Wielkie rozczarowanie: „Sekrety kobiet złotnika” Jeanne Bourin

Pewnie sami nieraz mówiliście „ale średniowiecze” z myślą o czymś, co jest zacofane, nie na czasie. No bo jak postrzega się tamten okres? Brud, smród i ubóstwo, do tego fanatyzm religijny i ciągłe wojny – oto i obraz wieków ciemnych, jak zwą ten okres historycy. „Sekrety kobiet złotnika” pióra Jeanne Bourin miały mi udowodnić, że taki obraz średniowiecza jest niepełny, bo wtedy przecież też żyli ludzie tacy, jak my, którzy mieli swoje radości i problemy. Muszę przyznać, że autorce udało się dobitnie mi uświadomić, że i wtedy rozwiązłość seksualna była na porządku dziennym i każdy był niewolnikiem swoich zmysłów. Niestety nic więcej z lektury nie wyniosłam.

Moi Drodzy, „Sekrety kobiet złotnika” to nic więcej jak romans, tyle, że osadzony w średniowieczu, przez co jest odrobinę ambitniejszy. Głównymi bohaterkami są żona oraz cztery córki złotnika – Szczepana Brunela. Każda z kobiet przeżywa jakieś miłosne rozterki, np. Matylda cierpi z powodu wysokiego apetytu seksualnego, który nie może być zaspokojony przez o 20 lat starszego męża. Z kolei Florina, świeżo poślubiona poecie Filipowi, jest owładnięta obsesją na punkcie jego kuzyna, w którym kocha się także jej matka, a w tej mąż siostry jej męża... Widzicie, jak to brzmi? Telenowela – tyle, że nie brazylijska, a średniowieczna.

Jak już zawiodłam się fabułą, miałam nadzieję na zanurzenie się w barwnych opisach epoki i średniowiecznego Paryża. I te oczywiście są, ale nie dość, że ich mało, to jeszcze zupełnie nie porywają. Trudno mi także sobie wyobrazić, by w średniowieczu ojciec pozwalał córce najpierw poznać lepiej chłopca, zanim weźmie z nim ślub! W końcu kilka stuleci później nadal powszechne były aranżowane małżeństwa! Także to, ile w książce Bourin mają kobiety do powiedzenia nieco mnie zadziwiło. Czy nie było tak, że musiały słuchać, co mówi ich pan i władca, a za zdradę mogły być ukarane śmiercią?

Razi także język, jakim posługują się bohaterowie i swoboda z jaką rozmawiają o swoich seksualnych pragnieniach. Brak tu jakiegokolwiek wyrafinowania, a dialogi są rodem z taniego romansidła.

Już abstrahując od tych wszystkich niedociągnięć i napastliwej seksualności bohaterów, trzeba rzecz, że fabuła jest tak nudna, że te 300 kilka stron czytałam  z przerwami ponad tydzień, ratując się inną, znacznie ciekawszą książką. Bida z nędzą.

Ocena: 4/10.