„Podróż do miasta świateł. Róża z Wolskich” Małgorzata Gutowska-Adamczyk, czyli podróż niezwykła

Pani Małgorzata Gutowska-Adamczyk skradła moje serce „Cukiernią pod Amorem”. Pewnie było więc, że sięgnę po kolejną jej książką, zwłaszcza, że opowiada o postaci, która epizodycznie pojawiła się w „Zajezierskich” i wywarła ogromne wrażenie na samym hrabim Tomaszu. Mowa oczywiście o słynnej malarce – Rose de Vallenrod, autorce m.in. magnetycznego portretu hrabiego, który obecnie wisi w holu pałacu w Zajerzycach.

„Podróż do miasta świateł” to hipnotyzująca opowieść o kobiecie, która miała odwagę podążać za swoimi marzeniami i nie bała się łamać sztywnych konwenansów, a także o mieście, ulotnym, magicznym i niezwykłym pod każdym względem – Paryżu w czasach Belle Epoque.

Akacja książki, podobnie jak w przypadku „Cukierni pod Amorem”, toczy się dwutorowo: w XIX wiecznym Paryżu i we współczesnej Polsce. Przyczynkiem do snucia opowieści staje się  kradzież obrazów Rose de Vallenrod z wielu muzeów na świecie. Przerażona sytuacją Iga Toroszyn z domu Hryć  prosi profesor historii – Ninę Hirsch o wyjaśnienie tajemnicy portretu hrabiego Tomasza Zajezierskiego. Tymczasem do XIX-wiecznego Paryża przybywa Krystyna Wolska z kilkuletnią córką Różą, której mąż, Kazimierz, został zesłany na Syberię. Kobieta szuka pomocy u wuja Izydora, któremu nieźle się wiedzie na emigracji. Jak to się stało, że mała niemota z odległej Polski została znaną malarką? I kto stoi za kradzieżą obrazów? 

Czytając „Podróż do miasta świateł” postanowiłam sobie w duchu, że przeczytam każdą książkę pani Gutowskiej-Adamczyk, bez żadnego namawiania. Każda z jej powieści to nie tylko świetna fabuła z realistycznymi postaciami, ale także umiejętnie wpleciony w tekst zbiór wiedzy o epoce, jej obyczajowości, realiach historycznych, a także kulturze i sztuce. Tak jak w „Cukierni pod Amorem” zachwycałam się obrazem Polski na przełomie XIX i XX wieku, tak teraz nie mogę wyjść z podziwu nad barwnym ukazaniem wielu aspektów życia w Paryżu w czasach Belle Epoque. Z jednej strony pisarka szczegółowo opisuje środowisko artystyczne, kładąc nacisk na pojawienie się łamiących klasyczne reguły impresjonistów, z drugiej można poczytać o ówczesnej modzie, rozrywkach, pozycji kobiet. 

Dzięki pani Małgorzacie miałam okazję odbyć niezwykły spacer po XIX-wiecznym Paryżu i co tu dużo mówić, zakochałam się na zabój! Współczesny Paryż nie ma już tej magii, mgiełki magiczności i niezwykłości, klimat miasta zabija trochę komercjalizacja i masa turystów w każdym niemal miejscu. Zanim pojechałam do stolicy Francji po raz pierwszy, żyłam wyobrażeniem o miejscu idealnym, przesiąkniętym artystyczną atmosferą i idealnie ubranymi kobietami. Dziś niewiele już z tego zostało: współczesne Polki ubierają się wcale niezgorzej od Francuzek, choć może brak im(nam) nonszalancji, a z artystycznej atmosfery zostali karykaturzyści na Montmartre, nagabujący każdego, kto przystanie na chwilę, by podziwiać przepiękną bazylikę Sacre Coeur. W tym miejscu wypada przywołać „O północy w Paryżu” Woody’ego Allena i tę tęsknotę za tym, co minione, chęcią skosztowania życia w przeszłości…

 

Paryż, Belle Epoque by Eugene Galien-Laloue

W „Podróży do miasta świateł” nie zabrakło oczywiście portretów nietuzinkowych kobiet. Obie główne bohaterki zmagają się z zaborczymi matkami, choć poza tym ich życie jest diametralnie różne. Nina jest młodą, wykształconą kobietą, która nie potrafi na dłużej utrzymać przy sobie mężczyzny. Niemały wpływ na to mają skomplikowane, a wręcz trudne relacje z matką. Z kolei Róża to romantyczna, artystyczna dusza, która nie boi się łamać konwenansów i bronić swoich przekonań. To właśnie jej oczami poznajemy Paryż, chodzimy na wystawy, potańcówki na Montmartre i zaszywamy się w niezliczonych parkach, by móc poobserwować przechodniów. 

Na kartach „Podróży do miasta świateł” pani Małgorzata przywołała także postaci dobrze znane z „Cukierni pod Amorem”: Igę Hryć, Xaviera Toroszyna. Także i tym razem bohaterowie wcinają jagodzianki  z najsłynniejszej gutowskiej cukierni, zwiedzają miasto i jego podziemia, i zgłębiają historię Zajezierskich. 

Cudowna to była podróż. Pełna sprzecznych emocji, wielkich romansów, artystycznej atmosfery i czasów za którymi tęsknię, choć nigdy ich nie poznałam.

Ocena: 8,5/10.