„Pod Kopułą" Stephen King, czyli zmarnowany potencjał

To mogła być wielka powieść. Taka, po której zakończeniu, jeszcze długo nie można by dojść do siebie, wyrzucić z siebie tej opowieści. Tak się jednak nie stało.

Rewelacyjny pomysł i wielki Stephen King nie wystarczyli, by udźwignąć tę historię i uczynić ją niezapomnianą i ponadczasową. A zapowiadało się tak dobrze...

Chester's Mill to jedno z wielu małych miasteczek w Stanach Zjednoczonych. Jest to miejsce na mapie, jakich wiele, pozornie niewyróżniające się niczym szczególnym. Taki był też dzień, w którym pojawiła się tajemnicza kopuła, idealnie dopasowana do granic miasteczka. I wtedy zmieniło się wszystko.

Ludzie, którzy dotąd żyli beztrosko i spokojnie, nagle zostali odcięci od świata. Przerażeni, pełni niezorumienia dla tego, co właściwie się dzieje, szukają wsparcia u policji i przedstawicieli lokalnej władzy. To, co wcześniej można było nazwać demokracją, bardzo szybko przeistacza się w silne rządy jednej osoby - Dużego Jima, który całkowicie podporządkowuje sobie miejsowego komendanta, rozpoczynając krwawy terror. Każdy, kto odważy mu się przeciwstawić, staje się publicznym wrogiem. Dale Barbara, były wojskowy, Julia Shumway, redaktorka miejscowej gazety, Jo McClatchey, utalentowany trzynastolatek, Eric Everett, asystent medyczny - to osoby, które wierzą, że znają powód powstania kopuły i za wszelką cenę starają się zniszczyć osobę odpowiedzialną za jej powstanie. Jak, w tym całym rozgardiaszu, odnajdzie się zwykły obywatel?  Czy tajemnicza kopuła całkowicie pozbawi mieszkańców Chester's Mill człowieczeństwa i godności?

„Pod Kopułą" to powieść monumentalna, pełna nagłych zwrotów akcji i bohaterów z krwi i kości. Książka stanowi studium postępowania w warunkach odosobnienia, całkowitego odcięcia od świata. Doskonałe są nie tylko portrety psychologiczne poszczególnych osób, takich jak Duży Jim czy Barbie, ale także mieszkańców jako całości. Uwięzieni szybko zaczynają poddawać się najgorszym instynktom, zachowują się jak zamknięte w klatce zwierzęta, niepewne swojego losu. Scena walk pod supermarketem jest idealnym przykładem na to, jak można manipulować tłumem, jeśli ma się odrobinę oleju w głowie. Jim Rennie dobrze wiedział, co robi zamykając sklep, doskonale przewidział działanie tłumu i umiejętnie wykorzystał przeciwko swoim przeciwnikom. Przeraża trochę, jak szybko ludzie zapomnieli, że wciąż są mieszkańcami Stanów Zjednoczonych, Amerykanami, którzy powinni przestrzegać prawa, a nie próbować wymierzać je na własną rękę...

To, co mogło być literackim objawieniem, zaczęło sypać się gdzieś w połowie, by na koniec stać się jednym wielkim absurdem. King trochę się pogubił, pisząc „Pod Kopułą". Zakończenie jest całkowicie nieprzekonujące i nietrafione. Skąd właściwie wzięła się kopuła w Chester's Mill? Przyznam, że zaserwowane mi wytłumaczenie, nie jest, moim zdaniem, adekwatne do treści książki. Także fabuła zaczyna  w pewnym momencie nużyć i staję się przewidywalna, żeby nie powiedzieć nudna...

Kingowskie „Pod Kopułą" trochę mnie więc zawiodło i trochę wynudziło. Nie można jednak powiedzieć, że to jednoznacznie kiepka powieść, bo tak absolutnie nie jest. Są wspaniałe momenty, rewelacyjne portrety postaci i wielki potencjał. Mając jednak w pamięci takie książki Króla Grozy jak „Miateczko Salem", „Carrie" czy „Lśnienie", nie umiem się „Pod Kopułą" zachwycić.

Ocena: 7/10.