„Siedem minut po północy” Patrick Ness, czyli małe wielkie arcydzieło

„Opowieści są ważne. Czasami potrafią być nawet najważniejsze. Jeśli tylko niosą ze sobą prawdę”.

Niby taka krótka książeczka, a niosąca ze sobą ogromny ładunek emocjonalny, który trudno udźwignąć dorosłemu czytelnikowi, a co dopiero mówić o dziecku. 

Siedem minut po północy przychodzi potwór. Zakrada się przez okno do pokoju małego chłopca, ale bynajmniej nie po to, by go przestraszyć. Niesie ze sobą ukojenie, trzy niezwykłe opowieści i prawdę, która pomoże Conorowi oswoić śmierć. Bo to nie jest zwyczajny potwór, a „Siedem minut po północy” nie jest zwyczajną książką.

Patrickowi Nessowi udało się nie popaść w banał i nadmierny patetyzm, i stworzyć prostą, mądrą opowieść o godzeniu się ze śmiercią. Ogromną rolę w odbiorze książki odgrywają genialne ilustracje autorstwa Jima Kaya. Jest mrocznie i niepokojąco. Polskie wydanie jest zresztą idealnie dopracowane, wydawnictwo Papierowy Księżyc spisało się na medal.

„Wiesz, że twoja prawda, ta, którą skrywasz przed światem, jest tym, czego najbardziej się boisz.”

Potwór opowiada Conorowi trzy alegoryczno-baśniowe opowieści, które pozornie nie odnoszą się do treści. Stopniowo zagłębiając się w fabułę na czytelnika spływa oczywista i prosta prawda, która tak bardzo przygniata, że trudno nie ugiąć się pod jej ciężarem. Prawda Conora jest zapewne prawdą niejednej osoby, zmagającej się ze śmiercią bliskiej osoby. Przerażające jest odkrywanie zakamarków ludzkiej duszy. A przecież nasz bohater ma tylko 13 lat, jest jeszcze dzieckiem, które przede wszystkim się boi i ma koszmary, z których nie potrafi się wyzwolić.

„Siedem minut po północy” to jedna z tych książek, które wspomina się jeszcze długo po przeczytaniu ostatniej strony. To historia, która wbija się prosto w serce i sieje zamęt w duszy. Oby więcej takich książek powstawało, oby więcej tak mocnych historii się pisało. Małe wielkie arcydzieło.

Ocena: 10/10.