Cinema Paradiso

Kiedyś kino miało coś, czego dziś próżno w nim szukać: magię. Piękno muzyki i gry aktorskiej zostało zastąpione przez efekty specjalne i komercjalizację. Obecnie największy sukces osiągają filmy, w których brak artyzmu i które zwyczajnie są zwyczajne. Ileż razy denerwowały mnie w trakcie seansu rozmowy, dzwoniące telefony czy szeleszczenie chipsami. Współczesny widz, któremu zawsze się śpieszy, stawia na łatwą, pozbawioną  głębi rozrywkę. Pamiętam wyprawę do kina na „Niebezpieczną metodę”, poza mną na sali były 3 osoby… 

„Cinema Paradiso” to nostalgiczny powrót do złotych czasów kina, czasów, kiedy każdy seans był ogromnym wydarzeniem. Wraz z Salvatorem powracamy wspomnieniami do małego miasteczka na Sycylii, gdzie najważniejszą osobą jest ksiądz, wszyscy się znają i spotykają raz w tygodniu w maleńkim, starym kinie. Wśród nich jest mały Toto, chłopiec, obdarzony żywą wyobraźnią, na którego przyszłość duży wpływ będzie miała właśnie X Muza i nierozerwalnie z nią związany Alfredo. 

Film jest swego rodzaju zapisem historii kina, ukazującym jego piękno i magię, a także upadek, związany z unowocześnieniem techniki i komercjalizacją. W Cinema Paradiso ludzie nie boją się okazywać, targających nimi emocji: wzruszają się, płaczą, cieszą. Nad moralnością czuwa ksiądz, który zresztą sam jest wielkim miłośnikiem kina. Bo kiedyś filmy się nie tylko oglądało, ale też się nimi żyło. Toto po 30 latach powraca do swego raju utraconego i zastaje go w ruinie. Podczas gdy duże miasta prężnie się rozwijają, małe mają w w sobie coraz mniej z dawnego blasku. Przejmująca jest scena, w której Alfredo mówi młodemu Toto, by nigdy tutaj nie wracał, ani nie oglądał się za siebie, bo życie to nie film, życie jest o wiele trudniejsze…

Całość, przepełniona jest miłością reżysera do kina. Giuseppe Tornatore zabiera widza w niezapomnianą podróż, pełną starych filmów, marzeń i tęsknoty za tym, co już nigdy nie wróci. „Cinema Paradiso” to prawdziwa perełka wśród wieprzów, jakie się obecnie produkuje.

Akademia nagrodziła „Cinema Paradiso” Oscarem dla najlepszego filmu nieangojęzycznego.

Ocena: 10!/10.