Powroty literackie: „Marina” Carlos Ruiz Zafon

„Zawsze sądziłem, że stare dworce kolejowe były nielicznymi magicznymi miejscami, jakie pozostały jeszcze na świecie. Unosiły się na ich wspomnienia dawnych pożegnań, rozstań, początków dalekich podróży, z których nie było już powrotu."

„Marina” to książka w twórczości Zafona wyjątkowa z dwóch powodów: po pierwsze zamyka cykl powieści młodzieżowych, po drugie sam autor ma do niej szczególny sentyment, o czym pisze w przedmowie. Przeczytawszy po raz drugi tę wspaniałą powieść, nie mogę wyjść z podziwu nad stylem i wyobraźnią autora. Sobie i innym wiernym fanom twórczości Hiszpana życzę jeszcze wielu tak porywających i emocjonujących książek.

Lata 80., Barcelona. Nastoletni Oscar Drai przemierza samotnie ulice miasta. Podczas jednej z takich wypraw spotyka na swojej drodze fascynującą dziewczynkę – Marinę, która podobnie jak on lubi tajemnice. Zaciekawieni zagadkową postacią kobiety w czerni, postanawiają ją śledzić i tym samym natrafiają na ślad wstrząsającej historii, o której Barcelona już dawno zapomniała, a która wcale jeszcze się nie zakończyła.

„Marina” przypomina nieco gotycką baśń, która nie tylko porusza, ale i sprawia, że czytelnik się boi. Akcja od samego początku toczy się szybko. Nie ma tu leniwych rozdziałów, poświęconych komplementacji natury czy dyskusjom o sztuce. Bohaterowie muszą dopasować do siebie elementy układanki i rozwiązać zagadkę, w przeciwnym razie zginą. Czytelnik przez cały czas ma wrażenie, że za chwilę wydarzy się coś strasznego, a finał powieści, pełen cudacznych stworów rodem z „Frankensteina”, przechodzi najśmielsze oczekiwania.

 „Czasami to, co najbardziej prawdziwe, dzieje się tylko w wyobraźni (…). Wspominamy tylko to, co nigdy się nie wydarzyło."

„Marina” to powieść z pogranicza horroru i kryminału, w której nie zabrakło jednak motywów przyjaźni i miłości. Dzięki Marinie i Germanowi, Oscar poznał, co to znaczy mieć przyjaciela i poczuł ciepło domowego ogniska. Narracja prowadzona jest z perspektywy czasu, w fabułę wplecione są także refleksje już dorosłego Oscara. Jego życie już na zawsze pozostało naznaczone wydarzeniami, które przeżył jako 15-letni chłopiec. Pierwszą miłość trudno zapomnieć, podobnie jak pierwszy pocałunek i wszystko, co inne, co warte grzechu na tym świecie.

Zafon po raz kolejny zabiera nas do Barcelony, którą opisuje, jak nikt inny. Wraz z Oscarem i Mariną odnajdujemy zapomniane miejsca, które pociągają nas swoją tajemniczością i niedostępnością. Poprzez plastyczne i dokładne opisy poznajemy świat, który tak zauroczył autora. Barcelona musi być niezwykle inspirującym i magicznym miejscem...

Książka pełna jest także złotych myśli i trafnych spostrzeżeń. Muszę przyznać, że cytaty z książek autora „Cienia wiatru” należą do moich ulubionych, zwłaszcza jeśli pochodzą z ust zacnego Fermina Romero de Torres.

„Młodość to kapryśna kochanka. Zaczynamy ją rozumieć i doceniać dopiero wtedy, gdy odchodzi z innym, by nigdy nie wrócić."

Nad „Mariną” uroniłam niejedną łezkę, śmiertelnie się też bałam. Czy jest to książka godna polecenia? Jak najbardziej tak. Zwłaszcza, jeśli lubicie historie z dreszczykiem i jesteście zauroczeni Barceloną.

Ocena: 10/10.