Z tęsknoty za tajemnicą: „Milczący zamek” Kate Morton

Jako mała dziewczynka namiętnie oglądałam bajki Walta Disneya i zachwycałam się tym pięknym zamkiem, który zawsze pojawiał się przed seansem. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy dowiedziałam się, że jego twórcy inspirowali się Zamkiem Neuschwanstein w Bawarii. Od zawsze chciałam tam pojechać i zobaczyć miejsce moich marzeń, od zawsze tęskniłam za jego obszernymi komnatami i wyobrażałam sobie, że zostaję zaproszona na przyjęcie, wkładam balową suknię i wyruszam na spotkanie z tajemnicą i magią. Dlaczego o tym piszę? Bo właśnie z takiej romantycznej tęsknoty za zamkiem powstała powieść Kate Morton.

„Każdy dom jest czymś więcej niż sumą swych materialnych części, jest skarbnicą wspomnień, archiwum zdarzeń, które rozegrały się w jego murach.”

Mury Milderhurst od kilku pokoleń chronią sekrety rodu Blythe’ów. Milczą, ale pamiętają wszystkie zdarzenia, zarówno te bardziej jak i mniej szczęśliwe. Bezgłośnie szepczą o trzech siostrach i ich ojcu, wielkim pisarzu, który oszalał, szeptczą o genezie „Prawdziwej historii Człowieka z Błota” i związanej z nią tragedii, a także o miłości i rozczarowaniu, i małej ewakuantce, przyjętej z bombardowanego Londynu.

50 lat później, Londyn. Meredith Burchill otrzymuje zaginiony w czasie II Wojny Światowej list. Widok poruszonej matki nie uchodzi uwadze jej córki – Edith, redaktor naczelnej w wydawnictwie Billing&Brown. Zaintrygowana kobieta udaje się do Milderhurst i odkrywa, że siostry Blythe nadal żyją, choć zapomniane i odizolowane od świata… Edith trafia na ślad kryjącej się w opuszczonym zamczysku tajemnicy, mającej niemały związek z jej ukochaną książką – „Prawdziwą historią Człowieka z Błota” Raymonda Blythe’a.

Akcja powieści toczy się równolegle na dwóch płaszczyznach czasowych, zgrabnie przeplatając wydarzenia z lat. 40 i współczesnych. Z jednej strony mamy więc tętniący życiem Londyn, w którym życie próbuje poukładać sobie Edith, z drugiej przenosimy się do czasów, w których szalała wojna, a rodzice starali się chronić dzieci, wysyłając je jak najdalej od bombardowanego miasta. Tak Meredith znalazła się w Milderhurst, gdzie zajęły się nią siostry Blythe. Przestępując po raz pierwszy próg zamku, została nierozerwalnie związana z jego mieszkańcami i ich sekretami, co będzie miało wpływ także na losy jej córki.

W „Milczącym zamku” mamy wyrazistych bohaterów, których wyborami się emocjonujemy i konfrontujemy z własnymi, sentymentalny klimat, w którym czuć miłość autorki do tamtych czasów, niejeden sekret do odkrycia, wyniszczające szaleństwo i książkę, która zmienia życie. Przede wszystkim jest to jednak opowieść o poświęceniu i zawiedzionych nadziejach. Czy potrafilibyście zrezygnować z własnego życia, by opiekować się kimś innym? Czy umielibyście poradzić sobie z poczuciem, że jesteście uwiązani i nie ma najmniejszej możliwości, by to zmienić? Kate Morton o trudnych emocjach pisze nieśpiesznie, pomału dawkując czytelnikowi smutek i rozczarowanie bohaterów. 

I wszystko byłoby pięknie, a ja zachwycona, gdyby nie niemiłosiernie rozwleczona fabuła, którą spokojnie można było skrócić o jakieś 100 stron… Zazwyczaj lubuję się w czytaniu rozwlekłych opisów, a na hasło „rodzinne sekrety” reaguję przesadnym entuzjazmem, jednak nie tym razem. Ta tajemnica, na której rozwiązanie z niecierpliwością czekamy, trochę rozczarowuje i nie wywołuje tego dreszczyku ekscytacji, na który każdy czytelnik tak czeka… 

„Milczący zamek” nie podobał mi się równie mocno jak „Dom w Riverton”, ale nie mogę powiedzieć, bym żałowała czasu spędzonego z tą książką. Było mrocznie, miejscami nawet gotycko, sentymentalnie i dość ciekawie. Tym, którzy cierpią na seledreorig, czyli tęsknotę za zamkiem, książka na pewno umili wolną chwilę.

Ocena: 7/10.

Czytaj też recenzję  „Domu w Riverton”.