„Magiczne lata” Robert McCammon - jedyna taka historia

„Tyle właśnie czasu potrzeba było chłopcu. Napisał książkę o miasteczku i jego mieszkańcach i właśnie dzięki nim książka stała się tym, czym była. Może nie miała sensacyjnej akcji, nie było w niej scen, od których serce stawało ci w gardle, a strach jeżył włosy na głowie, ale za to mówiła o życiu. Miała swój rytm i swoje głosy. Poruszała sprawy drobne, codzienne, takie, jakie składają się na wspomnienia przeżytych chwil. Wiła się jak rzeka; nie wiedziałeś, dokąd płynie, dopóki się w niej nie znalazłeś, ale podróż była spokojna i pełna uroku, a kiedy dotarłeś do jej kresu, żałowałeś, że się skończyła”.

W Zephyr, gdzie wszyscy się znają, mleko jeszcze rozwozi mleczarz, a  w rzece skrywa się dziwny stwór, zwany Starym Mojżeszem, spokój zostaje na zawsze zakłócony. Pewnego marcowego poranka samochód z martwym mężczyzną wpada do Jeziora Saksońskiego. Przypadkowym świadkiem tego osobliwego wydarzenia jest dwunastoletni Cory. Na miejscu zbrodni chłopiec odnajduje zielone piórko, w oddali zaś widzi tajemniczą postać w długim płaszczu. Od tej chwili Cory boleśnie uświadomi sobie, że jego ukochane Zephyr nie jest tak bezpieczne jak mu się wydawało. Chcąc przywrócić miastu utraconą niewinność, postanawia wytropić mordercę, za którym kryje się ktoś, kogo bardzo dobrze zna.

Przeczytawszy opis fabuły, mogłoby się wydawać, że „Magiczne lata” to powieść kryminalna. Tak jednak nie jest. Oczywiście wątek morderstwa jest bardzo ważnym elementem książki, ale właściwym bohaterem jest Zephyr i jego mieszkańcy. Autor pieczołowicie opisuje poszczególne osoby i minione wydarzenia. Z nutką sentymentu i dużym rozrzewnieniem wprowadza czytelnika w magiczny świat dzieciństwa, utkanego z marzeń i snów. Radość, smutek, gniew, strach – tych wszystkich uczuć doświadcza Cory, poznając z świat z wiarą i naiwnością, właściwym tylko dzieciom. 

Akcja powieści toczy się w latach 60. w małym miasteczku w słonecznej Alabamie. Do Zephyr nowoczesność i rewolucja kulturalna wkraczają maleńkimi kroczkami. Miasto czerpie siłę właśnie ze swej staroświeckości, tu nadal ważna jest tradycja i religia, mleczarze mają ręce pełne roboty, a mali chłopcy nader wszystko kochają swoje rowery. Wskutek morderstwa jednak pęka niewidzialna bańka, chroniąca to niezwykłe miejsce przed złem. Tak jak mieszkańcy byli zaniepokojeni samochodem, spoczywającym na dnie Jeziora Saksońskiego, tak ja ze smutkiem czytałam o otwarciu pierwszego supermarketu. 

„Jak miałem to opisać? Jakie słowo w języku angielskim mogło wyrazić tę młodość, nadzieję, pragnienie i wolność, tę cudowną chwilę, gdy stopy już cię świerzbią, a krew płonie ci w żyłach? Jakie słowo może opisać tę braterską jedność i uczucie, że dopóki gra muzyka, jesteś jednym z tych twardych wędrowców, którzy odziedziczą ziemię?”

„Magiczne lata” to właściwie kronika Zephyr, ukazująca przemianę społeczno-obyczajową miasta. Robert McCammon nakreślił nie tylko wyrazsite sylwetki bohaterów, ale też bardzo plastycznie opisał miejsca. Przez kilka godzin czułam się, jakbym była w miasteczku i oczyma duszy widziałam małą kawiarenkę, lokalny festyn i Starego Mojżesza. Autor umiejętnie łączy realizm z magicznością, tworząc ponadczasową i wymykającą się wszelkim schematom powieść. Z jednej strony mamy znakomicie zarysowane tło obyczajowe, z drugiej potwora w rzece, z trzeciej wątek kryminalny. Wszystko jest wyważone i podane tak, że każdy w książce znajdzie coś dla siebie. Po prostu idealna lektura.

„Możliwe, że był stuknięty. Możliwe, że stuknięty to słowo na określenie kogoś, kto przestając być dzieckiem, zachowuje czarodziejską moc”.

Ocena: 9,5/10.