The Words

Krytycy nie mogą się zgodzić, co do „The Words”. Jedni piszą: arcydzieło, inni: tani melodramat. Podobnie zresztą podzieleni są widzowie. Jedno jest pewne: film budzi emocje i ciekawość. 

Fabuła skupia się na przedstawieniu historii niespełnionego pisarza – Rory’ego Jansena. Podczas gdy wydawcy odrzucają jego kolejne książki, Rory żeni się i wyrusza w podróż poślubną do Paryża. Tam, w sklepie z antykami, zauważa skórzaną torbę, w której znajduje rękopis. Poznawszy historię, jaką skrywa nie może przestać o niej myśleć. W końcu kopiuje ją i wydaje jako własną, nie zmieniając ani słowa, nie poprawiając przecinków, ani błędów ortograficznych. Czysty plagiat. Powieść osiąga ogromny sukces, Rory dostaje nawet nagrodę, wtedy pojawia się prawdziwy autor książki i opowiada dzieje swojego życia. W tym miejscu opowieść dopiero się rozpoczyna, odsłaniając coraz to nowe historie, mniej lub bardziej ważne dla zrozumienia filmu.

Bradley Cooper dostał rolę pisarza i myślę, że nigdy nie powinien jej otrzymać. Czy wyobrażacie się tak dobrze zbudowanego aktora, przeżywającego męki twórcze, cierpiącego na brak weny? Jakoś kłóci się to z moim wizerunkiem artysty, no ale lecę stereotypami, czego robić nie powinnam. Tak więc do rzeczy.

„The Words” uważam za film bardzo udany. Słowa wręcz przepełniają ekran, a z nich wyrastają kolejne opowieści. Ta pasją z jaką Młodzieniec pisał swoją książkę, fascynacja z jaką Rory ją najpierw czytał, a potem kopiował i wreszcie dźwięk słów w ustach Claya Hammonda… Akt pisania zajmuje ważne miejsce w „The Words”, jak mówi Młodzieniec: „nie jadłem, ani nie spałem, słowa same ze mnie wypływały”. Kojarzy mi się to z pojęciem swobodnego strumienia świadomości, czyli zapisem wewnętrznych stanów psychicznych. Zarówno Raya, jak i Młodzieńca, słowa doprowadziły do upadku: obaj nie potrafili oprzeć się ich czarowi, przez co popełnili błędy, za które przyszło im płacić całe życie. Zakończenie można interpretować przynajmniej na trzy różne sposoby. Reżyser nie podał  jednoznacznej odpowiedzi, co właściwie się wydarzyło, ale podsunął nam podpowiedzi, które pomagają zrozumieć jego koncepcję. Są to jednak sugestie bardzo subtelne: tu kamera dłużej zatrzyma się na czymś, tam pojawi się jakieś słowo… 

Sceny, rozgrywające się w powojennym Paryżu należą do najpiękniejszych wizualnie. Zdjęcia nie są allenowsko idealne, ale zachwycają atmosferą nostalgii za tym, co minione. Najlepsza pozostanie jednak scena konfrontacji Rory’ego i Staruszka. Siedzą na ławce, rozmawiają i niby nic się nie dzieje, a jednak można wyczuć ogromny dramat, jaki się rozgrywa pomiędzy nimi: jeden już przeżył swoją tragedię, drugi ma jej dopiero doświadczyć. 

„The Words” zarzuca się przesadne moralizatorstwo, ja jednak tego nie dostrzegłam. Owszem, film niesie ze sobą przesłanie, że cokolwiek złego uczynisz, będziesz musiał za to odpowiedzieć, ale nie jest ono na tyle nachalne, by warto było się tego czepiać. Również aktorsko jest naprawdę dobrze, wystarczy wspomnieć, że obok Bradleya Coopera wystąpili Ben Barnes, Jeremy Irons i Zoe Saldana.

Ta historia długo jeszcze będzie we mnie i na pewno o niej nie zapomnę. Wzruszyłam się, przeżyłam literacką ucztę na ekranie i napatrzyłam na Bena Barnesa… Z czystym sumieniem polecam.

Ocena: 9/10.

A teraz pora na wyniki Podaj dalej. „Atrofia” Lauren DeStefano wędruje do Mery. Zwyciężczyni gratuluję, a pozostałym dziękuję za zgłoszenia i życzę powodzenia w kolejnych konkursach:)