Czerwcowe sierotki

No i pierwsza połowa roku niemalże za nami. Szybko zleciało, co? Mnie się wydaje, że nie dalej jak wczoraj świętowałam 25-urodziny, a tu już dzieciaki szkołę kończą i mają wakacje. Zazdroszczę wszystkim, którzy mają więcej niż 2 tygodnie wolnego! A i na ten upragniony urlop muszę jeszcze trochę poczekać…

Zanim przejdziemy do sierotek, chciałabym się Wam pochwalić nawiązaniem współpracy z portalem blogarytm, który jest zbiorem wpisów z polskich blogów w takich kategoriach jak: publicystyka, styl życia, kultura i sztuka, i fotoblogi. Ukazało się już kilka moich tekstów, w tym 3 na stronie głównej, co jest dla mnie bardzo motywujące :)

No a teraz przejdźmy do rzeczy:

książkowe sierotki:

„Podróże życia”, wyd. National Geographic: jako, że wakacje za pasem, obsesyjnie wręcz czytam blogi podróżnicze i nie przestaję marzyć, planować. Nie mogłam więc obojętnie przejść wobec tej książki, która aż prosiła się, by ją wypożyczyć :P Na „Podróże życia” składają się opisy 10 wypraw w przeróżne zakątki świata. I tak możemy poczytać m.in. o Madagaskarze, Tanzanii, Australii, Hawajach czy Peru. Niestety nie wszystkim autorom udało się mnie zaciekawić, część popełniła kardynalny błąd, jedynie przedstawiając suche fakty, dotyczące danych miejsc, a zapominając o elemencie przygody, który przecież na pewno był. Najbardziej przypadł mi do gustu tekst Marka Tomalika o Australii, te pan zdecydowanie potrafi rozbudzić w czytelniku chęć poznania…:) Ocena: 6,5/10.

i filmowe:

„Władza”: mam słabość do amerykańskich filmów, przedstawiających kulisy kampanii politycznych i pokazujących na ekranie jak się robi polityka. Dlatego kupuję w całości „Zmianę w grze” i lubię wracać do „Idów Marcowych”. Te wspaniałe kampanie wyborcze to coś, czego brakuje mi w Polsce, u  nas nie ma tych emocji, a społeczeństwo w połowie nie fascynuje się tak wyborami na prezydenta, jak Amerykanie wyborami na prokuratora stanowego (patrz „The Good Wife”). „Władza”, co prawda, tylko pobieżnie przedstawia kampanię, związaną z wyborami nowego burmistrza Nowego Jorku, ale za to naświetla brudne rozgrywki polityczne i to jaki wpływ na człowieka ma władza. Niestety twórcom nie udało się w pełni wykorzystać potencjału scenariusza, przez co film nie do końca trzyma w napięciu. Świetnie zarysowane są za to postaci: bezwzględnego burmistrza (Russel Crow), detektywa z przeszłością (Mark Wahlberg) i intrygującej żony (Catherine Zeta-Jones). Ocena: 7,5/10.

„Drugie oblicze”: może niektórzy z Was oglądali „Blue Valentine” w reżyserii Dereka Cianfrance’a, jeśli nie, zachęcam, bo jest to naprawdę mocny i dobry dramat. Idąc za ciosem, Derek Cianfrance nakręcił kolejny film, poruszający trudne tematy (takie jak grzech, wina, ojcostwo, dojrzałość). „Drugie oblicze” opowiada trzy, łączące się ze sobą historię, z których żadna nie jest ani łatwa, ani przyjemna,. Z jednej strony mamy kaskadera Luke’a, który zarabia na utrzymanie rodziny, napadając na banki, z drugiej gliniarza, który ratuje dwoje obywateli przed bandytą i zostaje okrzyknięty bohaterem, ale czy aby na pewno był to heroiczny czyn? Kto pierwszy strzelił? I jakie konsekwencje będzie to miało dla przyszłych pokoleń? Film ciekawy i poruszający, choć moim zdaniem ciut gorszy od „Blue Valentine”. Świetna gra aktorska Ryana Goslinga i Bradleya Coopera. Warto. Ocena: 7,5/10.

 „Życie to jest to”: kariera Roberto Gomeza miała jeden wzlot i same upadki. Jako 17-letniemu chłopakowi udało mu się wymyślić hasło reklamowe Coca Coli – „to jest to”. Niestety Roberto okazał się być kiepskim copywriterem, bo nic równie dobrego nie udało mu się już wymyślić. Nasz bezrobotny pechowiec w dodatku ulega wypadkowi, w wyniku którego pręt wbija mu się w głowę. I tu Roberto dostrzega swoją szansę: dzwoni do agenta, udziela wywiadów,  i sprzedaje własną śmierć. „Życie to jest to” wyśmiewa nastawiony na skandale świat mediów i pracę w korporacjach. Do umierającego Roberta natychmiast zbiegają się dziennikarskie hieny, jego śmierć oglądają ludzie w barach, traktując całe wydarzenie jako rozrywkę. Nagle przypominają sobie o nim dawni koledzy z pracy, oferując mu zatrudnienie. Umieranie na ekranie jako sposób na sławę? Czemu nie? W końcu tego jeszcze nie było. Szkoda tylko, że reżyser nie wykorzystał w pełni tak dobrego pomysłu i pozwolił sobie na uproszczenia. Mogło być lepiej. Ocena: 6,5/10.

