Utalentowany pan Ripley/The Talented Mr Ripley

Przez cały seans tego filmu miałam otwartą buzię i ogromne oczy. Naprawdę jestem pod wrażeniem i to wszystkiego: gry aktorskiej, zdjęć, oprawy muzycznej i przede wszystkim genialnej fabuły! Wydaje mi się, że nazywanie jej takową, nie będzie przesadzone. „Utalentowany pan Ripley” to pełna napięcia historia człowieka, który ma pewien niezwykły talent: potrafi stać się kimś innym. I jest w tym naprawdę dobry.

Opowieść zaczyna się, gdy pan Herbert Greenleaf oferuje Tomowi Ripley’owi pieniądze w zamian za sprowadzenie do Ameryki jego, przebywającego we Włoszech, syna – Dicka. O wcześniejszym życiu Toma nie wiemy wiele, ale wiemy, że potrafi doskonale kłamać. W momencie dotarcia do słonecznej Italii, poznania młodego Greenleafa i zasmakowaniu w jego stylu życia, Ripley nie cofnie się przed niczym, by nadal móc prowadzić beztroski i wygodny żywot, tak jak Dickie.

Matt Damon, Jude Law, Gwyneth Paltrow, Cate Blanchett, Philip Seymour Hoffman – gwiazdy występujące w filmie, wcale nie odbierają mu blasku, wręcz przeciwnie: tak dobrej gry aktorskiej dawno nie widziałam. Na szczególną uwagę zasługują dwie główne role męskie: Matta Damona i Jude’a Law. Ripley w wykonaniu Damona jest uroczy i błyskotliwy, nie sposób go nie polubić. Bohater, którego widz powinien nie lubić i czekać „aż wpadnie” spotyka się z sympatią. Mało tego: bezwiednie kibicowałam Tomowi i miałam nadzieję, że mu się uda. Z kolei Law wydaje się stworzony do roli chłopaka z bogatego domu, którego głównym zajęciem są romanse, a zmartwieniem, do jakiej restauracji, by się tu udać. Dickie Greenleaf to jednak także zręczny manipulator, który zjednuje sobie każdą napotkaną osobę.

Działania Toma Ripleya dotkną każdego, kto się z nim zetknął. Jedno kłamstwo sprowadzi lawinę kolejnych, a piętrzące się trudności, tak poplątają opowieść, że widz nie będzie wiedział, czego się spodziewać. A gdy już się będzie wydawać, że wszystko się wyjaśniło i historia skończy się szczęśliwie, pojawi się kolejny problem, z którym nasz bohater będzie się musiał uporać. Zakończenie to majstersztyk, zresztą tak jak i cały film. 

O tyle o ile pierwsza połowa filmu jest idylliczna, to w drugiej nastrój diametralnie się zmienia, a napięcie stopniowo budowane od pierwszej minuty, gwałtownie wzrasta. Majestatyczny i słoneczny Rzym nagle okazuje się być też bardzo mroczny. Nawet muzyka opowiada swoją własną historię, coś niesamowitego!

Co tu dużo mówić (pisać), to po prostu trzeba zobaczyć! „Utalentowany pan Ripley” to jednak z tych filmów, które na długo zapadają w pamięć i wywołują ogromne emocje. Chylę czoła przed reżyserem – Anthonym Minghella, moja recenzja nawet w połowie nie oddaje jego geniuszu!

Ocena: 9,5/10.