Kochankowie z Księżyca/Moonrise Kingdom

Nie wiem, jak mogłam myśleć, że „Kochankowie z Księżyca” to infantylna komedia romantyczna. Przed seansem nastawiałam się na typowy zapychacz czasu, natomiast po powtarzałam w kołko: Wes Anderson, Wes Anderson…. Jednocześnie zastanawiając się, jak to możliwe, że wcześniej nie widziałam żadnego filmu tego wspaniałego reżysera, a widzieć powinnam: wszak głośno było o „Pociągu do Darjeeling” czy „Fantastycznym Panu Lisie”. Jestem pod tak dużym wrażeniem sposobu, w jaki historia dwójki dzieciaków została opowiedziana, że brakuje mi słów, by to wyrazić. Musicie mi wybaczyć niedoskonałość mojej przeciętnej recenzji, bo trudno się pisze o dziele tak osobliwym jak „Kochankowie z Księżyca” (swoją drogą polski tytuł jest po prostu straszny!).

Akcja filmu toczy się w 1965 roku, a więc tuż przed rewolucją obyczajowo-seksualną, co zresztą  nie jest bez znaczenia. Z obozu dla skautów ucieka Sam, a jego śladem podąża cała drużyna i szef miejscowej policji Kapitan Sharp. Wkrótce okazuje się, że zniknęła także córka prawników – Suzy. Można powiedzieć, że na poszukiwania zakochanych wyrusza cała masa osób, z których jednak jest dziwaczniejsza od drugiej. Tymczasem Sam i Suzy rozkładają namiot i urządzają najprawdziwszy biwak, słuchają starych winyli i czytają książki. Niepowtarzalny klimat lat 60. i wszechogarniająca staroświeckość świetnie wkomponowały się w fabułę, bo w to, że ta historia nie byłaby tak urocza, gdyby osadzono ją w czasach współczesnych, nie wątpię.

„Kochankowie z Księżyca” to przede wszystkim piękna i wzruszająca historia miłości dwojga nielubianych i pozbawionych przyjaciół dzieciaków. Ich niewinny świat, skontrastowany jest z pozbawioną magii dorosłością. Ta opowieść dzieje się bowiem na chwilę przed wkroczeniem w świat dorosłych. Poza tym można doszukać się analogii do bajek. Mamy więc złą czarownicę: pracownicę społeczną, która chce poddać Sama elektrowstrząsom, ale są także dobrzy, choć nieporadni Kapitan Sharp i Harcmistrz Ward (w tych wystąpili Bruce Willis i Edward Norton). W ogóle cały film przypomina nieco baśń: o dwójce niekochanych dzieciaków, które uciekają przed złem, by znaleźć szczęście i odnaleźć swoje miejsce na Ziemi. 

To, co mnie szczególnie urzekło to zdjęcia miasteczka New Penzance, które są wręcz cukierkowe, ale bynajmniej nie odbiera to im klimatu. Najbardziej jednak będę wychwalać ten film za sposób przedstawienia historii, za świetnie wkomponowaną muzykę i genialną grę aktorską. Gwiazdy kina są zepchnięte na dalszy plan, a każde wtargnięcie w królestwo dzieci zwiastuje katastrofa. W czasie seansu nie mogłam się pozbyć uczucia, że przedstawiony świat jest nieco groteskowy, co zresztą jest kolejnym dużym plusem.

Jeśli jeszcze nie znacie się z Wesem Andersonem, to szczerze zachęcam Was do obejrzenia któregoś z jego filmów. Nie będziecie zawiedzeni, a może nawet, podobnie jak ja, przeżyjecie niezwykłą przygodę...

Ocena: 8,5/10.