Czytam Jeżycjadę: „Kwiat kalafiora”, „Ida sierpniowa"

„Całe dobro - pomyślała - jakie nas otacza, to właśnie suma pojedynczych odpowiedzi na radosne sygnały dobrych ludzi. Ale te sygnały wysyła każdy z nas. Dobre sygnały. I złe. A im więcej wysyłamy tych dobrych, tym większe szansę, że ludzie odpowiedzą nam tym samym”.

Przed rozpoczęciem czytania Jeżycjady dużo słyszałam, jakie to świetne są książki, w których występuje rodzina Borejków. Naturalne jest więc, że nie mogłam doczekać się lektury „Kwiatu kalafiora” i „Idy sierpniowej", czy pierwszych części, w której owa zakręcona familia występuje. Fanfarów jednak nie było. Owszem, śmiałam się w głos, dziwiłam z absurdów PRLu i czytałam z szczerą ciekawością. Nie było jednak uczucia ekscytacji. Nie bawiłam się też równie dobrze jak w przypadku dwóch poprzednich części. Poza tym żadna z Borejkówien nie umywa się do rezolutnej Anielki Kowalik.

Akcja „Kwiatu kalafiora" obejmuje 1 miesiąc i rozpoczyna się w Sylwestra roku 1977. Nowy Rok dla Borejków nie rozpoczyna się zbyt dobrze: mama Mila trafia na kilka tygodni do szpitala, a trzema młodszymi siostrami i nieporadnym ojcem musi zając się dorastająca Gabrysia. Dziewczynie jest ciężko, bo nie dość, że nie potrafi zbytnio gotować, to jeszcze, jak na złość, siostrzyczki zapadają jednocześnie na ospę wietrzną, a tata Borejko, choć jest obeznany w literaturze i zna mnóstwo łacińskich cytatów, ma dwie lewe ręce do roboty. Sytuacji nie ułatwia też pani Szczepańska, która bacznie obserwuje każdy ruch sąsiadów, co zresztą prowadzi do przekomicznych sytuacji. Z kolei główną bohaterką czwartej części Jeżycjady jest młodsza siostra Gabryni, Ida. Dziewczyna ucieka z rodzinnych wakacji pod namiotem i zatrudnia się jako dama do towarzystwa u pewnego staruszka. Zanim pozostali członkowie familii Borejków wrócą do domu, Ida narobi trochę zamieszania i uratuje życie młodzieńcu cudnej urody.

To, co mi się bardzo podoba w Jeżycjadzie, to to, że bohaterowie poszczególnych części są ze sobą powiązani: chodzą razem do szkoły, rywalizują o chłopaków, lubią się lub nie, itp., itd. Z radością powitałam na kartach „Kwiatu kalafiora” moją ulubioną Anielkę i jej deklamację „Hamleta”, uśmiechnęłam się z politowaniem, czytając o Pawełku Nowackim i Danuśce i kamień spadł mi z serca, gdy doktor Kowalik zajął się chorą mamą Borejko. Zresztą książki z tej serii emanują takim ciepłem i dobrem, że nie da rady ich nie polubić. I choć tym razem nie było tak cudnie jak poprzednio, i tak mam zamiar spędzić z Jeżycjadą jeszcze niejedną godzinę. 

Ocena obu części: 7/10.

Czytaj też recenzje pozostałych części cyklu:

„Szósta klepka” 

„Kłamczucha"