Wstyd/Shame

            Ostatnio jakoś nie po drodze mi z filmami, co jakiś włączę, to albo jest koszmarnie nudny, albo nie warto o nim pisać. No ale w końcu udało mi się przełamać złą passę. „Wstyd” to kawał dobrego kina, który mogę z czystym sumieniem polecić.

Główny bohater, Brandon, z pozoru wiedzie normalne życie: ma ładne mieszkanie, dobrą pracę. Mężczyzna ma jednak pewien problem, otóż nie potrafi wytrzymać bez seksu. Już od pierwszych minut filmu widać bezradność bohatera wobec popędu: ogląda pornografię, wciąż się albo masturbuje albo uprawia seks z przypadkowo poznanymi kobietami. Sytuacji bynajmniej nie poprawia przybycie do Nowego Jorku siostry Brandona – Sissy. Rodzeństwo nie potrafi nawiązać ze sobą kontaktu i boi się angażować w związki międzyludzkie.

            „Wstyd” jest zapisem tragedii człowieka, uzależnionego od własnej seksualności. Widz nie wie, co doprowadziło Brandona do stanu, w którym się znajduje. Po problemach psychicznych Sissy, można jednak wnioskować, że przyczyna leży w dzieciństwie rodzeństwa. Niestety nic pewnego powiedzieć nie można, reżyser serwuje nam bowiem tylko urywki rozmów na temat przeszłości. 

            Michael Fassbender po raz kolejny potwierdził, że jest obecnie jednym z najlepszych aktorów. Jego fenomenalna gra aktorska, sposób przekazywania emocji, wręcz hipnotyzująco działają na widza. Również wiele dobrego można powiedzieć o kreacji Carey Mulligan, która zabłysnęła także genialnym wykonaniem piosenki „New York, New York”. 

            Jedyne do czego mogę się przyczepić to zdjęcia. Owszem są ciekawe, oddają ducha filmu, ale są też zbyt odważne. O tyle, o ile oglądanie na ekranie „dup i cycków” mi nie przeszkadza, to już widok genitaliów mnie bardzo zniesmaczył. Zostałam tym zaskoczona i zszokowana, podobnie jak podczas seansu „Antychrysta” Larsa von Triera.

            No to polecam czy nie polecam? Oczywiście, że polecam, ale nie wrażliwcom ;)

Ocena: 7,5/10.