„Wielkie nadzieje” (2012): po co było kręcić kolejną ekranizację „Wielkich nadziei”, skoro ta z Gwyneth Paltrow i Ethanem Hawke jest bardzo dobra? Przed seansem to pytanie nie dawało mi spokoju, ale już po obejrzeniu filmu odpowiedź miałam gotową: by Helena Bonham Carter i Ralph Fiennes mogli pokazać nam nowe oblicza Panny Havisham i Magwitcha. Oboje, a zwłaszcza Helena, zagrali zachwycająco. Panna Havisham w wykonaniu Bonham Carter jest mroczna, groteskowa i przerażająco smutna. Aktorka kradnie dla siebie każdą scenę, a partnerujący jej Jeremy Irvine w roli Pipa i Holiday Grainger (w szerszych kręgach znana jako Lukrecja Borgia;) wypadają blado i nudno. Filmowi w reżyserii Mike’a Newella daleko jednak do ideału, ponadto momentami na ekranie jest zbyt nudno i przewidywalnie. Moje nadzieje się zawiodły, a sprawdziły przypuszczenia: „Wielkim nadziejom” brak pazura, a Helena Bonham Carter i Ralph Fiennes sami nie uratują tonącego statku. Ocena: 6,5/10.

 „Człowiek ze stali”: tak, byłam w kinie na premierze „Człowieka ze stali”. Dobrze widzicie. Zapierałam się nogami i rękami, by nie iść, bo nie przepadam za takimi filmami, ale mój M. kupił bilety i skusił mnie perspektywą pysznej kolacji, więc od biedy się zgodziłam :P Dużym plusem był ten odtwórca głównej roli Henry Cavill, którego bardzo lubię od czasów „Dynastii Tudorów”. Wrażenia mam mieszane, jak dla mnie było za dużo efektów specjalnych, od których bolały mnie oczy, ale fabuła nie była tak zła, jak się spodziewałam. Trochę mi się tylko wyrwało po samym rozpoczęciu seansu: „Russel Crow?! A co on robi w takiej szmirze?!”. Na co mój M. odparł: „Kobieto, uspokój się, bo będę musiał się bić przez Ciebie” :P     

Ocena: 6/10.

 „Dzielny Despero”: dawno nie bawiłam się równie dobrze, oglądając film animowany. Historia o myszce, która niczego się nie bała i ocaliła księżniczkę z łap szczurów, podbiła moje serce od pierwszych scen. Zachwyciły mnie przede wszystkim urokliwe zdjęcia małego alzackiego miasteczka, w którym umiejscowiono akcję bajki. Strona estetyczna nie na wiele by się jednak zdała, gdyby nie wciągająca fabuła, dzięki której udało mi się całkowicie pochłonąć tą historią. W „Dzielnym Despero” radość miesza się ze smutkiem, przyjaźń z miłością, a niepodzielnie króluje przyrządzana przez znamienitego kucharza zupa. Dużo ciepła i pozytywnej energii, piękne marzenia małej myszki o zostaniu rycerzem gwarantują seans z uśmiechem i wspaniałą animowaną przygodę. Piękna animacja. Ocena: 9/10.

W czerwcu przeczytałam 8 książek, co jest dla mnie wynikiem bardzo zadowalającym. Udało mi się poznać trzy pierwsze części o Pannie Marple Agathy Christie i wreszcie przeczytać „Rok 1984” Orwella, który zresztą ogłaszam książką miesiąca. Bardzo inspirującą podróż odbyłam też z Justyną i Pauliną, i ich relacją z podróży dookoła świata. Sama pewnie nigdy nie odważę się na taką wyprawę, więc fajnie chociaż poczytać o przygodach innych.

Filmów obejrzałam zaś 9, co jest takim sobie wynikiem, choć i tak dobrym, biorąc pod uwagę, że miesiąc minął mi na oglądaniu w kółko „The Good Wife” i „Przyjaciół”. Największym zaskoczeniem była chyba dla mnie animacja „Dzielny Despero”, po której nie spodziewałam się, że aż tak mi się spodoba. I przekornie to właśnie „Despero” zostanie filmem miesiąca :) Poza tym polecam Wam też „Władzę”, „Drugie oblicze”, „Cudowne dziecko” i „Solistę”. Nie traciłabym z kolei czasu na „Człowieka ze stali”.

Filmowe powroty: ostatnio chodził mi po głowie „Czarny łabędź" i wczoraj, w końcu, udało mi się wrócić do tego filmu. Nie muszę chyba pisać, że polecam :)

Pod względem serialowym czerwiec był słaby. Owszem udało mi się obejrzeć świetny mini-serial – „Hitler:Narodziny zła”, ale poza tym większość miesiąca upłynęła mi pod znakiem „The Good Wife”. Obejrzałam też kilka odcinków „Hannibala” i chyba trochę zakochałam się w Madsie :)

 

Na koniec przypominam o konkursie. Na Wasze zgłoszenia czekam do 14 lipca do 23:59.

 PS Kolor oznacza link do recenzji.