Polowanie/Jagten

Jakoś nie słyszałam o tym filmie, gdy wchodził w marcu na ekrany polskich kin. Ostatnio na fali jest jednak Mads Mikkelsen, który świeci triumfy rolą w serialu „Hannibal”, i tak przeglądając jego filmografię trafiłam na „Polowanie” właśnie. Ocena 8,0 ponad 17 tys. użytkowników filmwebu wydała mi się wystarczającą zachęcająca do seansu. 

Rzecz dzieje się gdzieś w Danii, w zapyziałym miasteczku na prowincji. Kilkuletnia dziewczynka o wybujałej wyobraźni mówi dyrektorce przedszkola, że „nie lubi Lucasa i widziała jego siusiaka, który był sztywny jak kij”. Wspomniany Lucas jest jednym z opiekunów w miejscowym przedszkolu i od początku widać, że ma świetny kontakt z dziećmi. Widz nie ma złudzeń, że mała kłamie, by zwrócić na siebie uwagę i może trochę zemścić się na nauczycielu, który zbeształ ją za podarowanie mu serca. Jak jednak reaguje lokalna społeczność? Nietrudno się domyślić, że wybucha ogromny skandal, a oskarżony o pedofilię Lucas z lubianego i godnego zaufania człowieka zostaje zepchnięty na margines i powszechnie znienawidzony. 

„Polowanie” to opowieść o tym jak kłamstwo może zniszczyć komuś życie, a zwłaszcza, jeśli mieszka się w małym mieście, gdzie wszyscy się znają. Główny bohater jest rozwodnikiem, który ani nie potrafi walczyć o mieszkającego z byłą żoną syna, ani tym bardziej o udowodnienie niewinności. Początkowo zamyka się w domu i izoluje, dopiero jednak, gdy widzi, jak daleko sprawy zaszły próbuje walczyć o swoje prawa i godność. Jego desperację świetnie obrazuje scena w markecie, w której pobity i sponiewierany wraca do środka, by dokonać zakupów. Kto uwierzy oskarżonemu o pedofilię w czasach, gdy tyle się o niej słyszy? I czy należy dawać wiarę dziecku, które samo sobie zaprzecza?

 Reżyser celowo nie podaje nazwy miejscowości, w jakiej toczy się akcja. To przecież mogło zdarzyć się wszędzie. 

W jakiejkolwiek małej społeczności, gdzie wystarczy plotka, by znaleźć się na marginesie. Film pokazuje też paranoję, jaka udziela się dorosłym, przekonanym, że nie tylko Klara była molestowana. Zamęt sieje sama pani dyrektor, wmawiająca rodzicom, że jeśli dziecko ma koszmary i boli je głowa, to znak, że także może być ofiarą. Coś takiego nie miałoby racji bytu w dużym mieście, gdzie pełno jest specjalistów, potrafiących odróżnić prawdę od kłamstwa. Tymczasem w małej mieścinie Lucas natychmiast zostaje odsunięty, odwracają się od niego przyjaciele, w sklepie nie chcą mu niczego sprzedać, dawni znajomi zachowują się wobec niego agresywnie i nieludzko. Sytuacja wpływa także na rodzinę bohatera, która zostaje odepchnięta i szkalowana.

Oszczędna gra Madsa Mikkelsena świetnie oddaje emocje, targające głównym bohaterem: Lucas więcej wyraża poprzez mimikę niż słowa, a spojrzenia, jakie rzuca w stronę byłego przyjaciela w kościelnej ławie są kluczowe dla zrozumienia tego, co dzieje się w jego duszy. 

„Polowanie” jest swoistym ostrzeżeniem, by nie rzucać słów na wiatr, bo nigdy nie wiadomo czyich uszu dosięgną. Chybiony strzał, jaki rozlega się w ostatniej scenie, świetnie wyraża to, co reżyser chciał przekazać: łatwo zszargać reputację człowieka, ale jej naprawa jest prawie niemożliwa.

Ocena: 8,5/10.