„Żona piekarza” Marcel Pagnol i wyniki Wakacyjnego Konkursu

Marcel Pagnol ma dar opowiadania prostych i ciepłych historii, czego idealnym przykładem jest „Żona piekarza”. Nie jest to typowa powieść, ale raczej scenariusz filmowy, wydany w formie książki. Dialogi przeplatają się z didaskaliami, których jednak nie jest zbyt wiele. Pomimo tego, że jest to krótka opowieść, autorowi udało się stworzyć wyraziste postaci i przedstawić sytuację, panującą w pewnej małej prowansalskiej wiosce.

Historia rozpoczyna się w momencie przybycia nowego piekarza, który szybko zyskuje sympatię mieszkańców, wypiekając pyszne pieczywo. Stary piekarz ma jednak jeden problem: młodą i piękną żonę, która szybko nawiązuje romans z przystojnym pasterzem i odchodzi od męża. Nasz załamany i nieco naiwny bohater postanawia, że chleba nie będzię, dopóki żona nie wróci do domu. Mieszkańcy wioski, niezadowoleni z zaistniałej sytuacji, wyruszają na poszukiwania piekarzowej, które wcale nie będą takie łatwe, zważywszy na to, że niektóre rodziny są ze sobą skłócone od wielu pokoleń i nawet proboszcz z nauczycielem nie potrafią się dogadać.

„Och, to dawna historia. Mój ojciec gniewał się z jego ojcem. A dziadek jeszcze z jego dziadkiem. I już nasi dziadkowie nie wiedzieli dlaczego, bo to jeszcze dawniejsza sprawa. Sam pan widzi, że to musiało być coś poważnego. Jakiś ważny powód.”

Podczas czytania „Żony piekarza” miałam wrażenie, że faktycznie słyszę rozmowy bohaterów. Książka jest tak żywa, ciekawa i zabawna, że nie sposób się od niej oderwać. Pagnol obdarzył mieszkańców wioski wieloma wadami, które jednak łatwo im wybaczyć. I tu nie zabrakło klasycznego konfliktu: nauczyciel – proboszcz, którzy nijak nie mogą się porozumieć, bo jeden ma liberalne poglądy, a drugi przecież mówi głosem Boga. Wszystkie konflikty i wzajemne urazy pójdą jednak w niepamięć, gdy trzeba będzie zjednoczyć się dla dobra całej społeczności.

Najciekawszą postacią okazał się być sam piekarz: człowiek prostoduszny i niezwykle naiwny, ślepo wierzący w swoją żonę. Pagnol mówi wprost: czasami lepiej wszystkiego nie wiedzieć albo przynajmniej udawać, że się nie wie. Tak jest po prostu łatwiej.

Całość podana jest lekko, doprawiona odpowiednią dawką humoru i czarująca już od pierwszych stron. Nie zabrakło też uniwersalnego przesłania i magicznej atmosfery Prowansji. Siła tej historii tkwi w jej zwyczajności – ot, relaksująca i ciepła lektura, idealna na letni wieczór.

Ocena: 8/10.

---

No a teraz pora na to, na co cały dzisiejszy dzień cierpliwie czekaliście, czyli na wyniki Konkursu Wakacyjnego. Statystyka prezentuje się następująco: po "Córkę Kata" zgłosiło się 21 osób, a po "Romans po włosku" 27. Szczerze mówiąc myślałam, że to pierwsza książka będzie się cieszyć większą popularnością wśród uczestników, więc zaskoczyliście mnie :> 

 

Ale przejdźmy już do rzeczy:

"Córka kata" wędruje do Agaty P.

a "Romans po włosku" do Anonima, posługującego się mailem cattie1507@o2.pl.

 

Zwycięzcom życzę miłej lektury i czekam na adresy do wysyłki :)