„Wołanie kukułki” J. K. Rowling, czy jak kto woli Robert Galbraith

W lipcu ubiegłego roku, jak grom z jasnego nieba spadła wiadomość, że autorem książki „The Cuckoo’s Calling” nie jest debiutujący Robert Galbraith, ale kobieta, która dała światu Harry’ego Pottera – J.K.Rowling. Zanim ludzkość poznała prawdę, powieść przez trzy miesiące sprzedała się w liczbie ok. 1500 egzemplarzy (!) i to pomimo ogólnie dobrych recenzji (acz nie zachwycających). Mało tego: kilkanaście wydawnictw odrzuciło maszynopis, twierdząc, że nie może sobie pozwolić na wydawanie nikomu nieznanego autora. Zgodziło się dopiero wydawnictwo Sphere Books (ale potem mieli niespodziankę:)

Książka pewnie jeszcze długo pozostałaby niezauważona, gdyby nie wścibska redaktorka „The Sunday Times”, która przeczytawszy powieść, doszła do wniosku, że jest ona zbyt dobra, jak na debiut i zleciła śledztwo. Podobno analizowano nawet język utworu, poza tym sypnął ktoś bliski prawnikom Rowling. I nagle boom! Rowling napisała nową książkę! Rzesze fanów Harry’ego Pottera zrobiły swoje i „Wołanie kukułki” momentalnie awansowało w serwisie Amazon z miejsca 4709 na 1!!!

Świetnie skrojona akcja marketingowa, czy Rowling naprawdę chciała się sprawdzić? Osobiście skłaniam się ku tej drugiej opcji. Pisarka przyznała, że zależało jej na obiektywnych recenzjach i uniknięciu medialnego szumu.

Ja cieszę się jednak, że prawda wyszła na jaw, bo inaczej nigdy nie sięgnęłabym po „Wołanie kukułki”, które dostarczyło mi kilku godzin prawdziwej przyjemności. Rowling potrafi.

Po tym nieco przydługim wstępie, wracamy do tematu.

Londyn. Top-modelka Lula Landry wypada przez okno z własnego apartamentu. Policja, przeprowadziwszy pobieżne śledztwo, orzeka samobójstwo. Brat dziewczyny, nie wierząc jednak w taki rozwój wypadków, wynajmuje prywatnego detektywa – Cormorana Strike’a, który ma rozwikłać zagadkę tajemniczej śmierci modelki. Pomoże mu tymczasowa sekretarka – Robin, miłośniczka plotek, życia gwiazd i tajemnic.

Tak zaczyna się seria kryminałów J.K.Rowling o Coromoranie Strike’u, detektywie, jakiego dotąd nie było (cytując opis wydawcy). Zacznę od tego, że nie jestem wielką miłośniczką kryminałów, ale z radością sięgam po te, które są określane jako bardzo dobre. Tym razem jednak zadziałała magia pisarki, która uczyniła moje dzieciństwo lepszym. W czasach, gdy nie wyjeżdżałam nawet na wakacje nad morze, Hogwart okazał się być dla mnie prawdziwym wybawieniem. Dlatego zawsze tak czekałam na kolejne części Pottera – to były moje ówczesne podróże, odbywałam je w wyobraźni i dzięki temu były takie piękne. Dlatego będę czytać wszystko, co Rowling napisze i kupować jej książki – czuję, że jestem jej to winna.

I znowu odbiegłam od tematu. Wracamy.

Od pierwszych stron całkowicie wciągnęłam w świat modelek, celebrytów i paparazzi. Czułam błysk fleszy na twarzy, gdy wraz z bohaterami opuszczałam modny klub. To oni są wszystkiemu winni. Rowling przywołuje takie sytuacje, jak morderstwo Księżnej Diany w paryskim tunelu, pisze o wtykających się wszędzie paparazzich i o zagrożeniu, jakie ich natręctwo ze sobą niesie. Sama pewnie nieraz doświadczyła dziennikarskiej brawury i żałowała, że stała się sławna. Takie same żale wylewała jej bohaterka – Lula, która od zawsze nienawidziła świata celebrytów i chciała żyć normalnie. Pisarka tworzy duszny klimat sławy, prowadząc czytelnika po Londynie innym niż zobaczy turysta.

Sama kryminalna intryga nie jest szczególnie skomplikowana. Czytając między wierszami, można dość szybko domyślić się, kto zabił. Najmocniejszą stroną powieści są pełnokrwiste postaci, które są dopracowane z dbałością o najmniejsze detale. Nawet język, jakim posługują się poszczególne osoby jest mocno zindywidualizowany. Każda osoba, będąca blisko z Lulą poddana jest drobiazgowej analizie detektywistycznej. Bardzo fajnie zresztą wypada sposób przedstawienia śledztwa Strike’a, to, że często czytelnik sam musi się domyślać, co detektyw odkrył. Dzięki takiemu poprowadzeniu fabuły, miałam wrażenie, jakbym sama rozwiązywała zagadkę.

źródło zdjęcia

Ciekawą personą jest Cormoran Strike. Okej, nie jest to może detektyw na miarę Sherlocka Holmesa, ale jego ludzkie słabości, cały bagaż życiowy, jaki ze sobą niesie i genialny umysł, sprawiły, że bardzo go polubiłam. A już jego relacje z Robin – mistrzostwo! To udawanie, że się czegoś nie widzi lub wspólne wędrowanie uliczkami Londynu i przesłuchiwanie kolejnych świadków – świetnie to Rowling wyszło.

„Wołanie kukułki” bardzo fajnie się też czyta, akcja toczy się tak szybko, że nie ma czasu na chwilę wytchnienia. Rowling po raz kolejny mnie nie zawiodła. Mam wrażenie, że w jej wykonaniu nawet harlequin byłby bardzo dobry.

Kobieto, pisz, jak najwięcej!

Ocena: 8,5/10.