Hobbit: Pustkowie Smauga/The Hobbit: The Desolation of Smaug

Peter Jackson jest hobbitem, to pewne! Nie wyobrażam sobie, by ktoś inny mógł w taki sposób opowiadać publiczności o Śródziemiu. Wspaniały człowiek z wielką pasją, o którym najpewniej niedługo będzie się mówić, że urodził się po to, by ekranizować Tolkiena i dać niezapomniane przeżycia milionom ludzi na całym świecie. Filmom Jacksona daleko do suchych ekranizacji, to jego opowieści o Śródziemiu, dzieło życia.

Myślicie, że Tolkien byłby zadowolony z takiego przedstawienia jego książek? Przez cały seans to jedno pytanie chodziło mi po głowie... Odpowiedzi niestety nie znalazłam.

Podobnie jak pierwsza część tak i druga przyciągnęła do kin miliony widzów, a wśród nich wielkich fanów Tolkiena i Jacksona, a także zwykłych odbiorców, którzy chcieli po prostu obejrzeć film. I ci ostatni wyjdą z kina zawiedzeni, bo mam wrażenie, że produkcji tak przesyconej drobnymi smaczkami z Śródziemia i miłością doń, ktoś spoza kręgu wtajemniczonych nie jest w stanie przetrawić. „Bajki” – powiedzą, „rozwleczona niepotrzebnie akcja”, „po co aż trzy częśći”, na co ja im powiem: bo to wielkie dzieło fana dla fanów, uczta, na którą powinni przyjść, tylko ci, którzy są głodni Śródziemia.

Jak chyba każdy, miałam obawy odnośnie podzielenia cieniutkiej książki dla dzieci aż  na trzy części – „Hobbitowi” jednak absolutnie to nie szkodzi. Poza właściwą osią fabularną, a więc podróżą Bilbo Bagginsa i krasnoludów do Samotnej Góry, film opowiada o początkach powstania Mroku w Śródziemiu, o tym jak Gandalf zrozumiał, że wraz z rosnącą ilością orków, powrócił pan ciemności – Sauron. Z ogromną radością wyszłam na kolejne spotkanie z czarodziejem Radagastem, którego bardzo polubiłam w „Niezwykłej Podróży”; świetne było też zanurzenie się w Leśnym Królestwie elfów, a przebywając w miasteczku nad jeziorem czułam nieokreślony niepokój. Prawdziwa perełka czekała jednak na samym końcu i tu, mam nadzieję, że wszyscy sherlockiści mnie zrozumieją – Smaug mówiący głosem Benedicta Cumberbatcha! Gdy tylko usłyszałam ten uwodzicielski ton, zapomniałam po co właściwie przybyłam do Samotnej Góry i zaczęłam kibicować smokowi (sorry kompanio, wiecie jak jest :) Zachwyca także wygląd Smauga – spece od strony wizualnej spisali się na medal, zdecydowanie jest, czego się przestraszyć.

Jest jednak drobna kwestia, która trochę w „Hobbicie” zgrzyta. Niestety twórcy nie popisali się, jeśli chodzi o wygląd jednej z postaci... Wszyscy, którzy już widzieli „Hobbita”, pewnie już wiedzą, o co i o kogo chodzi... Tak, tak, nie wiem, co zrobiono z twarzą Orlando Blooma, ale jako Legolas wygląda, jakby był z drewna, a to wydaje mi się niedopuszczalne w produkcji o tak wysokim budżecie.

Gdyby miała wybrać lepszą część „Hobbita”, zdecydowanie byłaby to jedynka. Było bardziej sentymentalnie, magicznie i wydaje mi się, że ciekawiej. Ale to tylko zdanie osoby, która nie przepada za filmami akcji i scenami walki, a tych jest w „Pustkowiu Smauga” bardzo bardzo dużo. Jako miłośniczka hobbitów i Śródziemia jestem jednak wciąż urzeczona wspaniałym twórczym zamysłem Petera Jacksona, i ogłaszam go naczelnym hobbitem Shire, no i z niecierpliwością czekam na zwieńczenie trylogii.

Żegnaj, Bilbo Bagginsie – do zobaczenia za rok!

Ocena: 8/10.

Tu moja recenzja pierwszej części.