Schmidt/About Schmidt

66-letni Warren Schmidt, agent ubezpieczeniowy i wiceprezes dużej firmy, właśnie przechodzi na emeryturę, co bardzo mu się nie podoba. Mężczyzna czuje się niepotrzebny i rozżalony, że jego posadę otrzymał młody, niedouczony gówniarz. Poza tym żona, z którą spędził 42 lata zaczyna go denerwować, a córka zaręcza się z mężczyzną, którego nie znosi. Zdesperowany i nieszczęśliwy staje się opiekunem chłopca z Tanzanii, któremu, co miesiąc wysyła 22 dolary, a wraz z nimi list, w którym opisuje swoje uczucia i zawiedzione nadzieje. Emerytura stanie się dla Warrena okazją do wejrzenia w głąb siebie i zrobienia rozrachunku z życiem.

„Schmidt” to smutna i skłaniająca do refleksji opowieść o starzejącym się człowieku, zmagającym się z samotnością i wewnętrzną pustką. Bohater z rozrzewnieniem opowiada o swoich planach i marzeniach z czasów młodości. Warren sądził, że będzie kimś wyjątkowym, po kim zostanie jakiś ślad w historii. Tak się jednak nie stało. Mężczyzna uświadamia sobie także, że, gdy umrą wszyscy, którzy go znali, nikt nie będzie o nim pamiętał. Zniknie na zawsze, jakby nigdy nie istniał. Po co więc żyć, skoro i tak się umrze? Reżyser, Alexander Payne, nie daje swojemu bohaterowi ukojenia, nie ma też szczęśliwego zakończenia. Film jest do bólu prawdziwy i skłania do refleksji, zwłaszcza zakończenie. Może i nie każdy z nas zbuduje Wieżę Eiffla czy zostanie prezydentem, ale można uratować, odmienić ludzkie życie, robiąc naprawdę niewiele.

Jack Nicholson przeszedł samego siebie, jego Warren Schmidt jest doskonale zagrany. Aktorowi udało się pokazać normalnego, starzejącego się człowieka z jego wszystkimi wadami i ułomnościami. Jeśli obejrzeliście kilka filmów z Nicholsonem, wiecie, że ma w swoim repertuarze kilka charakterystycznych min, grymasów twarzy. Grając Schmidta aktor jednak całkowicie odrzucił siebie i stworzył wiarygodną, prawdziwą postać, wobec której nie sposób przejść obojętnie.

„Schmidt” to komediodramat, w którym jednak zdecydowanie więcej jest dramatu niż komedii. Film bardzo mnie poruszył i na pewno długo będę o nim pamiętać. Trudno bowiem przejść obojętnie obok tak życiowej historii, która może stać się udziałem każdego z nas. Samotność, pustka, poszukiwanie sensu w życiu to, co prawda, trudne tematy, z którymi jednak warto się zmierzyć, zwłaszcza jeśli przedstawia je nagrodzony Złotym Globem Jack Nicholson (Oscara sprzątnął mu sprzed nosa Adrien Brody za „Pianistę”, trzeba jednak przyznać, że zasłużenie).

Ocena: 8,5/10.

Czytaj też recenzje innych filmów Alexandra Payne'a:
"Bezdroża"
"Spadkobiercy"
"Wybory"