Pokuta”) i Eddie Redmayne („Nędznicy”, „Mój tydzień z Marilyn”). 

Jestem całkowicie zauroczona tym filmem! Zdjęcia są tak piękne, że aż zapragnęłam przenieść się na chwilę do 1939 roku na angielską wieś, włożyć jeden z tych pięknych strojów, noszonych przez Ramolę Garai, i pójść na jedno z wytwornych przyjęć zwyczajnie pospacerować po okolicy, słuchając śpiewu ptaków i gapiąc się w idealnie błękitne niebo… W obliczu tego, jakie duże wrażenie zrobił na mnie „Wspaniały rok 1939” zupełnie nie rozumiem tych wszystkich negatywnych recenzji, jakie wypisali po premierze krytycy filmowi. Nie znają się i tyle.

Ocena: 8,5/10.